Loading

Posts Tagged:Siarkopol Tarnobrzeg

Siarka. Zastosowanie dwutlenku siarki w winiarstwie

Oczywiście można produkować wino bez dodatku siarki, ale po pierwsze trzeba mieć stuprocentową pewność, że winogrona były zdrowe, po drugie wymaga to znacznie większych nakładów pracy, przez co jest droższe, a po trzecie skraca się w ten sposób okres trwałości wina. Zanim dwutlenek siarki zaczął być powszechnie stosowany w winiarstwie, co nastąpiło w XVIII wieku, ludzie imali się najprzeróżniejszych sposobów mających pozwolić na dłuższe przechowywanie wina. Mieszali wino z żywicami, morską wodą, macerowali w nim zioła, ale te wszystkie zabiegi zmieniały zupełnie smak . Próbowano więc zalewać je oliwą lub parafiną, ale i to nie zawsze chroniło w dostatecznym stopniu. Wreszcie ktoś wpadł na to, że skoro „okadzanie siarką” uzdrawiało atmosferę, to i winu powinno pomóc.

Dwutlenek siarki stosowany jest najczęściej jako środek antyseptyczny, hamujący rozwój mikroorganizmów. Stąd powszechne zastosowanie podczas transportu winogron i przed fermentacją. Umożliwia sklarowanie wyciśniętego soku bez ryzyka wcześniejszej fermentacji. Bakterie są nań bardziej wrażliwe niż drożdże.

Dwutlenek bardzo łatwo utlenia się do trójtlenku, stąd jego zastosowanie jako przeciwutleniacza, pozwalającego dłużej zachować związki aromatyczne i kolor wina.

Radykalnie zmniejsza aktywność enzymów utleniających takich jak tyrozynaza czy lakaza, chroniąc moszcz i późniejsze wino przed gwałtownym brunatnieniem i utratą świeżych, owocowych zapachów

Przedłuża trwałość owocowych zapachów przez wiązanie etanalu. Ponadto sprzyja ekstrakcji związków fenolowych, stąd zasadność dodawania do miazgi przed fermentacją.

Trzeba zwracać baczną uwagę na stosowane dawki, bo zbyt duża ilość SO2 sprawia, że wino pachnie siarką, kauczukiem, siarkowodorem ( zepsutymi jajami), bądź merkaptanem. Co gorsza, dwutlenek siarki nie jest obojętny dla ludzkiego zdrowia. Co prawda ryzyko w przypadku konsumenta jest naprawdę niewielkie, bo ilości obecne w winie są dużo niższe od dawek toksycznych, ale pracownicy winiarni nie powinni lekceważyć przepisów BHP. SO2 powoduje gwałtowny skurcz oskrzeli i może być przyczyną śmierci przez uduszenie. Jedynym przypadkiem, w którym konsument może ucierpieć z powodu dwutlenku siarki, jest alergia. Sam SO2 nie jest co prawda alergenem, ale łącząc się z białkami organizmu może powodować reakcje alergiczne.

Najstarsza metoda siarkowania, polegająca na spalaniu kawałka siarki zawieszonego wewnątrz niepełnej kadzi lub beczki, co prawda stosowana jest do dzisiaj, ale w bardzo ograniczonym stopniu, ze względu na brak możliwości kontroli ilości SO2, rozpuszczającego się w roztworze (dodatkowo część siarki topi się i spływa do wina). Najczęściej stosuje się ją wciąż do dezynfekcji pustych beczek.

Roztwory wodne SO2 znajdujące się w sprzedaży, pozwalają na dokładne dawkowanie, ale równocześnie są stosunkowo nietrwałe. Należy sprawdzać regularnie stężenie, kontrolując ciężar właściwy roztworu.( Mowa o roztworach 5 do 8%. Prawo UE zabrania stosowania stężeń niższych niż 5%, byłoby to rozcieńczanie wina).

Roztwory wodorosiarczynu potasu, sprzedawane w stężeniach 18-30%, ułatwiają dozowanie, również wymagają regularnego kontrolowania i zwiększają ryzyko wypadania osadu kamienia winnego, zwiększając stężenie jonów potasowych w winie. Większe dawki niosą z sobą ryzyko zaburzenia równowagi smakowej w winie – twardnienie wina.

Pirosiarczyn potasu, stosowany w formie kryształów, bądź pastylek do siarkowania wina w beczkach, musi być przechowywany w szczelnym opakowaniu i zużyty w krótkim czasie po jego otwarciu. Bardzo łatwo się rozkłada. Jego używanie również może być przyczyną wypadania kamienia winnego i twardnienia wina. Maksymalna dopuszczona dawka pirosiarczynu potasu wynosi 20 gramów na hektolitr.

Płynny, sprężony dwutlenek siarki sprzedawany w stalowych butlach jest najpraktyczniejszym wyjściem w przypadku produkcji na dużą skalę. Niezbędne jest zachowanie dużej ostrożności.

Niewielkie ilości produkowane są przez same drożdże.

Należy pamiętać o tym, że aktywny jest tylko nie związany i dwutlenek siarki. W postaci siarczanów ( po utlenieniu), czy związków z aldehydami ( głównie etanalem), a nawet mniej stabilnych związków z glukozą czy antocyjanami np, nie chroni wina. Działają tylko jony siarczynowe, wodorosiarczynowe i SO2. Niezwykle ważne jest regularne kontrolowanie wolnego SO2, nie zapominając równocześnie o maksymalnej dopuszczalnej ilości całkowitego dwutlenku siarki.

Wiązaniu SO2 sprzyja obecność cząstek owoców w moszczu, osadu pofermentacyjnego, powolne klarowanie, problemy z szarą pleśnią, obecność bakterii, zbyt wolne tempo fermentacji, zatrzymanie się fermentacji i próby ponownego jej startu, wreszcie obecność tlenu. Proces ten można ograniczyć przez używanie tylko całkowicie zdrowych owoców, klarowanie moszczu przed fermentacją, dodatek tiaminy, użycie specjalnie wyselekcjonowanych drożdży, zlewanie znad osadu wina po fermentacji, filtrowanie i ochrona przed utlenieniem przez przechowywanie w atmosferze dwutlenku węgla lub azotu.

Ochronę zapewnia średnio 20 mg wolnego SO2 na litr w przypadku białych win, około 30mg/l, w przypadku czerwonych, słodkie wina wymagają większych stężeń – co najmniej 30-40 mg/l. Wartości te uzależnione są w dużym stopniu od odczynu wina. Generalnie im wyższe pH, tym większe musi być stężenie wolnego dwutlenku siarki.

