Siarka jest pierwiastkiem rozpowszechnionym w przyrodzie i jako składnik aminokwasów siarkowych (metioniny, cysteiny, cystyny) spełnia bardzo ważne funkcje w kształtowaniu jakości białka roślinnego.
W glebie siarka prawie w 100 % występuje w formie organicznej, a o zawartości formy mineralnej, pobieranej przez roślinę, decyduje intensywność mineralizacji resztek roślinnych, nawozów organicznych i próchnicy. Przemianom siarki organicznej w formę mineralną sprzyjają np. wysoki odczyn gleby. Wzrost jego wartości do 7,5 zwiększa szybkość mineralizacji. W glebach o odczynie pH powyżej 6,0 siarka (siarczanowa) występuje całkowicie w roztworze glebowym; wilgotność optymalna, która do uwalniania siarczanów wynosi 60 proc. pojemności wodnej gleby; temperatura optymalna w wysokości 20-30°C, która zapewnia procesowi mineralizacji korzystne warunki. W temperaturze poniżej +10°C proces ten prawie ustaje.
W glebach zawartość jej waha się w granicach od 0,001 do 1,8%, najczęściej do 0, 2% S. Zawartość przyswajalnej siarki w glebach waha się w szerokich granicach od 0,3 do 50 mg/100g gleby. Siarka występuje w glebie w formie mineralnej i organicznej. Udział siarki organicznej wynosi 50-80, a nawet 97% siarki ogółem. Związki mineralne siarki występują w formie siarczanów, a w glebach podmokłych, w warunkach beztlenowych, również siarczków. W wyniku rozkładu materii organicznej gleb znajdująca się w niej siarka może być udostępniana roślinom.
Źródłem siarki w glebie mogą być również kwaśne deszcze. Podczas spalania takich nośników energii jak węgiel, ropa naftowa i jej pochodne, siarka ulatniająca się w postaci dwutlenku (SO2) rozprzestrzenia się w atmosferze i reaguje z parą wodną w powietrzu przyczynia się do powstawania kwaśnych deszczy.
Ze względu na kryzys gospodarczy na początku lat 90, oraz ograniczone zużycie energii i coraz doskonalsze odsiarczanie spalin, emisja siarki do atmosfery w Polsce zmalała. Coraz powszechniejsze stosowanie wysokoprocentowych nawozów spowodowało, że ilość dostarczanej do gleby siarki maleje. Siarka jest łatwo wymywana z gleby, a z plonami pobierana jest w ilości od 12 do 35, a nawet do 80 kg siarki (S) z ha rocznie w zależności od gatunku uprawianych roślin. W wielu rejonach kraju mogą ujawniać się w związku z tym problemy niedoboru siarki w glebie. Niedobory te ujawniają się głównie na roślinach „siarkolubnych”, takich jak: rośliny krzyżowe – rzepak, rzepik, gorczyca, kapusty, kalafior, brukiew, rzepa, oraz rośliny motylkowe: bobik, groch, fasola i niektóre warzywa jak: por, cebula, czosnek, pomidor, papryka, sałata oraz zboża.
Można wydzielić, co najmniej trzy grupy roślin uprawnych wykazujących wymagania względem siarki: duże (> 50 kg S/ha) – rzepak, kapustne, średnie (20 – 50 kg S/ha) – motylkowe wieloletnie, strączkowe, burak cukrowy i pastewny, małe ( < 20 kg S/ha) – zboża. Z kolei rośliny sadownicze wykazują niskie zapotrzebowanie na siarkę.
Rośliny pobierają siarkę w formie siarczanów przez cały okres wegetacji, a najintensywniej w stadium kwitnienia. Mogą one pobierać siarkę również w formie dwutlenku siarki z atmosfery. Siarka z atmosfery pobierana jest przez liście i szybko wykorzystywana. W przypadku niedoboru siarki w glebie może to być ważne źródło, szczególnie w usuwaniu jej niedoborów. Niedobór siarki sprawia, że azot nie bierze udziału w przemianie białkowej, czasem wówczas dochodzi do zatrucia rośliny. Gdy roślina nie ma do dyspozycji dostatecznej ilości siarki, to następuje pogorszenie pobierania azotu gleby oraz zahamowanie jego obiegu w roślinie. W wyniku tego następuje zwiększenie zawartości azotanów, które w dużych stężeniach są dla roślin trujące. Jeżeli rolnik w tym czasie pomyli objawy (w łanie rośliny uprawnej) braku siarki z objawami niedostatku azotu zastosuje dodatkowo nawożenie azotem, to efektem tego będzie strata azotu i niskie plony, np. rzepaku, pszenicy lub innych roślin.
