Loading

Category Archive for: Porady

Historia pewnego polisacharydu – czyli wszystko, co powinieneś wiedzieć o gumie ksantanowej

Guma ksantanowa to polisacharyd pochodzenia mikrobiologicznego, a zarazem hydrokoloid zbudowany z cząsteczek monocukrów, takich jak glukoza, mannoza i kwas glukoronowy, do których przyłączone są reszty kwasu octowego i pirogronowego. Mikrobiologiczne pochodzenie gumy ksantanowej oznacza, iż uzyskuje się ją w procesie mirkobiologicznym. W tym przypadku jest to proces fermentacji węglowodanów przez bakterie Xanthomonas campestris, którego produktem jest ksantan. Aby pozyskać gumę ksantanową na skalę przemysłową bakterie Xanthomonas campestris „karmi się” cukrem i melasą. Materiał przez nie wyprodukowany wymywa się alkoholem, oczyszcza i osusza. Dopiero suchy ksantan poddaje się mieleniu, w wyniku czego gotowa guma ksantanowa przybiera postać drobnego proszku o charakterystycznym kremowym kolorze.

Guma w jedzeniu – E415

Guma ksantanowa stanowi popularny dodatek do żywności, którego obecność w konkretnym produkcie jest oznaczana na jego etykiecie symbolem „E415”. E415 to substancja zagęszczająca, a zarazem emulgator, który zapobiega zbrylaniu się produktów i rozwarstwianiu emulsji. Rozwarstwianiem emulsji określamy proces oddzielania się fazy tłuszczowej od wodnej. Produkty spożywcze z dodatkiem gumy ksantanowej charakteryzują się doskonałą konsystencją, która jest odporna na działanie enzymów zmieniających właściwości fizyczne produktów, jak również zmiany temperatur. Oznacza to, iż produkty zawierające gumę ksantanową mogą być podgrzewane, zamrażane i ponownie rozmrażane bez wpływu na ich doskonałą konsystencję. W jakich produktach spożywczych znajdziemy dodatek E415?

Spektrum zastosowań gumy ksantanowej w żywności jest naprawdę imponujące. Obejmuje produkty, takie jak:

  • dżemy i marmolady,
  • galaretki i wyroby z galaretkami,
  • desery twarogowe,
  • kisiele,
  • napoje mleczne,
  • musztardy,
  • majonezy,
  • gotowe sosy,
  • żywność bezglutenowa,
  • słodycze,
  • płatki śniadaniowe,
  • polewy do ciast.

Fit zagęstnik w domowej kuchni

Omawiając obecność składnika E415 w produktach gotowych, warto zwrócić również uwagę na rosnącą popularność gumy ksantanowej w domowych kuchniach. Coraz częściej jest ona używana jako zagęstnik zastępujący mąkę czy skrobię ziemniaczaną w różnego rodzaju sosach, ale to jeszcze nie wszystko. Po gumę ksantanową coraz częściej sięgamy przyrządzając zdrowe domowe budynie i serniki. Nie może jej zabraknąć w kuchni bezglutenowej, w której używana jest przede wszystkim do wypieków – chleba, ciast i ciasteczek. W wypiekach guma ksantanowa zastępuje gluten, sprawiając iż wypieki mimo jego nieobecności są sprężyste i bardziej wyraziste w smaku.

Inne zastosowania

Gumę ksantanową możemy spotkać w przemyśle kosmetycznym i farmaceutycznym. Pierwszy wykorzystuje jej doskonałe właściwości przy produkcji szerokorozumianej chemii gospodarczej, a także kremów oraz innych produktach kosmetycznych. Gumę ksantanową znajdziemy w paście do zębów, piance do golenia, żelu do kąpieli, tuszu do rzęs, a także kosmetykach do demakijażu.

Przemysł farmaceutyczny wykorzystuje powolny rozkład gumy ksantanowej w układzie pokarmowym człowieka i stosuje ją do produkcji leków w postaci tabletek, w przypadku których składnik aktywny medykamentu powinien być uwalniany stopniowo.

przejdź do sklepu – SKLEP.BIOMUS.EU

Guma ksantanowa występuje w opakowaniach:
100g – 250g – 500g – 1kg – 25kg

   

Rozpuszczalnik NITRO

Mianem rozpuszczalnika NITRO określa się mieszaninę rozpuszczalników organicznych używaną przede wszystkim w przemyśle farbiarskim i lakierniczym do rozpuszczania i/lub rozcieńczania lakierów oraz farb nitrocelulozowych. Skład chemiczny rozpuszczalnika NITRO jako mieszaniny nie jest objęty żadnymi normami, w związku z czym w całości zależy od producenta. Najczęściej w pojemniku z etykietką „Rozpuszczalnik NITRO” można znaleźć mieszaninę toluenu i acetonu w proporcjach ok. 70 i 30%. Niektórzy producenci NITRO stosują dodatkowo ksylen, etylobenzen, octan etylu, alkohole oraz inne dodatki.

Rozpuszczalnik czy rozcieńczalnik?