Istnieje możliwość zastąpienia części SO2 kwasem askorbinowym (witamina C), który działa jako przeciwutleniacz. Nie ma on jednak właściwości antyseptycznych, ani nie blokuje enzymów. Użycie kwasu sorbowego pozwala na uniknięcie powtórnej fermentacji słodkich win, ale równoczesny dodatek SO2 jest konieczny, bo związek ten działa tylko na drożdże, nie mając żadnego wpływu na bakterie i nie chroniąc przed utlenieniem. Ze względu na ryzyko powstawania zapachu pelargonii w czerwonych winach, spowodowane atakiem bakterii, stosuje się go wyłącznie w produkcji białych słodkich win.

Koniec siarki?

W jednym z artykułów opublikowanym z początkiem roku 2007 w Journal of the Science of Food and Agriculture (z lutego) publikowane były wyniki badań prowadzonych na Uniwersytecie w Cartagenie przez zespół Francisco Artes-Hernandeza. Naukowcy starali się określić przydatność ozonu jako konserwanta w winiarstwie. Hiszpanie mieli nadzieję, że ich praca pozwoli na ograniczenie, a może nawet wyeliminowanie SO2 , który obecnie jest powszechnie stosowanym konserwantem. Trzeba przyznać bardzo skutecznym, ale niestety wywołującym u niektórych osób reakcje alergiczne, od bólu głowy aż do ataków astmy. Ponadto SO2 powoduje korozję ( w połączeniu z oparami chloru, wciąż często będącego składnikiem środków używanych do mycia podłóg w winiarniach, jest w stanie doprowadzić do rdzewienia stali „nierdzewnej”) i jest bardzo niebezpieczny dla zdrowia pracowników ( stosowany nieostrożnie może doprowadzić do uduszenia nawet jeśli osoba nie cierpi na żadne alergie).

Dotychczasowe badania potwierdziły jego wysoką skuteczność jako środka zapobiegającego gniciu. Prowadzono je na winogronach deserowych przechowywanych w chłodni. Owoce bardzo często przechowuje się w ten sposób miesiącami przed sprzedażą i żeby zapobiec rozwojowi pleśni, najczęściej spryskuje się je roztworem SO2. Winogrona w perforowanych paczkach wystawione zostały na działanie ozonu w stężeniu 0.1µl/l w temperaturze 0 stopni Celsjusza przez dwa miesiące. Następnie symulowano warunki sprzedaży, przechowując winogrona przez tydzień w temperaturze 15 stopni Celsjusza na powietrzu. Metoda okazała się w 90% skuteczna w powstrzymywaniu rozwoju pleśni w porównaniu do SO2. Dodatkowo winogrona zawierały do czterokrotnie więcej związków polifenolowych w porównaniu do próby kontrolnej. Nie wiadomo dlaczego poziom p/utleniaczy wzrasta ( czyżby wykorzystywany w dawnej medycynie a dzisiaj w homeopatii i biodynamice fenomen stymulacji?), ale stwierdzenie tego faktu rozpoczęło falę spekulacji na temat możliwości produkcji wina nie tylko nie szkodzącego osobom uczulonym na dwutlenek siarki, ale i zawierającego więcej korzystnych dla zdrowia składników.

Andrew Waterhouse, z wydziału uprawy winorośli University of California, Davis, zwrócił uwagę na fakt, ze w winiarstwie nie przechowuje się owoców dłuższy czas przed przerobem, więc użyteczność wynalazku jest raczej ograniczona, równocześnie widzi możliwość zastosowania do w procesie wyciskania moszczu. Szczerze mówiąc trudno mi sobie wyobrazić ozon chroniący przed utlenieniem. A taka jest główna rola SO2 podczas tłoczenia moszczu. Ozon niszczy wirusy, bakterie i pleśń, zgoda, ale przeciwutleniacz to to nie jest. Wręcz przeciwnie. Jest niezwykle reaktywnym utleniaczem. Może rzeczywiście byłby skuteczny jako środek hamujący enzymy szarej pleśni, które powodują brunatnienie moszczu i niszczą cząsteczki odpowiedzialne za pierwotny zapach wina, ale sam utleniłby je równie skutecznie i prawdopodobnie jeszcze szybciej. I wcale nie jest bezpieczniejszy dla ludzi mających z nim kontakt. Konieczne jest używanie masek podczas pracy, w przeciwnym wypadku kontakt grozi poważnymi chorobami układu oddechowego

Od dość dawna stosuje się ozon (najczęściej w postaci roztworu wodnego) do dezynfekcji kadzi, ścian, podłóg, węży, oczyszczania wody, nawet próbowano z niezłym skutkiem używać go jako środka chroniącego winorośl przed chorobami. W procesie produkcyjnym jak dotąd nie znalazł zastosowania. Czy znajdzie? Zobaczymy.

Więcej informacji o badaniach nad wpływem ozonu na winogrona na stronie http://www3.interscience.wiley.com/

Alternatywy dla siarki

DWUTLENEK SIARKI z racji swojego szerokiego spektrum działania pozostaje nadal środkiem nie do zastąpienia w winiarstwie. Istnieje jednak kilka sposobów na ograniczenie jego dawek.

Najczęściej stosowany jest kwas askorbinowy, który jest silnym przeciwutleniaczem. Pozwala na zmniejszenie użycia SO2 tylko w niewielkim stopniu, nie mając wpływu na mikroorganizmy, ale dopełnia jego działanie tam, gdzie skuteczność SO2 jest niewystarczająca.

Zapobiega skazie żelazowej, występującej często po silnym natlenieniu wina ( choćby przez zlanie wina znad osadu po fermentacji), w którym występuje nadmiar jonów Fe3+. Witamina C redukuje jon żelazowy do żelazawego (Fe2+) zapobiegając tym samym zmętnieniu wina.

Skuteczniej niż dwutlenek siarki chroni moszcz przed utlenieniem przez enzymy – zwłaszcza tyrozynazę i lakazę. Z tego powodu stosowany jest często do ochrony winogron zbieranych mechanicznie, zwłaszcza tam, gdzie występowało ryzyko wystąpienie szarej pleśni. Nie blokuje on jednak ich aktywności, a tylko utlenia się szybciej niż składniki moszczu.

Bardzo ważne, by wino przy którego produkcji użyto kwasu askorbinowego, miało jak najbardziej ograniczony kontakt z tlenem ( najlepiej gdyby nie miało go wcale) oraz żeby ilość wolnego SO2 była wystarczająca. Utlenianie witaminy C prowadzi do produkcji nadtlenku wodoru, a ten przy nieobecności SO2, doprowadziłby do nieodwracalnego zniszczenia wina.

Często stosuje się witaminę C tuż przed butelkowaniem. Wpływa dodatnio na właściwości organoleptyczne wina, które dłużej utrzymuje świeżość i owocowe zapachy oraz w mniejszym stopniu cierpi wskutek zaburzeń, które mogą wystąpić podczas samego butelkowania. (Większość win bezpośrednio po zabutelkowaniu jest znacznie gorsza niż przed. Po kilku tygodniach sytuacja zwykle wraca do normy) Najwyraźniejszy skutek można zaobserwować w przypadku białych wytrawnych i musujących win.