Zwykle rolnicy nie zdają sobie sprawy z takich błędów i pytają, jaka jest przyczyna wcześniej zamierających (wypadających) roślin mimo nawożenia ich wyższymi dawkami nawozu azotowego. Działanie wysokich dawek zależne jest w uprawie np. rzepaku, buraków od odpowiedniego zasilenia gleby w siarkę, celem efektywnego wykorzystania wysokich dawek azotu. Pierwsze objawy na roślinach rzepaku pojawiają się już na młodych liściach, gdyż siarka słabo przemieszcza się w roślinach. Powoli jest transportowana ze starszych do nowo tworzących się organów, które w tym czasie ulegają zewnętrznie rozjaśnieniu, czyli bieleniu. Roślina, jeżeli jest zaopatrzona w siarkę z podłoża, nie korzysta z siarki pochodzącej z powietrza. Wynikać to może z faktu, że siarka w niewielkim stopniu transportowana jest” w dół rośliny” (od liści do korzeni), czyli nie jest przemieszczana przeciw prądowi transpiracyjnemu.
Siarka towarzyszy niemal wszystkim nawozom fosforowym, co wynika z technologii rozkładu surowców fosforonośnych. Proste nawozy zawierają od ok. 1% (fosforany amonowe) do 12% (superfosfat prosty) siarki w postaci siarczanów, głównie wapnia i amonu. Bogatym źródłem siarki (24%) jest siarczan amonowy. Poza stosowaniem typowych nawozów bogatych w siarkę (siarczan amonu, potasu itp.) podejmuje się próby dodatkowego wzbogacania w siarkę innych, powszechnie stosowanych nawozów jak np. mocznik. Jedną z metod jest powlekanie granulek mocznika siarką elementarną (pierwiastkową). Otoczka siarkowa utrudnia bowiem dostęp wody do wnętrza granulki i przenikanie roztworu mocznika do gleby. Jednak proces otoczkowania jest skomplikowany technologicznie i kosztowny, przez co nawozy otoczkowane siarką są drogie.
Dla uzupełnienia niedoborów siarki roślinom „siarkolubnym” można zastosować dokarmianie dolistne stosując w rolnictwie np. – Plonvity: Z – dla zbóż, S – dla roślin strączkowych, P – dla łąk i pastwisk, K – dla kukurydzy, B – dla buraków, R – dla rzepaku, gorczycy, K – dla ziemniaków. W warzywnictwie np. Supervity: C dla roślin cebulowych, K – dla kapustnych, R – dla korzeniowych i wieloskładnikowy kompletny nawóz sypki – Plon-Max, Agrofoska wiosenna. W kwiaciarstwie np. Nawóz do róż, iglak, nawóz dla roślin kwasolubnych jak: różanecznik, azalia, hortensja. Zielony trawnik. W sadownictwie można stosować dolistnie nawozy zawierającą siarkę np.:Mikrovity-1,2,3,4; Siarczan magnezowy, Mikrokomplex, Plonochrony: potasowy, zasadowy i magnezowy, wieloskładnikowy kompletny nawóz sypki – Plon-Max, Agrofoska wiosenna i jesienna. A ostatnio nowość w nawozach to Plonovity: Phospho, Opty, Nitro i Kali dla wszystkich gatunków roślin.Dr Bogdan Z. Jarociński Spec. I i II stopnia MODR Warszawa, Oddział w RadomiuArtykuł pochodzi ze strony: www.raportrolny.pl Polecamy zapoznanie się z innymi artykułami dotyczącymi nawożenia siarką na wspomnianej stronie.