Określenia Rozpuszczalnik NITRO i Rozcieńczalnik NITRO bardzo często używane są zamiennie, czy odnoszą się do tej samej mieszaniny? Czy można ich używać zamiennie nie wprowadzając nikogo w błąd? Zacznijmy od tego, co już ustaliliśmy – rozpuszczalnik NITRO jest mieszaniną, której skład chemiczny nie jest określony żadnymi normami. Oznacza to, iż NITRO dwóch różnych producentów może bardzo różnić się składem chemicznym, przez co już na starcie mówimy o dwóch odmiennych mieszaninach. Kwestię poprawnego nazewnictwa dodatkowo komplikuje fakt, iż sami producenci mogą używać określeń rozpuszczalnik i rozcieńczalnik zamiennie oferując tym samym – przynajmniej w teorii – wyroby przeznaczone do różnych zastosowań. Czym więc różni się rozpuszczalnik od rozcieńczalnika?

Każdy rozpuszczalnik jest rozcieńczalnikiem, ale nie każdy rozcieńczalnik jest rozpuszczalnikiem. Oznacza to, iż każda mieszanina którą używamy od usuwania starych powłok malarskich może być jednocześnie stosowana do rozcieńczania farb i lakierów, przy czym nie każda mieszanina, która rozcieńczy farbę lub lakier do pożądanej konsystencji okaże się tak samo efektywna przy jego rozpuszczaniu. Jednocześnie należy pamiętać o tym, że nie każdy rozpuszczalnik tak naprawdę nadaje się do rozcieńczania farb. Wszystko zależy od jego składu chemicznego.

Rozpuszczalnik NITRO

Nitro w pierwszej kolejności jest stosowany do rozrzedzania nitrocelulozowej farby, lakieru, kleju oraz uszczelniacza nitrocelulozowego. Gdyby brać pod uwagę tylko te aplikacje, można dojść do wniosku, że stosowanie nazwy rozpuszczalnik jest tutaj błędne. Z drugiej strony wielu użytkowników NITRO stosuje tę mieszaninę rozpuszczalników organicznych o czyszczenia zanieczyszczonych podczas prac malarskich narzędzi, a nawet powierzchni. Ta druga aplikacja NITRO pozwala sądzić, iż mamy do czynienia jednak z rozpuszczalnikiem, a nie mieszaniną cechującą się wyłącznie właściwościami rozpuszczalnika. Oczywiście aplikacje te są uzależnione od składu chemicznego konkretnego NITRO danego producenta. Dlatego przed zakupem rozpuszczalnika/rozcieńczalnika NITRO zawsze powinniśmy się zapoznać ze składem wskazanym na etykiecie. W ten sposób unikniemy ewentualnego rozczarowania podczas pracy.

przejdź do sklepu – SKLEP.BIOMUS.EU

Nitro występuję w opakowaniach:
500ml – 1L – 5L – 20L

   ,,

Soda kaustyczna w domu – dlaczego warto ją mieć?

Soda kaustyczna, soda żrąca, a może wodorotlenek sodu? Wszystkie te nazwy to określenia tego samego nieorganicznego związku chemicznego z grupy wodorotlenków. Jako ciało stałe soda kaustyczna jest białą substancją o krystalicznej budowie. Wykazuje właściwości higroskopijne (tj. zdolność substancji do wchłaniania wilgoci i/lub wiązania się z wodą) i łatwo łączy się z dwutlenkiem węgla z powietrza, dlatego też tak ważne jest przechowywanie jej w szczelnie zamkniętych naczyniach.

Soda kaustyczna bardzo dobrze rozpuszcza się w wodzie, wydzielając przy tym znaczne ilości ciepła i tworząc ług sodowy. Ług sodowy to bezbarwna, bezzapachowa i niepalna ciecz o właściwościach żrących, która reaguje z kwasami, tlenkami niemetali oraz wodorotlenkami amfoterycznymi. Ług sodowy jest śliski w dotyku, a w kontakcie ze skórą powoduje oparzenia.

Zastosowanie

Ze względu na swoje właściwości – ma działanie rozpuszczające, dezynfekujące i odtłuszczające – soda żrąca cieszy się wieloma zastosowaniami. Wykorzystuje się ją m.in. do: wyrobu mydła, wyrobu szkła wodnego z krzemionki, produkcji detergentów, produkcji barwników, produkcji sztucznego jedwabiu, produkcji gumy i kauczuku, a także w przemyśle papierniczym i spożywczym. W tym ostatnim jest stosowana jako dodatek do żywności kryjący się pod symbolem E524 (regulator kwasowości).

Soda kaustyczna w praktyce

Obok licznych zastosowań przemysłowych wodorotlenek sodu znajduje również zastosowania w gospodarstwie domowym. Jakie?

Czyszczenie

Soda kaustyczna jest z sukcesami wykorzystywana jako składnik środków do oczyszczania ścieżek i podjazdów. Dodając sodę do zimnej wody w proporcji 125 gram na 5 litrów uzyskujemy środek czyszczący, który wylewamy na chodnik lub podjazd. Następnie powierzchnię należy wyszorować szczotką z twardym włosiem. Tak „zaprany” chodnik należy pozostawić na około 20 do 30 minut, a następnie spłukać dużą ilością zimnej wody.

Udrażnianie rur

Przy pomocy sody kaustycznej można udrożnić zatkane rury i odpływy. W tym celu należy przygotować preparat udrażniający na bazie wodorotlenku sodu i zimnej wody w proporcji 100 gram na 1 litr. Tak przygotowany roztwór należy wlać do zapchanej rury/odpływu i odczekać około 30 minut.