Ograniczenie utleniania wina uzyskać można również przez przechowywanie w atmosferze gazu obojętnego. Najczęściej stosuje się tę technikę w przypadkach, kiedy zmuszeni jesteśmy do przechowywania wina w niepełnym zbiorniku. Np w winiarniach, które sprzedają wino nalewane do naczyń przynoszonych przez klienta.

Do użytku w winiarstwie dopuszczone są dwutlenek węgla, argon i azot. CO2, ze względu na swoją wysoką rozpuszczalność w winie i zmianę właściwości organoleptycznych tego ostatniego, nie powinien być stosowany do konserwacji gotowego wina. Stosuje się go najczęściej w mieszankach z azotem. Argon ma dość ograniczone zastosowanie, głównie ze względu na stosunkowo wysoką cenę. Najczęściej stosowanym pozostaje azot. Rozpuszcza się w winie słabo i nie reaguje z jego składnikami. Właściwe użycie azotu pozwala na przechowywanie wina w niepełnych kadziach przez kilka miesięcy bez uszczerbku na jakości.

Zastąpienie SO2 innym środkiem hamującym rozwój mikroorganizmów (zwłaszcza bakterii) jest praktycznie niemożliwy. Jedyną alternatywą wydaje się być filtracja sterylna, ale i ta nie pozostaje bez wpływu na właściwości organoleptyczne wina.

Pasteryzacja pozwala na zabicie mikroorganizmów obecnych w winie, ale jej skuteczność ( co się przekłada na wymaganą długość i temperaturę procesu) uzależniona jest od zawartości alkoholu (im jest go więcej, tym bardziej wrażliwe są mikroorganizmy), pH wina (wrażliwość wzrasta proporcjonalnie do pH) i zawartości cukru (im go więcej, tym trudniej pozbyć się mikrobów).

Istnieje kilka związków o potwierdzonym działaniu przeciwgrzybicznym, ale w użyciu znajduje się praktycznie tylko jeden – kwas sorbowy. Jego użycie ogranicza się praktycznie do konserwacji słodkich białych win. Działanie fungistatyczne tego związku wzrasta proporcjonalnie do zawartości alkoholu w winie i odwrotnie do wysokości pH. Nie nadaje się do zatrzymywania fermentacji czy konserwacji moszczu ponieważ konieczne dawki znacznie przekroczyłyby tę dopuszczalną (200mg/l). Obecność kwasu sorbowego w winie pozwala na ograniczenie dawki SO2, ale nie na jego wyeliminowanie, ponieważ ten pierwszy nie ma żadnego wpływu na bakterie. Nie można dopuścić do fermentacji jabłkowo mlekowej wina zawierającego kwas sorbowy, bo bakterie mlekowe przerabiają go na związek o bardzo silnym i niemożliwym do usunięcia zapachu liści pelargonii.

Artykuł pochodzi ze strony: kurdesz.com

   ,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Siarka – zastosowanie w kosmetyce

Siarka. Pierwsze wzmianki o tym pierwiastku pochodzą sprzed 2000 r. p.n.e. Siarka kojarzona była od wieków jako pierwiastek piekielny. W starożytności siarka znajdowała zastosowanie w medycynie, dermatologii – głównie do leczenia chorób skórnych, a także do bielenia tkanin.
Była niezastąpiona jako pomoc w pielęgnacji urody greckich i rzymskich piękności. Stąd bywa nazywana „pierwiastkiem piękności” stała się pożądanym składnikiem wielu współczesnych kosmetyków. Wszystko ze względu na jej niespotykane działanie na naskórek oraz istotną rolę w jego regeneracji, a co za tym idzie w procesie hamującym starzenie się skóry.

Siarka jest ważnym składnikiem enzymów białek, hormonów, między innymi insuliny. Wraz z nią bierze udział w przetwarzaniu cukru, reguluje poziom glukozy we krwi, ułatwia usuwanie toksycznych produktów przemiany materii. Jest on składnikiem skóry, włosów, paznokci.

Współcześnie w kosmetyce siarka znalazła zastosowanie głównie do wyrobu preparatów przeznaczonych do pielęgnacji włosów. Zawarta w kosmetykach siarka ulega przemianom metabolicznym do związków siarczkowych, wykazujących działanie keratoplastyczne.

Siarka łatwo rozmiękcza zrogowaciały naskórek i ułatwia usuwanie jego zewnętrznej warstwy, działa także bakteriobójczo i grzybobójczo. Z tego też powodu chętnie jest wykorzystywana przez producentów jako składnik kremów do skóry łojotokowej, a także do cery dotkniętej trądzikiem różowatym.

Źródłem biosiarki są aminokwasy siarkowe, takie jak metionina, pozyskiwane z hydrolizatów białkowych bogatych w te związki. Siarkę organiczną można znaleźć także w ekstraktach roślinnych, między innymi z rukwi, czarnej rzodkwi (dativus), nasturcji (majus L.). Pozyskiwane z nich wyciągi charakteryzują się działaniem hamującym łojotok.

Ponieważ związki siarki częściowo rozpuszczają się w wodzie, ma również zastosowanie w balneologii, czyli w kąpielach leczniczych). Wody siarczkowe wywierają wpływ miejscowy i ogólny. Działając miejscowo rozmiękczając i złuszczając naskórek, co sprawia że sucha skóra po zabiegu staje się miękka i sprężysta. Dlatego właśnie kąpiele siarczkowe znakomicie sprawdzają się w leczeniu chorób skóry z nadmiernym rogowaceniem, łuszczycy, wyprysku łojotokowym, w atopowym zapaleniu skóry, czy twardzinie.

Działanie ogólne związane jest z wnikaniem aktywnych związków przez skórę. Podczas kąpieli dochodzi do rozszerzenia naczyń włosowatych i do otwarcia dotąd niedrożnych, co powoduje powstanie rumienia okolic stykających się z wodą. Równocześnie występuje rozszerzenie naczyń podskórnych i tych położonych głębiej. Tym zmianom towarzyszy czynne przekrwienie narządów. Przy przesunięciu dużych objętości krwi krążącej do skóry, pojawia się spadek ciśnienia tętniczego. Efektem działania ogólnego jest odnowa uszkodzonych chrząstek stawowych, torebek stawowych i aparatu więzadłowego. Efekty lecznicze po serii zabiegów utrzymują się około roku.