jako surowiec w przemyśle chemicznym organicznym i nieorganicznym, m.in. przy produkcji kwasu siarkowego, nawozów sztucznych, środków ochrony roślin, materiałów wybuchowych, wulkanizacji kauczuku, do dezynfekcji narzędzi i pomieszczeń związanych z produkcją
Właściwości
Forma: ciało stałe Kolor: jasnożółty Zapach: słaby charakterystyczny pH: 6,5 ( 100 g/l, 20 °C) Temperatura topnienia: 112,8ºC Temperatura wrzenia: 444,6ºC Temperatura samozapłonu: 215°C Temperatura zapłonu: 168 – 207ºC Granice wybuchowości: 20 ± 1,2 g/cm3 (dolna granica, obłok pyłu) Prężność par: 133,3 Pa (w 183°C) Gęstość względna: 2,07 g/cm3 ( w 20°C) Gęstość nasypowa: 1200-1350 kg/m3 (siarka granulowana) Rozpuszczalność: w wodzie: nierozpuszczalna w rozpuszczalnikach organicznych: rozpuszcza się w disiarczku węgla, chloroformie, benzenie, toluenie.
Uwaga !
H315 Działa drażniąco na skórę P280 Stosować rękawice ochronne/odzież ochroną/ochronę oczu/ ochronę twarzy P302+P353 W przypadku dostania się na skórę: Umyć dużą ilością wody z mydłem P332+P313 W przypadku wystąpienia podrażnienia skóry: Zasięgnąć porady/zgłosić się pod opiekę lekarza
Wykorzystanie:
Siarka to jeden z podstawowych surowców przemysłu chemicznego. Siarka i jej związki wykorzystuje się do produkcji dwusiarczku węgla i kwasu siarkowego (VI). Używana jest do wulkanizacji kauczuku (nadawanie elastyczności), jako składnik zapałek, prochu i ogni sztucznych. Siarka jest niezbędna dla wszystkich organizmów żywych jako składnik białek. Wykorzystywana jest do produkcji barwników, jako specjalistyczny cement, do leczenia chorób skóry.
Zastosowanie w ogrodnictwie i sadownictwie:
Siarka spełnia bardzo ważną rolę w prawidłowym rozwoju wszelkiego typu roślin. Dla roślin uprawnych jest nie tylko składnikiem, mającym swój udział w prawidłowym odżywianiu, ale pełni także znaczącą rolę w ochronie roślin. Z praktycznego punktu widzenia, siarka ma znacznie większe zastosowanie jako środek ochrony roślin niż jako składnika pokarmowego kształtującego wielkość oraz jakość plonu.
Siarka stosowana przed kwitnieniem działa hamująco na rozwój pordzewiacza jabłoniowego i przędziorków. Siarka pełni znaczącą rolę w ochronie jabłoni, zwłaszcza przed najpoważniejszą chorobą tego typu upraw – parchem jabłoni.
Siarka, podobnie jak azot, magnez, fosfor, potas i wapń należy do makroskładników pokarmowych roślin. W przypadku niedoborów siarki rośliny nie mogą i nie potrafią poprawnie funkcjonować, a objawy deficytu tego pierwiastka przypominają objawy braku azotu. Siarka pomaga roślinom przyswoić azot z gleby. Przy niedoborach siarki, azot nie może być w pełni wykorzystywany.