Dezynfekcja

Właściwości wodorotlenku sodu można wykorzystać również przygotowując własny środek czyszcząco-dezynfekujący na bazie sody i zimnej wody. W tym celu 125 gram sody należy dodać do 5 litrów zimnej wody i wymieszać tak, aby soda się całkowicie rozpuściła. Gotowym środkiem możemy czyścić różne powierzchnie, przy czym po zakończeniu dezynfekcji należy pamiętać o wypłukaniu preparatu zimną wodą.

Uwaga! Środek silnie żrący!

Oczywiście wykorzystując właściwości sody kaustycznej w domu musimy pamiętać o tym, że jest to substancja bardzo niebezpieczna, w związku z czym wymaga zachowania szczególnych środków ostrożności. Pracując z sodą kaustyczną nie powinniśmy dopuszczać do tego, żeby kontakt ze środkiem miały dzieci. My sami powinniśmy z kolei chronić oczy i skórę, dlatego przygotowując preparaty na bazie wodorotlenku sodu najlepiej mieć na sobie gumowe rękawice. Należy również uważać, żeby nie wdychać pyłu, który ma tendencje do unoszenia się nad pojemnikiem z sodą żrącą. Nie należy wlewać wody do sody kaustycznej. Odwrotnie, to soda powinna być dodawana do wody.


przejdź do sklepu – SKLEP.BIOMUS.EU

Soda kaustyczna występuję w opakowaniach:
250g – 500g – 1kg – 5kg – 25kg



   ,

Wynalazek mieszkańców starożytnych Teb – szkło wodne sodowe

Choć wynalezienie szkła wodnego sodowego przypisuje się mieszkańcom Teb, którzy dokonali tego wyczynu ok. 6000 lat temu, do połowy XIX wieku nie znaleźliśmy praktycznego zastosowania dla tej niezwykłej substancji. Dziś szkło wodne sodowe należy do grupy tych związków chemicznych, które znajdują wszechstronne zastosowanie. Co o nim wiemy? Do czego służy? Jakie ma właściwości? Osoby zainteresowane charakterystyką szkła wodnego sodowego zachęcamy do dalszej lektury poniższego artykułu, w którym postaramy się odpowiedzieć na najczęściej zadawane pytania dotyczące szkła wodnego sodowego.

Krzemiany sodu – związki wciąż owiane tajemnicą

Chemia zna wiele związków chemicznych, które ze względu na ograniczone możliwości aplikacji oraz wysokie koszty produkcji bądź syntezy najzwyczajniej w świecie nie zasługują na produkcję na skalę przemysłową. Szkło wodne sodowe do nich nie należy. To związek chemiczny, który znajduje wszechstronne zastosowanie pomimo stosunkowo niewielkiej wiedzy na temat jego właściwości, struktury oraz roztworów wodnych.

Szkłem wodnym sodowym określa zestalone stopy krzemianów metali alkalicznych, a także ich wodne roztwory o stosunkach molowych w granicach od 2 do 4 moli krzemionki na 1 mol tlenku metalu. Ze względu na dobrą rozpuszczalność w wodzie szkła wodne sodowe zwykło się nazywać rozpuszczalnymi krzemianami lub krzemianami, przy czym w literaturze przedmiotu najczęściej stosowanym i najbardziej rozpowszechnionym określeniem pozostają szkła wodne sodowe.

Zalety szkła wodnego sodowego

Na początku należy zwrócić uwagę na fakt, iż w Polsce szkła wodne sodowe wciąż nie znalazły należytego zastosowania, w związku z czym produkcja zagraniczna szkieł wodnych, na których bazują różne gałęzie przemysłu znacząco odbiega od krajowej. Można się zatem spodziewać w niedalekiej przyszłości wzrostu produkcji krajowej, zwłaszcza w związku z rosnącymi aplikacjami szkła wodnego sodowego w różnych dziedzinach życia, nie tylko w przemyśle.

Koniec XX wieki i początek XXI wieku to czas, kiedy zwrócono uwagę na możliwość zastosowania szkieł wodnych w ochronie środowiska. Przemawia za tym wiele ich właściwości, takich jak:

  • ekonomiczność stosowania, która wynika z niskiej ceny surowca, przy jednoczesnej możliwości uzyskania znacznych korzyści techniczno-ekonomicznych z aplikacji wyrobu gotowego,
  • możliwość dostosowania proporcji parametrów fizykochemicznych do indywidualnych potrzeb oraz wymagać odbiorcy,
  • nietoksyczność, która umożliwia dodawanie związku chemicznego do wody pitnej, jak również odprowadzanie wód pochłodniczych wykorzystywanych w procesie przemysłowym bezpośrednio do zbiornika wodnego bez konieczności ich oczyszczania,
  • bezpieczeństwo surowca do produkcji szkła wodnego sodowego dla środowiska, a co za tym idzie brak zagrożeń związanych z jego transportem, jak i transportem samego szkła wodnego.