Najlepsze efekty terapeutyczne uzyskuje się w chorobach zwyrodnieniowych stawów. Kąpiele siarczkowe polecane są szczególnie przy reumatoidalnym zapaleniu stawów, zesztywniającym zapaleniu stawów kręgosłupa, dyskopatiach z towarzyszącymi objawami takich jak rwa kulszowa i barkowa, w stanach pourazowych narządu ruchu z uszkodzeniem więzadeł, zwichnięciach lub po operacjach ortopedycznych. Na bazie solanki siarczkowej powstają różnego rodzaju linie balneokosmetyków. Kremy, żele pod prysznic, maski do twarzy i ciała oraz szampony bazują na naturalnych substratach takich jak np. woda siarczkowa. Związki siarki sprawdzają się w pielęgnacji skóry wrażliwej, jak również w łuszczycy i przy atopowym zapaleniu skóry. Są to kosmetyki polecane również dla alergików.

Woda siarczkowa ma działanie wielokierunkowe. Działa miejscowo i ogólnie.
Działanie miejscowe:
Wpływ kąpieli siarczkowej na organizm zaczyna się już od momentu kontaktu skóry z wodą leczniczą poprzez łagodne złuszczanie naskórka, a następnie stymulację procesów odnowy. Działanie to wspomagają bakteriobójcze i grzybobójcze właściwości wody siarczkowej. Efekt miejscowy to również pobudzenie mikrokrążenia, lepsze ukrwienie oraz metabolizm skóry, wyrażające się odczynem naczynioruchowym – zaczerwienieniem, utrzymującym się do około 2 godzin.

Działanie ogólne:
Kiedy siarkowodór przeniknie przez warstwy skóry zaczyna tworzyć wielosiarczki, które są fizjologicznym składnikiem tkanki łącznej oraz substratem do syntezy kwasu chondroityno-siarkowego i aminokwasów. Kąpiele siarczkowe działają przeciwzapalnie, wpływając pozytywnie na procesy obrony antyoksydacyjnej organizmu. W rezultacie mamy do czynienia ze zmniejszeniem dolegliwości bólowych np. przy leczeniu rwy kulszowej, zmniejszeniem się obrzęków, jak również odczuwalną poprawą ruchomości stawów.
Kąpiel siarczkowa ma również korzystny wpływ na organizm przy występowaniu chorób przemiany materii, pozwala obniżyć poziom trójglicerydów oraz cholesterolu, a także glukozy i kwasu moczowego.

   ,,,,,,,,,,,,

Siarka – znaczenie siarki w uprawach rolniczych.

Z danych literaturowych jednoznacznie wynika, iż gleby wielu rejonów świata, w tym także Polski, obecnie mają niedostateczną dla prawidłowego wzrostu i rozwoju roślin zawartość siarki. Związane jest to przede wszystkim z wyraźnym ograniczeniem emisji przemysłowych oraz zmniejszeniem depozycji tego pierwiastka w glebach przy jednoczesnym stosowaniu nawozów mineralnych o małej jego zawartości. Z uwagi na wiele ważnych funkcji, jakie spełnia ten składnik pokarmowy oraz jego wpływ na ilość i jakość plonu siarka nie może być pominięta w nawożeniu roślin wyższych. Dotyczy to nie tylko roślin krzyżowych, ale także zbóż, które pomimo niewielkich potrzeb pokarmowych w stosunku do tego pierwiastka reagują zwiększeniem plonów po wprowadzeniu go do gleby. Udział siarki w dawce nawozowej jest ważny również dlatego, iż zapewnia ona właściwy metabolizm azotu. Wyraża się to nie tylko korzystnym wpływem na plon i jakość roślin, ale także ograniczeniem strat azotu w środowisku. W związku z prognozami o stale pogłębiającym się deficycie siarki w produkcji roślinnej oraz koniecznością utrzymania dużego plonowania roślin istnieje realna potrzeba nawożenia upraw tym pierwiastkiem. Dlatego ważne jest poszukiwanie nowych źródeł nawozowych siarki dla roślin uprawnych.

siarka

Siarka jest pierwiastkiem rozpowszechnionym w przyrodzie i jako składnik aminokwasów siarkowych (metioniny, cysteiny, cystyny) spełnia bardzo ważne funkcje w kształtowaniu jakości białka roślinnego.