Zakwaszanie gleby:
Skuteczną metodą zakwaszenia gleby jest wysiew siarki pylistej, lub granulowanej. Siarka działa wolno i do pełnej skuteczności wymaga odpowiedniej ilości czasu. Przy małych dawkach wysianych jesienią możemy uprawiać rośliny już wiosną, ale gdy musimy użyć maksymalnych dawek siarki (2,5-3,5 kg./10m2) to niestety z uprawą musimy poczekać minimum rok. Siarkę możemy stosować także po posadzeniu roślin, lecz jednorazowa dawka nie powinna wtedy przekraczać (50-100 g/10m2) powierzchni. Aby utrzymać niski poziom pH w uprawie roślin kwasolubnych należy unikać stosowania kompostu, obornika, oraz zasadowych nawozów mineralnych (np. saletra wapniowa, magnezowa, saletrzak), powodujących wzrost odczynu gleby. Gazowanie siarką szklarni i tuneli foliowych (dezynfekcja szklarni): Dezynfekcję szklarni i tuneli foliowych, przeprowadza się bezpośrednio po zakończeniu wegetacji roślin, przed likwidacją uprawy poprzez gazowanie dwutlenkiem siarki. Drobno pokruszoną (granulowaną lub mieloną) siarkę mieszamy np. z nadmanganianem potasu, lub saletrą potasową, wykładamy na metalowych blachach (tacach), rozkładamy równomiernie w kilku miejscach szklarni, lub tunelu i całość zapalamy, rozpoczynając od miejsc położonych najdalej od drzwi wejściowych. Po spaleniu, po upływie około 24 godzin, obiekt należy dokładnie przewietrzyć, a resztki roślinne usunąć. Na 100 m2 zużywa się około 2 kg siarki i 40 g nadmanganianu potasu. Zamiast nadmanganianu potasu, możemy użyć około 100 g saletry potasowej. Dodatki te ułatwiają spalanie siarki. Dezynfekcję poprzez spalanie siarki należy wykonać w temperaturze około 20oC (wyższej niż 10oC). Przed zapaleniem siarki należy pozamykać drzwi i dokładnie uszczelnić wszystkie wywietrzniki, aby dwutlenek siarki, który jest szkodliwy dla roślin, nie dostał się do sąsiadujących szklarni. Zaletą odkażania za pomocą siarki jest łatwość przeprowadzenia zabiegu (wystarczy kilka niepalnych głębokich naczyń, siarka oraz rozpałka, np. odrobina denaturatu, czy wspomniane wyżej nadmanganian lub saletra), a także skuteczne zwalczanie szkodników, w tym również przędziorków. Zabieg dezynfekcji siarką powtarzamy co najmniej raz do roku. Uwaga! Opary powstające przy spalaniu siarki (dwutlenek siarki) są silnie trujące, stąd nie należy przebywać na terenie obiektu podczas dezynfekcji. Aby utrzymać czystość biologiczną uprawy w celu dezynfekcji obuwia, należy przed wejściem do szklani umieścić matę nasączoną wodnym roztworem nadmanganianu potasu, lub siarczanem wapnia. Dostępne opakowania:
500g – worek strunowy
1kg –worek strunowy
3kg – worek strunowy lub wiaderko HDPE z wieczkiem plombą
siarka granulowana – stosowana w przemyśle nawozowym, chemicznym, do produkcji kwasu siarkowego, dwusiarczku węgla, tiosiarczanów i siarczanów, w przemyśle włókien syntetycznych, do wytwarzania barwników, środków ochrony roślin, papieru i in.;
siarka mielona – stosowana w przemyśle gumowym, celulozowym, zapałczanym, farmaceutycznym, naftowym, do produkcji środków ochrony roślin, włókien sztucznych, barwników i in.;
Sól drogowa techniczna do zimowego utrzymania dróg
Producent: Duslo Słowacja
DUCANIT saletra wapniowa rozpuszczalna w 99,9% w wodzie Azot całkowity (N) – 15,5%, Azot azotanowy (N-NO3) – 14,4%, Azot amonowy (N- NH4) – 1,1% Wapń CaO – 26,3%
CAN (saletrzak) z Duslo jest uniwersalnym nawozem azotowym. Zawiera 27% azotu (N), wapń CaO (całkowity ok. 7%) i magnez MgO (całkowity ok. 4%)
Producent: Lovochemie Lovosice Czechy
Saletra wapniowa (nawóz WE) to nawóz azotowy zawierający 15,5% N (14,4% azotanowego i 1,1% amonowego) oraz 26,3% CaO. Towar higroskopijny, łatwo rozpuszczalny w wodzie
Strona korzysta z plików cookie w celu realizacji usług zgodnie z Polityką Prywatności. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do cookie w twojej przeglądarce lub konfiguracji usługi. Czytaj więcej...