Wśród licznych zalet szkła wodnego sodowego należy wskazać działanie antykorozyjne, zapobieganie osadzania się osadów, słaba reaktywność, stosunkowo wysoka stabilność związku, nieograniczona rozpuszczalność w wodzie oraz niepalność.


przejdź do sklepu – SKLEP.BIOMUS.EU

Szkło wodne sodowe występuję w opakowaniach:
100g – 250g – 500g – 1kg – 25kg



   

Woda demineralizowana – czym różni się od destylowanej?

Nie na każdym opakowaniu, na którym spodziewalibyśmy się zobaczyć napis „woda destylowana” taki napis tam znajdziemy. Wielu producentów wody uzdatnionej zamiast określenia „woda destylowana” stosuje określenie „woda demineralizowana”. Dlaczego?

Oczyszczanie wody można przeprowadzić na wiele sposobów. Woda destylowana – jak sama nazwa wskazuje – oczyszczana jest poprzez destylację, podczas gdy woda demineralizowana może być oczyszczona w inny sposób, jak chociażby poprzez odwróconą osmozę czy wielokrotną filtrację.

Woda demineralizowana a stopień czystości

W literaturze przedmiotu możemy spotkać wiele definicji oraz stopni czystości wody uzdatnionej. Są one podyktowane przeznaczeniem wody uzdatnionej, a wynikają z zastosowanych metod jej oczyszczania i uzdatniania. Wystarczający do wyobrażenia sobie stopnia czystości wody demineralizowanej jest podział na wodę laboratoryjną, wodę czystą oraz wodę ultraczystą o najwyższym stopniu czystości.

Różnice w poziomie czystości wody wskaże nam w tym przypadku przewodność elektrolityczna właściwa, która wynosi odpowiednio:

  • w przypadku wody laboratoryjnej – 1-20 µS/cm,
  • w przypadku wody czystej – 1-5 µS/cm,
  • w przypadku wody o najwyższym stopniu czystości – poniżej 1 µS/cm.

Przewodność elektrolityczna właściwa wody demineralizowanej utrzymuje się na poziomie od 1 do 10 µS/cm.

Jak powstaje woda demineralizowana?

Proces uzdatniania wody to poniekąd tajemnica każdej firmy specjalizującej się w tej dziedzinie. Mimo to, można pokusić się o charakterystykę ogólnej technologii produkcji, pamiętając przy tym, że może się ona nieco różnić w przypadku każdego z dostawców. Zapotrzebowanie na wodę demineralizowaną doprowadziło do jej produkcji na skalę przemysłową. Jest ona możliwa dzięki zastosowaniu szerokiej gamy instalacji do uzdatniania wody, które pracują praktycznie non-stop. Urządzenia te wykorzystują najczęściej osmozę odwróconą, której zastosowanie poprzedza wielokrotna filtracja cieczy. Ważną rolę w procesie uzdatniania wody odgrywa także wymiana jonowa.

Jak przebiega osmoza odwrócona? Na specjalnej syntetycznej membranie wytwarzane jest ciśnienie wyższe niż standardowe ciśnienie osmotyczne uzdatnianego roztworu wodnego. Po drugiej stronie membrany znajduje się wodna faza druga. Jest ona pozbawiona soli, a także wolna od minerałów i całkowicie wolna od obciążeń organicznych. Ogromnym atutem stosowania osmozy odwróconej w procesie produkcji wody demineralizowanej jest fakt, iż membrany są wstanie zatrzymać nie tylko sole, ale również wiele innych zanieczyszczeń, które mogłyby obniżyć czystość produktu końcowego.

Woda demineralizowana – medium wymagające odpowiedniej armatury

Bardzo ważne w procesie produkcji, rozlewania i przechowywania wody demineralizowanej jest zapewnienie odpowiedniego środowiska. Odpowiednia armatura powinna być również zapewniona w miejscu eksploatacji wody, w przeciwnym razie skala jej czystości ulegnie znaczącemu obniżeniu, a armatura szybkiej degradacji. Dlaczego? Wraz ze wzrostem czystości wody zwiększa się bowiem jej agresywność. Wynika to z tego, że woda próbuje pobrać do roztworu brakujące jony metali. W instalacjach wykorzystujących wodę demineralizowaną powinno się zatem stosować armatury niklowane chemicznie wewnątrz, mosiężne z wbudowaną wewnątrz rurą z tworzywa sztucznego lub w całości wykonane z tworzyw sztucznych.


przejdź do sklepu – SKLEP.BIOMUS.EU

Woda demineralizowana występuję w opakowaniach:
1L – 5L



   ,

Związek chemiczny Filipa Waltera – toluen

Toluen to organiczny związek chemiczny z grupy węglowodorów aromatycznych, który bywa nazywany metylobenzenem. Jego odkrycie zawdzięczamy polskiemu chemikowi Filipowi Walterowi. Urodzony 31 maja 1810 roku w Krakowie, zmarły 37 lat później w Paryżu Walter specjalizował się w chemii organicznej oraz chemii produktów naturalnych. Do historii przeszedł nie tylko jako odkrywca toluenu, ale również jako autor polskiego nazewnictwa chemicznego.

Właściwości

Toluen to bezbarwna ciecz, którą charakteryzuje przyjemny, intensywny zapach. Toluen nie miesza się z wodą. Wykazuje za to zdolność mieszania się z większością rozpuszczalników organicznych, do grona których sam jest zaliczany. Jest to związek łatwopalny. W postaci płynnej spala się żółtym, silnie kopcącym płomieniem.