W glebie siarka prawie w 100 % występuje w formie organicznej, a o zawartości formy mineralnej, pobieranej przez roślinę, decyduje intensywność mineralizacji resztek roślinnych, nawozów organicznych i próchnicy. Przemianom siarki organicznej w formę mineralną sprzyjają np. wysoki odczyn gleby. Wzrost jego wartości do 7,5 zwiększa szybkość mineralizacji. W glebach o odczynie pH powyżej 6,0 siarka (siarczanowa) występuje całkowicie w roztworze glebowym; wilgotność optymalna, która do uwalniania siarczanów wynosi 60 proc. pojemności wodnej gleby; temperatura optymalna w wysokości 20-30°C, która zapewnia procesowi mineralizacji korzystne warunki. W temperaturze poniżej +10°C proces ten prawie ustaje.
W glebach zawartość jej waha się w granicach od 0,001 do 1,8%, najczęściej do 0, 2% S. Zawartość przyswajalnej siarki w glebach waha się w szerokich granicach od 0,3 do 50 mg/100g gleby. Siarka występuje w glebie w formie mineralnej i organicznej.
Udział siarki organicznej wynosi 50-80, a nawet 97% siarki ogółem. Związki mineralne siarki występują w formie siarczanów, a w glebach podmokłych, w warunkach beztlenowych, również siarczków. W wyniku rozkładu materii organicznej gleb znajdująca się w niej siarka może być udostępniana roślinom.
Źródłem siarki w glebie mogą być również kwaśne deszcze. Podczas spalania takich nośników energii jak węgiel, ropa naftowa i jej pochodne, siarka ulatniająca się w postaci dwutlenku (SO2) rozprzestrzenia się w atmosferze i reaguje z parą wodną w powietrzu przyczynia się do powstawania kwaśnych deszczy.
Ze względu na kryzys gospodarczy na początku lat 90, oraz ograniczone zużycie energii i coraz doskonalsze odsiarczanie spalin, emisja siarki do atmosfery w Polsce zmalała.
Coraz powszechniejsze stosowanie wysokoprocentowych nawozów spowodowało, że ilość dostarczanej do gleby siarki maleje.
Siarka jest łatwo wymywana z gleby, a z plonami pobierana jest w ilości od 12 do 35, a nawet do 80 kg siarki (S) z ha rocznie w zależności od gatunku uprawianych roślin. W wielu rejonach kraju mogą ujawniać się w związku z tym problemy niedoboru siarki w glebie.
Niedobory te ujawniają się głównie na roślinach „siarkolubnych”, takich jak: rośliny krzyżowe – rzepak, rzepik, gorczyca, kapusty, kalafior, brukiew, rzepa, oraz rośliny motylkowe: bobik, groch, fasola i niektóre warzywa jak: por, cebula, czosnek, pomidor, papryka, sałata oraz zboża.
Można wydzielić, co najmniej trzy grupy roślin uprawnych wykazujących wymagania względem siarki: duże (> 50 kg S/ha) – rzepak, kapustne, średnie (20 – 50 kg S/ha) – motylkowe wieloletnie, strączkowe, burak cukrowy i pastewny, małe ( < 20 kg S/ha) – zboża.
Z kolei rośliny sadownicze wykazują niskie zapotrzebowanie na siarkę.
Rośliny pobierają siarkę w formie siarczanów przez cały okres wegetacji, a najintensywniej w stadium kwitnienia. Mogą one pobierać siarkę również w formie dwutlenku siarki z atmosfery. Siarka z atmosfery pobierana jest przez liście i szybko wykorzystywana.
W przypadku niedoboru siarki w glebie może to być ważne źródło, szczególnie w usuwaniu jej niedoborów.
Niedobór siarki sprawia, że azot nie bierze udziału w przemianie białkowej, czasem wówczas dochodzi do zatrucia rośliny. Gdy roślina nie ma do dyspozycji dostatecznej ilości siarki, to następuje pogorszenie pobierania azotu gleby oraz zahamowanie jego obiegu w roślinie. W wyniku tego następuje zwiększenie zawartości azotanów, które w dużych stężeniach są dla roślin trujące. Jeżeli rolnik w tym czasie pomyli objawy (w łanie rośliny uprawnej) braku siarki z objawami niedostatku azotu zastosuje dodatkowo nawożenie azotem, to efektem tego będzie strata azotu i niskie plony, np. rzepaku, pszenicy lub innych roślin.
Zwykle rolnicy nie zdają sobie sprawy z takich błędów i pytają, jaka jest przyczyna wcześniej zamierających (wypadających) roślin mimo nawożenia ich wyższymi dawkami nawozu azotowego. Działanie wysokich dawek zależne jest w uprawie np. rzepaku, buraków od odpowiedniego zasilenia gleby w siarkę, celem efektywnego wykorzystania wysokich dawek azotu.
Pierwsze objawy na roślinach rzepaku pojawiają się już na młodych liściach, gdyż siarka słabo przemieszcza się w roślinach. Powoli jest transportowana ze starszych do nowo tworzących się organów, które w tym czasie ulegają zewnętrznie rozjaśnieniu, czyli bieleniu.
Roślina, jeżeli jest zaopatrzona w siarkę z podłoża, nie korzysta z siarki pochodzącej z powietrza. Wynikać to może z faktu, że siarka w niewielkim stopniu transportowana jest” w dół rośliny” (od liści do korzeni), czyli nie jest przemieszczana przeciw prądowi transpiracyjnemu.
Siarka towarzyszy niemal wszystkim nawozom fosforowym, co wynika z technologii rozkładu surowców fosforonośnych.
Proste nawozy zawierają od ok. 1% (fosforany amonowe) do 12% (superfosfat prosty) siarki w postaci siarczanów, głównie wapnia i amonu.
Bogatym źródłem siarki (24%) jest siarczan amonowy. Poza stosowaniem typowych nawozów bogatych w siarkę (siarczan amonu, potasu itp.) podejmuje się próby dodatkowego wzbogacania w siarkę innych, powszechnie stosowanych nawozów jak np. mocznik. Jedną z metod jest powlekanie granulek mocznika siarką elementarną (pierwiastkową).
Otoczka siarkowa utrudnia bowiem dostęp wody do wnętrza granulki i przenikanie roztworu mocznika do gleby. Jednak proces otoczkowania jest skomplikowany technologicznie i kosztowny, przez co nawozy otoczkowane siarką są drogie.
Dla uzupełnienia niedoborów siarki roślinom „siarkolubnym” można zastosować dokarmianie dolistne stosując w rolnictwie np. – Plonvity: Z – dla zbóż, S – dla roślin strączkowych, P – dla łąk i pastwisk, K – dla kukurydzy, B – dla buraków, R – dla rzepaku, gorczycy, K – dla ziemniaków. W warzywnictwie np. Supervity: C dla roślin cebulowych, K – dla kapustnych, R – dla korzeniowych i wieloskładnikowy kompletny nawóz sypki – Plon-Max, Agrofoska wiosenna.
W kwiaciarstwie np. Nawóz do róż, iglak, nawóz dla roślin kwasolubnych jak: różanecznik, azalia, hortensja.
Zielony trawnik. W sadownictwie można stosować dolistnie nawozy zawierającą siarkę np.:Mikrovity-1,2,3,4; Siarczan magnezowy, Mikrokomplex, Plonochrony: potasowy, zasadowy i magnezowy, wieloskładnikowy kompletny nawóz sypki – Plon-Max, Agrofoska wiosenna i jesienna. A ostatnio nowość w nawozach to Plonovity: Phospho, Opty, Nitro i Kali dla wszystkich gatunków roślin.Dr Bogdan Z. Jarociński
Spec. I i II stopnia MODR Warszawa,
Oddział w RadomiuArtykuł pochodzi ze strony: www.raportrolny.pl Polecamy zapoznanie się z innymi artykułami dotyczącymi nawożenia siarką na wspomnianej stronie.

   ,,,,,,,,,,,,,

Siarka – zapomniany makroelement…

Siarka – zapomniany makroelement…

Siarka jest niezwykle istotnym składnikiem pokarmowym dla roślin i błędem jest jej pomijanie w nawożeniu upraw. Dobre zaopatrzenie w ten pierwiastek przyczynia się do wzrostu i poprawy jakości plonów,
zwiększa odporność roślin na choroby i działanie szkodników, a także doprowadza do wzrostu skuteczności użytych nawozów azotowych.
Powstawaniu niedoborów siarki w Polsce sprzyjają:
  • duży udział gleb piaszczystych o małej zawartości próchnicy,
  • stosowanie nawozów bezsiarkowych,
  • brak lub niedostateczne nawożenie organiczne,
  • zbyt duży udział w strukturze zasiewów roślin siarkolubnych,
  • oddalenie pól uprawnych od centrów przemysłowych,
  • łagodne zimy i zbyt duża ilość opadów w okresie jesienno-zimowym,
  • wysoki poziom plonowania roślin i pobierania siarki,
  • zagęszczenie podglebia utrudniające wzrost systemu korzeniowego.
Potrzeby nawozowe roślin względem siarki są różne. Duże zapotrzebowanie na ten pierwiastek wykazują rośliny krzyżowe, a w szczególności rzepak. Zbyt mała ilość tego składnika w uprawie tego zboża przyczynia się do słabego zawiązywania się łuszczyn i ich zwiększonej podatności na choroby, jak również spadku zawartości tłuszczu. Ważne jest, aby nawożenie rozpocząć odpowiednio wcześnie, ponieważ zastosowanie go w momencie wystąpienia objawów niedoboru nie jest już w stanie ograniczyć strat w plonach.
Dobrym rozwiązaniem jest stosowanie pod zasiewy rzepaku Salmagu z siarką. Trzeba mieć jednak na uwadze, że w przypadku tej rośliny, jesienne zapotrzebowanie na azot jest stosunkowo niewielkie, a zimą zarówno azot jak i siarka nie są gromadzone w glebie. Celem zabezpieczenia plonowania zaleca się stosowanie tego środka wiosną w momencie rozpoczęcia wegetacji. Wielkość dawek zależy od produktywności odmian, stanowiska w zmianowaniu oraz ilości opadów w okresie jesienno-zimowym. Należy jednak pamiętać, że im wyższe stosuje się dawki azotu, tym rośliny pobierają więcej siarki i tym częściej jej niedobór może ograniczać plonowanie roślin, tak w trakcie okresu wegetacyjnego, jak i w przyszłości.