Otrzymywanie

Toluen jest związkiem chemicznym otrzymywanym w wyniku kilku reakcji. Można go uzyskać poprzez:

  • katalityczne reformowanie ropy naftowej – proces stosowany wobec lekkich frakcji ropy naftowej oraz produktów krakingu, którego celem jest otrzymanie paliwa o wysokiej liczbie oktanowej;
  • frakcyjną destylację smoły pogazowej – proces polegający na wyodrębnianiu składników z ciekłej mieszaniny wieloskładnikowej poprzez ich odparowanie, a następnie skraplanie, destylację stosuje się w celu wyizolowania lub oczyszczenia jednego lub więcej składników destylowanej mieszaniny,
  • destylację balsamu peruwiańskiego z południowoamerykańskiego drzewa woniawca balsamicznego.

Zastosowanie

Toluen jest często stosowany jako rozpuszczalnik organiczny. Znajduje też zastosowanie jako surowiec w wielu dziedzinach przemysłu, takich jak:

  • przemysł organiczny,
  • przemysł farmaceutyczny,
  • przemysł tworzyw sztucznych.

Toluen stosuje się również do produkcji materiałów wybuchowych, barwników, detergentów, wysokooktanowych paliw lotniczych i – tu prawdziwa ciekawostka – do wyrobu perfum. Jest związkiem chemicznym o niskiej temperaturze krzepnięcia, w związku z czym wykorzystuje się go również w cieczowych termometrach minimalnych. Te ostatnie służą do mierzenia najniższej temperatury powietrza jaka wystąpiła w ciągu danej doby na wysokości 2m i 5cm n.p.g. Termometry tego typu znajdziemy w stacjach i posterunkach meteorologicznych. W termometrach stosowanych w gospodarstwach domowych raczej nie znajdziemy toluenu.

Toluen to związek chemiczny o szerokim zastosowaniu w przemyśle kosmetycznym. Możemy go znaleźć w składzie żelów, sprayów oraz farb do włosów, a także niektórych lakierów do paznokci.

Czy toluen jest toksyczny?

Toluen jest zdecydowanie mniej toksyczny niż benzen. Mimo to, powszechnie znany jest jego szkodliwy wpływ na układ oddechowy, krwionośny, rozrodczy, nerwowy i immunologiczny. W wyniku nadmiernej ekspozycji na oddziaływanie toluenu cierpią również nerki i wątroba. Związek ten obniża zdolność poznawcze upośledzając zdolność uczenia się. W kontakcie bezpośrednim może wywołać podrażnienia, w szczególności oczu i skóry. W skrajnych przypadkach toluen może doprowadzić do uszkodzenia mózgu. Jest substancją bardzo niebezpieczną dla organizmów wodnych.


przejdź do sklepu – SKLEP.BIOMUS.EU

Toluen występuję w opakowaniach:
100ml – 250ml – 500ml – 1L – 5L



   ,

Wodorowęglan amonu

Wodorowęglan amonu (wodorosól amonowa kwasu węglowego) to nieorganiczny związek chemiczny należący do grupy wodorowęglanów. Związek tworzy bezbarwne kryształy o zapachu amoniaku, które ulegają rozkładowi do czystego amoniaku, wody i dwutlenku węgla. Wodorowęglan amonu dobrze rozpuszcza się w wodzie, jednocześnie hydrolizując jako sól słabego kwasu i słabej zasady.

W gospodarstwach domowych jest o wiele lepiej znany jako kwaśny węglan amonu, który przywykliśmy nazywać amoniakiem do pieczenia lub amoniakiem spożywczym. Amoniak spożywczy jest znany gospodyniom domowym na całym świecie ze względu na swoje właściwości i zastosowanie.

Tradycyjny zamiennik proszku do pieczenia

Wodorosól amonowa kwasu węglowego, a więc amoniak spożywczy charakteryzuje się dosyć nieprzyjemnym zapachem. Nie ma się jednak czego obawiać. Zapach szybko wietrzeje i nawet najbardziej wyczulony nos nie jest go w stanie „zwąchać” w gotowych wyrobach cukierniczych.

Amoniak doskonale sprawdza się podczas pieczenia ciast. Dzięki niemu wypieki osiągają inną, często lepszą konsystencję niż ciasta pieczone przy użyciu sody oczyszczonej lub standardowego proszku do pieczenia. Wypieki na amoniaku są zawsze pulchne, doskonale wyrastają i charakteryzują się strukturą, którą można określić mianem bąbelkowej. Jednocześnie ciasteczka są chrupkie, a nie gumiaste jak to się czasami zdarza po dodaniu proszku do pieczenia. Zaletą amoniaku spożywczego jest fakt, iż w warunkach podniesionej temperatury substancja całkowicie się ulatnia, przez co nie wpływa ani na smak, ani na zapach gotowego wypieku.