 

Źródło: Rolniczy Magazyn Elektroniczny

   ,,,,,,,,,,,,,,

Siarka granulowana

Siarka Granulowana

Synonimybrak
Wzór chemicznyS
Masa molowa32,06
Numer CAS7704-34-9
Numer WE231-722-6
Zastosowaniejako surowiec w przemyśle chemicznym organicznym i nieorganicznym, m.in. przy produkcji kwasu siarkowego, nawozów sztucznych, środków ochrony roślin, materiałów wybuchowych, wulkanizacji kauczuku, do dezynfekcji narzędzi i pomieszczeń związanych z produkją
WłaściwościForma: ciało stałe
Kolor: jasnożółty
Zapach: słaby charakterystyczny
pH: 6,5 ( 100 g/l, 20 °C)
Temperatura topnienia: 112,8ºC
Temperatura wrzenia: 444,6ºC
Temperatura samozapłonu: 215°C
Temperatura zapłonu: 168 – 207ºC
Granice wybuchowości: 20 ± 1,2 g/cm3 (dolna granica, obłok pyłu)
Prężność par: 133,3 Pa (w 183°C)
Gęstość względna: 2,07 g/cm3 ( w 20°C)
Gęstość nasypowa: 1200-1350 kg/m3 (siarka granulowana)
Rozpuszczalność:
w wodzie: nierozpuszczalna
w rozpuszczalnikach organicznych: rozpuszcza się w disiarczku węgla, chloroformie, benzenie, toluenie.

piktogram

Uwaga !

H315 Działa drażniąco na skórę
P280 Stosować rękawice ochronne/odzież ochroną/ochronę oczu/ ochronę twarzy
P302+P353 W przypadku dostania się na skórę: Umyć dużą ilością wody z mydłem
P332+P313 W przypadku wystąpienia podrażnienia skóry: Zasięgnąć porady/zgłosić się pod opiekę lekarza

Wykorzystanie:

Siarka to jeden z podstawowych surowców przemysłu chemicznego. Siarka i jej związki wykorzystuje się do produkcji dwusiarczku węgla i kwasu siarkowego (VI). Używana jest do wulkanizacji kauczuku (nadawanie elastyczności), jako składnik zapałek, prochu i ogni sztucznych. Siarka jest niezbędna dla wszystkich organizmów żywych jako składnik białek. Wykorzystywana jest do produkcji barwników, jako specjalistyczny cement, do leczenia chorób skóry.

Zastosowanie w ogrodnictwie i sadownictwie:

Siarka spełnia bardzo ważną rolę w prawidłowym rozwoju wszelkiego typu roślin. Dla roślin uprawnych jest nie tylko składnikiem, mającym swój udział w prawidłowym odżywianiu, ale pełni także znaczącą rolę w ochronie roślin. Z praktycznego punktu widzenia, siarka ma znacznie większe zastosowanie jako środek ochrony roślin niż jako składnika pokarmowego kształtującego wielkość oraz jakość plonu.

Siarka stosowana przed kwitnieniem działa hamująco na rozwój pordzewiacza jabłoniowego i przędziorków. Siarka pełni znaczącą rolę w ochronie jabłoni, zwłaszcza przed najpoważniejszą chorobą tego typu upraw – parchem jabłoni.

Siarka, podobnie jak azot, magnez, fosfor, potas i wapń należy do makroskładników pokarmowych roślin.
W przypadku niedoborów siarki rośliny nie mogą i nie potrafią poprawnie funkcjonować, a objawy deficytu tego pierwiastka przypominają objawy braku azotu. Siarka pomaga roślinom przyswoić azot z gleby. Przy niedoborach siarki, azot nie może być w pełni wykorzystywany.

Zakwaszanie gleby:

Skuteczną metodą zakwaszenia gleby jest wysiew siarki pylistej, lub granulowanej. Siarka działa wolno i do pełnej skuteczności wymaga odpowiedniej ilości czasu. Przy małych dawkach wysianych jesienią możemy uprawiać rośliny już wiosną, ale gdy musimy użyć maksymalnych dawek siarki (2,5-3,5 kg./10m2) to niestety z uprawą musimy poczekać minimum rok. Siarkę możemy stosować także po posadzeniu roślin, lecz jednorazowa dawka nie powinna wtedy przekraczać (50-100 g/10m2) powierzchni.

Aby utrzymać niski poziom pH w uprawie roślin kwasolubnych należy unikać stosowania kompostu, obornika, oraz zasadowych nawozów mineralnych (np. saletra wapniowa, magnezowa, saletrzak), powodujących wzrost odczynu gleby.

Gazowanie siarką szklarni i tuneli foliowych (dezynfekcja szklarni):

Dezynfekcję szklarni i tuneli foliowych, przeprowadza się bezpośrednio po zakończeniu wegetacji roślin, przed likwidacją uprawy poprzez gazowanie dwutlenkiem siarki. Drobno pokruszoną (granulowaną lub mieloną) siarkę mieszamy np. z nadmanganianem potasu, lub saletrą potasową, wykładamy na metalowych blachach (tacach), rozkładamy równomiernie w kilku miejscach szklarni, lub tunelu i całość zapalamy, rozpoczynając od miejsc położonych najdalej od drzwi wejściowych. Po spaleniu, po upływie około 24 godzin, obiekt należy dokładnie przewietrzyć, a resztki roślinne usunąć. Na 100 m2 zużywa się około 2 kg siarki i 40 g nadmanganianu potasu.

Zamiast nadmanganianu potasu, możemy użyć około 100 g saletry potasowej. Dodatki te ułatwiają spalanie siarki. Dezynfekcję poprzez spalanie siarki należy wykonać w temperaturze około 20oC (wyższej niż 10oC). Przed zapaleniem siarki należy pozamykać drzwi i dokładnie uszczelnić wszystkie wywietrzniki, aby dwutlenek siarki, który jest szkodliwy dla roślin, nie dostał się do sąsiadujących szklarni.