Inne zastosowania

Związek powszechnie wykorzystywany jako rodzaj proszku do pieczenia ma również inne zastosowania. Wykorzystuje się go do produkcji środków gaśniczych, leków, barwników, a także jako prosty nawóz. Wodorowęglan amonu stosuje się w wyrobie ceramiki, przy produkcji tworzyw sztucznych i gumy, a także przy garbowaniu skór. Jego właściwości wykorzystuje się podczas wyrobu katalizatorów, a więc substancji chemicznych dodawanych do układu w celu wywołania zmiany ścieżki reakcji chemicznej na ścieżkę o niższej energii aktywacji. Wodorosól amonowa kwasu węglowego służy również do otrzymywania innych związków amonowych.

Wodorowęglan amonu jest bezpieczny?

Największe kontrowersje budzi dodawanie wodorosoli amonowej kwasu węglowego do wypieków. Okazuje się jednak, iż amoniak spożywczy jest całkowicie bezpieczny. Po pierwsze ilość jaką dodajemy do wypieków jest naprawdę niewielka, po drugie pod wpływem wysokiej temperatury ów związek chemiczny o nieco niepokojącej nazwie ulega całkowitemu rozpadowi. Można zatem stwierdzić, że jego stosowanie jako zamiennika dla proszku do pieczenia i sody oczyszczonej jest całkowicie bezpieczne dla naszego zdrowia. Skąd więc zła sława amoniaku do pieczenia?

Wszystkiemu winna jest owa niepokojąca nazwa, która sprawia, że amoniak spożywczy jest często mylnie utożsamiany z amoniakiem stosowanym do produkcji nawozów sztucznych. Oba te związki mają jednak odmienne działanie.


przejdź do sklepu – SKLEP.BIOMUS.EU

Wodorowęglan amonu występuję w opakowaniach:
100g – 250g – 500g – 1kg – 5kg – 25kg



   ,,,

Dwutlenek krzemu – podobno jedna z 7 najdziwniejszych substancji wykorzystywanych w jedzeniu

Dwutlenek krzemu jest nieorganicznym związkiem chemicznym z grupy tlenków, w którym krzem występuje na IV stopniu utlenienia. Tradycyjnie przyjmuje postać ciała stałego o dużej twardości. Występuje powszechnie na Ziemi jako kwarc, który jest składnikiem różnego rodzaju skał, piasku oraz wielu minerałach. Dwutlenek krzemu może również występować w formie uwodnionej jako chalcedon i jego odmiany.

Krzemionka – jak często nazywany jest zwyczajowo dwutlenek krzemu – jest związkiem powszechnie wykorzystywanym w produkcji zapraw murarskich, betonu oraz szkła. O dziwo, wśród licznych aplikacji dwutlenku krzemu znalazły się również zastosowania spożywcze. Można go znaleźć w żywności wysoko przetworzonej oraz daniach instant, które chroni przed nadmiernym zlepianiem się i spienianiem. Na skalę przemysłową dodawany jest także do różnych produktów sypkich, w związku z czym można go znaleźć w ryżu, soli, mieszankach mlecznych oraz niektórych przyprawach. Do czego jeszcze jest wykorzystywany?

Krzemionka w kosmetyce

Dwutlenek krzemu stosowany w kosmetyce to krzemionka płomieniowa, która zawdzięcza swoją nazwę procesowi produkcji, który polega na spalaniu czterochlorku krzemu w piecach wodorowych. Metoda ta została opracowana i opatentowana przez firmę Degussa Corp., Piscayaway, NJ i całkowicie zrewolucjonizowała światowy rynek kosmetyczny. Do sprzedaży trafiła krzemionka płomieniowa dostępna pod nazwą handlową AEROSIL®. AEROSIL® to pirogeniczny dwutlenek krzemu charakteryzujący się bardzo drobną strukturą, na którą składają się cząstki pierwotne o kształcie sferycznym. Dla ludzkiego oka AEROSIL® przyjmuje postać puszystego białego proszku.

W postaci krzemionki płomieniowej dwutlenek krzemu znalazł szerokie zastosowanie w przemyśle produktów do pielęgnacji ciała. Zawdzięcza je właściwościom, które odpowiadają za konsystencję produktu, takim jak:

  • możliwość powlekania cząstek warstwą silikonową, a w konsekwencji zmniejszenie ich siły łączenia się,
  • tworzenie trójwymiarowego żelu w płynach poprzez tworzenie wiązań hydrogenowych,
  • wchłanianie substancji znajdujących się na jego powierzchni.

To sprawia, że dwutlenek krzemu jest wykorzystywany jako adsorber, składnik produktów przeciwstarzeniowych, środek odpieniający oraz środek wysuszający (podobne zastosowanie krzemionki znamy już z przemysłu spożywczego). AEROSIL® dodaje się także do różnych wyrobów jako środek uzupełniający, stabilizator, substancja żelotwórcza, substancja odpowiadająca za otrzymanie odpowiedniej lepkości produktu oraz środek zwiększający odporność na wodę.

przejdź do sklepu – SKLEP.BIOMUS.EU

Dwutlenek krzemu występuję w opakowaniach:
100g – 250g – 500g – 1kg – 5kg – 25kg

   ,,,,

Wieści ze świata suplementów diety: cytrynian magnezu i jego właściwości

Cytrynian magnezu to organiczny związek chemiczny należący do grupy cytrynianów, sól kwasu cytrynowego i magnezu. Stosowany jako suplement diety – tyle na temat cytrynianu magnezu mówi Wikipedia. My postaramy się powiedzieć coś więcej…

Cytrynian magnezu jest związkiem chemicznym stanowiącym doskonałe źródło magnezu, który jest niezbędny do prawidłowego funkcjonowania naszego organizmu. Dlatego też występuje jako substancja czynna w licznych lekach – również wydawanych na receptę – które mogą być przyjmowane profilaktycznie i leczniczo.

Suplement diety

Jako suplement diety cytrynian magnezu można spotkać w praktycznie każdym sklepie z odżywkami dla sportowców. Produkt przyjmuje postać bezsmakowego proszku, który możemy dosypać do napoju lub koktajlu energetycznego, jak również łatwych do połknięcia kapsułek. Ten sam związek chemiczny w nieco innej szacie graficznej możemy również nabyć w aptece. Preparaty te stanowią suplement diety i są wydawane bez recepty. Z ich dobroczynnego wpływu na organizm może skorzystać praktycznie każdy.

Dlaczego suplementacja magnezu jest ważna?

Niedobór magnezu odpowiada za wiele problemów zdrowotnych i psychofizycznych. Należą do nich m.in.: złe samopoczucie, podatność na infekcje, problemy ze skupieniem, skurcze mięśni, niepokój. Na pochodne niedoboru magnezu najczęściej cierpią osoby cieszące się miękką wodą w kranach. Dużą podatność na niedobory magnezu wykazują również osoby aktywne fizycznie, których dzienne zapotrzebowanie na ten pierwiastek przekracza standardowe od 300 do 400 mg.

Lek

Jak już wspomnieliśmy cytrynian magnezu jest składnikiem czynnym wielu leków wydawanych na receptę. Sam cytrynian magnezu lub farmaceutyki, w których składzie się znajduje podaje się profilaktycznie lub leczniczo w przypadku stwierdzonego badaniami niedoboru magnezu, a także zmęczenia, nasilonego stresu, częstych bólów głowy, bólów mięśniowych i zaburzeń snu. Wskazaniem do przyjmowania magnezu są także stany zwiększonego zapotrzebowania na ten pierwiastek. W przypadku kobiet to w szczególności okres ciąży, połogu i karmienia piersią. W przypadku dzieci i młodzieży okres intensywnego wzrostu. O suplementacji magnezu powinny również pamiętać osoby w podeszłym wieku.

Przeciwskazania

Magnez odgrywa istotną rolę w prawidłowym funkcjonowaniu naszego organizmu, w związku z czym zawsze powinniśmy dbać o dostarczanie organizmowi odpowiedniej ilości tego pierwiastka. Są jednak sytuacje, w których przyjmowanie cytrynianu magnezu jest niewskazane. To hipermagnezemia, niewydolność nerek, blok przedsionkowo-komorowy, hipotonią, myasthenia gravis. Warto również pamiętać, ze suplementacja magnezu poprzez przyjmowanie preparatów zawierających cytrynian magnezu lub czysty cytrynian magnezu może prowadzić do występowania zaburzeń żołądkowo-jelitowych, biegunek, wymiotów, osłabienie mięśniowe, dezorientację, zaburzenia snu oraz zmiany skórne.

przejdź do sklepu – SKLEP.BIOMUS.EU

Cytrynian magnezu występuję w opakowaniach:
100g – 250g – 500g – 1kg – 25kg

   ,,,,

Salmiak w teorii i praktyce

Substancja, którą nazywamy salmiakiem to chlorek amonu. Chlorek amonu jest nieorganicznym związkiem chemicznym będącym solą kwasu solnego i amoniaku. W naturze występuje jako rzadki minerał o nazwie salmiak rodzimy, czemu też zawdzięcza swoją nazwę zwyczajową. Salmiak może przyjmować postać białego lub prawie białego krystalicznego proszku lub bezbarwnych kryształów. Jest substancją bezzapachową, rozpuszczalną w wodzie i innych rozpuszczalnikach. Ze względu na swoje właściwości chlorek amonu znalazł zastosowanie m.in. w przemyśle farmaceutycznym, ale o tym za chwilę…

Otrzymywanie

Jak już wspomnieliśmy, w naturze chlorek amonu występuje niezwykle rzadko. Zapotrzebowanie na tę substancję pokrywa więc salmiak otrzymywany na skalę przemysłową w laboratorium chemicznym. Salmiak można otrzymać w wyniku bezpośredniej reakcji kwasu solnego i amoniaku. Bardziej wymagająca jest reakcja zachodząca między wolnym chlorowodorem i amoniakiem, w wyniku której również otrzymamy chlorek amonu, o ile reakcja zajdzie w środowisku z choć śladową ilością wody. Istnieje jeszcze jeden sposób otrzymywania salmiaku, tym razem jest to reakcja podwójnej wymiany, w któ®ej uczestniczy siarczan amonu i chlorek sodu.

Zastosowanie w przemyśle farmaceutycznym

Jak zdążyliśmy wspomnieć powyżej, chlorek amonu znalazł zastosowanie w przemyśle farmaceutycznym. Wykorzystuje się go przede wszystkim w złożonych preparatach o działaniu wykrztuśnym. Najczęściej w takich lekach salmiak pełni rolę substancji działającej synergicznie. Oznacza to, iż nie jest traktowany jako główny składnik, ale jako składnik pomocniczy, który wspomaga działanie składnika głównego, jednocześnie je nasilając.