Zaletą odkażania za pomocą siarki jest łatwość przeprowadzenia zabiegu (wystarczy kilka niepalnych głębokich naczyń, siarka oraz rozpałka, np. odrobina denaturatu, czy wspomniane wyżej nadmanganian lub saletra), a także skuteczne zwalczanie szkodników, w tym również przędziorków.
Zabieg dezynfekcji siarką powtarzamy co najmniej raz do roku.

Uwaga! Opary powstające przy spalaniu siarki (dwutlenek siarki) są silnie trujące, stąd nie należy przebywać na terenie obiektu podczas dezynfekcji.

Aby utrzymać czystość biologiczną uprawy w celu dezynfekcji obuwia, należy przed wejściem do szklani umieścić matę nasączoną wodnym roztworem nadmanganianu potasu, lub siarczanem wapnia.

Dostępne opakowania:

500g – worek strunowy lub butelka HDPE z nakrętką plombą

1kg – worek strunowy lub butelka HDPE z nakrętką plombą

3kg – wiaderko HDPE z wieczkiem plombą

5kg – wiaderko HDPE z wieczkiem plombą

25kg – worek

1t – paleta 1000×800

24t – samochód ciężarowy

   ,,,,,,,,,,,,,,,

Siarka mielona

Siarka Mielona

Siarka mielona

Siarka mielona jest jednym z najstarszych fungicydów i pestycydów. Opylanie siarką, konkretnie drobno zmieloną siarką elementarną, jest często stosowane jako fungicyd w ochronie winorośli, truskawek, wielu warzyw i innych upraw. Metoda ta dobrze chroni przed szeregiem pleśni, takich jak czarna plamistość róż. W rolnictwie ekologicznym siarka mielona  lub granulowana jest jedynym fungicydem używanym w uprawach ekologicznych, który chroni m.in. przed parchem jabłoni.

Wzór chemiczny: S

Masa molowa: 32,06

Numer CAS: 7704-34-9

Numer WE: 231-722-6

Gatunek: Czysta siarka elementarna min. 99,85%

Synonimybrak
Wzór chemicznyS
Masa molowa32,06
Numer CAS7704-34-9
Numer WE231-722-6
Zastosowaniejako surowiec w przemyśle chemicznym organicznym i nieorganicznym, m.in. przy produkcji kwasu siarkowego, nawozów sztucznych, środków ochrony roślin, materiałów wybuchowych, wulkanizacji kauczuku, do dezynfekcji narzędzi i pomieszczeń związanych z produkcją
WłaściwościForma: ciało stałe
Kolor: jasnożółty
Zapach: słaby charakterystyczny
pH: 6,5 ( 100 g/l, 20 °C)
Temperatura topnienia: 112,8ºC
Temperatura wrzenia: 444,6ºC
Temperatura samozapłonu: 215°C
Temperatura zapłonu: 168 – 207ºC
Granice wybuchowości: 20 ± 1,2 g/cm3 (dolna granica, obłok pyłu)
Prężność par: 133,3 Pa (w 183°C)
Gęstość względna: 2,07 g/cm3 ( w 20°C)
Gęstość nasypowa: 1200-1350 kg/m3 (siarka granulowana)
Rozpuszczalność:
w wodzie: nierozpuszczalna
w rozpuszczalnikach organicznych: rozpuszcza się w disiarczku węgla, chloroformie, benzenie, toluenie.

Uwaga !

H315 Działa drażniąco na skórę
P280 Stosować rękawice ochronne/odzież ochroną/ochronę oczu/ ochronę twarzy
P302+P353 W przypadku dostania się na skórę: Umyć dużą ilością wody z mydłem
P332+P313 W przypadku wystąpienia podrażnienia skóry: Zasięgnąć porady/zgłosić się pod opiekę lekarza

Wykorzystanie:

Siarka to jeden z podstawowych surowców przemysłu chemicznego. Siarka i jej związki wykorzystuje się do produkcji dwusiarczku węgla i kwasu siarkowego (VI). Używana jest do wulkanizacji kauczuku (nadawanie elastyczności), jako składnik zapałek, prochu i ogni sztucznych. Siarka jest niezbędna dla wszystkich organizmów żywych jako składnik białek. Wykorzystywana jest do produkcji barwników, jako specjalistyczny cement, do leczenia chorób skóry.

Zastosowanie w ogrodnictwie i sadownictwie:

Siarka spełnia bardzo ważną rolę w prawidłowym rozwoju wszelkiego typu roślin. Dla roślin uprawnych jest nie tylko składnikiem, mającym swój udział w prawidłowym odżywianiu, ale pełni także znaczącą rolę w ochronie roślin. Z praktycznego punktu widzenia, siarka ma znacznie większe zastosowanie jako środek ochrony roślin niż jako składnika pokarmowego kształtującego wielkość oraz jakość plonu.

Siarka stosowana przed kwitnieniem działa hamująco na rozwój pordzewiacza jabłoniowego i przędziorków. Siarka pełni znaczącą rolę w ochronie jabłoni, zwłaszcza przed najpoważniejszą chorobą tego typu upraw – parchem jabłoni.

Siarka, podobnie jak azot, magnez, fosfor, potas i wapń należy do makroskładników pokarmowych roślin.
W przypadku niedoborów siarki rośliny nie mogą i nie potrafią poprawnie funkcjonować, a objawy deficytu tego pierwiastka przypominają objawy braku azotu. Siarka pomaga roślinom przyswoić azot z gleby. Przy niedoborach siarki, azot nie może być w pełni wykorzystywany.

Zakwaszanie gleby:

Skuteczną metodą zakwaszenia gleby jest wysiew siarki pylistej, lub granulowanej. Siarka działa wolno i do pełnej skuteczności wymaga odpowiedniej ilości czasu. Przy małych dawkach wysianych jesienią możemy uprawiać rośliny już wiosną, ale gdy musimy użyć maksymalnych dawek siarki (2,5-3,5 kg./10m2) to niestety z uprawą musimy poczekać minimum rok. Siarkę możemy stosować także po posadzeniu roślin, lecz jednorazowa dawka nie powinna wtedy przekraczać (50-100 g/10m2) powierzchni.
Aby utrzymać niski poziom pH w uprawie roślin kwasolubnych należy unikać stosowania kompostu, obornika, oraz zasadowych nawozów mineralnych (np. saletra wapniowa, magnezowa, saletrzak), powodujących wzrost odczynu gleby.
Gazowanie siarką szklarni i tuneli foliowych (dezynfekcja szklarni):
Dezynfekcję szklarni i tuneli foliowych, przeprowadza się bezpośrednio po zakończeniu wegetacji roślin, przed likwidacją uprawy poprzez gazowanie dwutlenkiem siarki. Drobno pokruszoną (granulowaną lub mieloną) siarkę mieszamy np. z nadmanganianem potasu, lub saletrą potasową, wykładamy na metalowych blachach (tacach), rozkładamy równomiernie w kilku miejscach szklarni, lub tunelu i całość zapalamy, rozpoczynając od miejsc położonych najdalej od drzwi wejściowych. Po spaleniu, po upływie około 24 godzin, obiekt należy dokładnie przewietrzyć, a resztki roślinne usunąć. Na 100 m2 zużywa się około 2 kg siarki i 40 g nadmanganianu potasu. Zamiast nadmanganianu potasu, możemy użyć około 100 g saletry potasowej. Dodatki te ułatwiają spalanie siarki. Dezynfekcję poprzez spalanie siarki należy wykonać w temperaturze około 20oC (wyższej niż 10oC). Przed zapaleniem siarki należy pozamykać drzwi i dokładnie uszczelnić wszystkie wywietrzniki, aby dwutlenek siarki, który jest szkodliwy dla roślin, nie dostał się do sąsiadujących szklarni.
Zaletą odkażania za pomocą siarki jest łatwość przeprowadzenia zabiegu (wystarczy kilka niepalnych głębokich naczyń, siarka oraz rozpałka, np. odrobina denaturatu, czy wspomniane wyżej nadmanganian lub saletra), a także skuteczne zwalczanie szkodników, w tym również przędziorków.
Zabieg dezynfekcji siarką powtarzamy co najmniej raz do roku.
Uwaga! Opary powstające przy spalaniu siarki (dwutlenek siarki) są silnie trujące, stąd nie należy przebywać na terenie obiektu podczas dezynfekcji.
Aby utrzymać czystość biologiczną uprawy w celu dezynfekcji obuwia, należy przed wejściem do szklani umieścić matę nasączoną wodnym roztworem nadmanganianu potasu, lub siarczanem wapnia.
Dostępne opakowania:

500g – worek strunowy

1kg –worek strunowy

3kg – worek strunowy lub wiaderko HDPE z wieczkiem plombą

5kg – worek strunowy

25kg – worek papierowy

1 tona – paleta 1000×800

24 tony – samochód ciężarowy

   ,,,,,,,,,,

Nawozy ogrodnicze. Katalog

Producent: Zakłady Chemiczne „Siarkopol” Tarnobrzeg

logo_siarkopol_200x200

NAWOZY OGRODNICZE

1. BONTAR NPK(CaMgS) 3-9-15-(5-4-12)
2. BONTAR T PK(CaMgS) 5-30 – (6-4-14) z B
3. BONTAR MAX z mikroskładnikami NPK(CaS) 11-9-17-(3-10) z B, Cu, Fe, Zn   Nowość !
4. DOLOMIT mielony
5. OGRÓD 2001 NPK(Mg) 9,3-5-9,3-(3) z B, Cu, Fe, Mn, Mo, Zn
6. OGRÓD 2001 do trawników NPK(CaMgS) 8-9-10-(5-2-12) z Fe  
7. OGRÓD 2001 pod iglaki NPK(CaMgS) 5-9-12-(5-4-12) z B, Cu, Fe, Zn  
8. OGRÓD 2001 pod truskawki i maliny NPK(CaMgS) 9-9-15-(5-2-12) z B, Cu, Fe, Mn, Mo, Zn  
9. OGRÓD 2001 przeciwko brązowieniu igieł MgS 21-30   Nowość !
10. OGRÓD 2001 Trawnik MAX NPK(CaMgS) 12-8-12-(2-3-6) z Cu, Fe, Zn   Nowość !
11. WIGOR S Pro S 87  

   ,,,,,,,,,,,,

Nawozy rolnicze. Katalog

Producent: Zakłady Chemiczne „Siarkopol” Tarnobrzeg

logo_siarkopol_200x200

Siarka konfekcjonowana:

  • siarka granulowana – stosowana w przemyśle nawozowym, chemicznym, do produkcji kwasu siarkowego, dwusiarczku węgla, tiosiarczanów i siarczanów, w przemyśle włókien syntetycznych,
    do wytwarzania barwników, środków ochrony roślin, papieru i in.;
  • siarka mielona – stosowana w przemyśle gumowym, celulozowym, zapałczanym, farmaceutycznym,
    naftowym, do produkcji środków ochrony roślin, włókien sztucznych, barwników i in.;
  • siarka mielona olejowana 1%, 2,5% – stosowana w przemyśle gumowym.

NAWOZY ROLNICZE

1. Nawozy granulowane

1.1. Superfosfat prosty granulowany P(CaS) 19-(25-32)   
1.2. Unifoska 01 NPK(CaS) 8,5-8,5-8,5-(11-15)   
1.3. Unifoska 02 NPK(CaS) 4-12-12-(16-12)   
1.4. Potafoska Magnezowana PK(CaMgS) 13-13-(13-4-9)   
1.5. Tarnogran PK(CaMgS) 12-23-(6-4-4)   
1.6. Tarnogran R z Borem NPK(CaMgS) 3-9-19-(5-3-21) z Borem   
1.7. Tarnogran K NPK(CaMgS) 3-10-21-(6-3-21) z B, Zn  
1.8. Tarnogran 9 NPK(CaMgS) 9-9-17-(5-2-9) – nawóz o obniżonej zawartości chloru  
1.9. Tarnogran 15 NPK(CaMgS) 9-15-15 (3-3-13)  
1.10. Tarnogran 21 NPK(CaMgS) 3-10-21-(6-3-18)  
1.11. Tarnogran 25 NPK (CaMgS) 5-10-25-(4-3-16)  
1.12. Wap Mag z mikroelementami CaMg 28-16 + B, Cu, Mn, ZN   
1.13. Wap Mag CaMg 28-16   
1.14. WIGOR S   
1.15. SIARCZAN MAGNEZU MgS 21-30   

2. Nawozy pyliste

2.1. Superfosfat prosty pylisty P(CaS) 18-(23-31)   
2.2. Dolomit mielony CaO + MgO 45%   

3. Nawozy płynne

3.1. Pro Siarka S 800 SC    

Producent: Zakład Obrotu Towarowego „Siarkopol” Tarnobrzeg

logo_zot
Produkcja własna ZOT:

Producent: Duslo Słowacja

Duslo_logo

  • DUCANIT saletra wapniowa rozpuszczalna w 99,9% w wodzie Azot całkowity (N) – 15,5%, Azot azotanowy (N-NO3) – 14,4%, Azot amonowy (N- NH4) – 1,1% Wapń CaO –  26,3%
  • CAN (saletrzak) z Duslo jest uniwersalnym nawozem azotowym. Zawiera 27% azotu (N), wapń CaO (całkowity ok. 7%) i magnez MgO (całkowity ok. 4%)

Producent: Lovochemie Lovosice Czechy

lovochemie

  • Saletra wapniowa (nawóz WE) to nawóz azotowy zawierający 15,5% N (14,4% azotanowego i 1,1% amonowego) oraz 26,3% CaO. Towar higroskopijny, łatwo rozpuszczalny w wodzie

   ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,