Salmiak jest również stosowany jako składnik izotonicznego płynu zapobiegawczego. Specyfik tego typu jest środkiem przeznaczonym do infuzji, a więc podawania do organizmu drogami innymi niż naturalne. Przykładem infuzji jest podawana dożylnie kroplówka. Izotoniczny płyn zapobiegawczy obok chlorku amonu zawiera chlorek sodu i chlorek potasu. Jest to środek, który podaje się pacjentom w przypadku wystąpienia zaburzeń równowagi wodno-elektrolitowej organizmu spowodowanych wymiotami, biegunkami, przetokami, a także usuwaniem treści żołądkowej (popularnym „płukaniem żołądka”).

Chlorek amonu widnieje na liście składników gotowych leków, przede wszystkich tych o działaniu wykrztuśnym. Jest to jednak substancja znajdująca zastosowanie także przy produkcji leków aptecznych. Można go znaleźć na przykład w kroplach anyżowych, które są preparatem galenowym. Preparaty galenowe to leki sporządzane w aptekach według ściśle opracowanej metody zawartej w farmakopei lub receptariuszu. Podobnie jak inne leki z udziałem chlorku amonu krople anyżowe mają działanie wykrztuśne. Podaje się je pacjentom cierpiącym na zapalenie dróg oddechowych, a także chorym na przewlekłe zapalenie oskrzeli lub rozedmę płuc. Wśród wskazań do stosowania kropli anyżowych znajdziemy również wzdęcia i stany skurczowe przewodu pokarmowego.

przejdź do sklepu – SKLEP.BIOMUS.EU

Chlorek amonu występuję w opakowaniach:
250g – 500g – 1kg – 5kg – 25kg

   ,,,

Chloramina T – sól sodowa N-monochlorotoluenosulfamidu

Chloramina T jest organicznym związkiem chemicznym należącym do grupy chloramin. Przyjmuje postać białego lub jasnożółtego krystalicznego proszku, który rozpuszcza się w wodzie i etanolu. Rozpuszczając się w wodzie chloramina T hydrolizuje, w wyniku czego wytwarza podchloryn o właściwościach dezynfekujących. Związek ulega rozkładowi termicznemu w temperaturze między 167 °C a 170 °C.

Chloramin T – uniwersalny środek dezynfekcyjny

Chloramin T to uniwersalny środek do dezynfekcji T wykorzystujący jako substancję czynną chloraminę. (Sól sodowa N-monochlorotoluenosulfamidu stanowi aż 81% zawartości specyfiku, podczas gdy pozostałe ok. 20% to aktywny chlor.) Preparat występuje w postaci proszku o szerokim zakresie zastosowania. Można nim dezynfekować powierzchnie oraz przedmioty w warunkach służby zdrowia i higieny komunalnej, jak również w gabinetach weterynaryjnych i szeroko rozumianej higienie weterynaryjnej. Chloramin T może być wykorzystywany do dezynfekcji wody pitnej, jak również powierzchni i przedmiotów mających bezpośredni kontakt z żywnością. Wśród licznych zalet specyfiku wskazuje się niezwykłą niezawodność, która idzie w parze z możliwością długoterminowego magazynowania bez obniżenia właściwości dezynfekcyjnych preparatu.

Zastosowanie chloraminy T do dezynfekcji

Dezynfekcja, inaczej odkażanie to zabieg mający na celu niszczenie drobnoustrojów oraz ich przetrwalników. Podczas dezynfekcji „zabija się” formy wegetatywne mikroorganizmów, co nie zawsze wiąże się z usuwaniem ich form przetrwalnikowych. Wszystko zależy od skuteczności oraz zakresu zastosowanego podczas dezynfekcji środka. Chloramina T w postaci środka Chloramin T jest wykorzystywana wszędzie tam, gdzie niezbędny jest środek o właściwościach bakteriobójczych, grzybobójczych, wirusobójczych, prątkobójczych i sporobójczych.

Chloramin T charakteryzuje się silnym działaniem, dlatego do dezynfekcji stosuje się roztwór tego środka z wodą. W zależności od aplikacji przygotowuje się odpowiednio roztwory 1%, 2% i 3%.

Roztwór 1%

Jednoprocentowy roztwór Chloraminu T znajduje zastosowanie w służbie zdrowia i higienie komunalnej. Stosuje się go w celu oczyszczenia powierzchni z bakterii, grzybów oraz wirusów. Roztwór o identycznym stężeniu stosuje się do dezynfekcji także w środowiskach narażonych na występowanie prątków (TBC).

Roztwór 2%

Dwuprocentowy roztwór Chloraminu T to preparat przeznaczony do dezynfekcji powierzchni w praktyce weterynaryjnej i przemyśle spożywczym. Usuwa bakterie, grzyby, wirusy oraz prątki TBC.

Roztwór 3%

Trzyprocentowy roztwór Chloraminu T jest środkiem przeznaczonym do stosowania w środowiskach ryzykownych.

Środki bezpieczeństwa podczas stosowania

Chloramin T jest preparatem o bardzo silnym działaniu. Preparaty o dużym stężeniu działają podrażniająco na śluzówkę i skórę, dlatego zaleca się używanie rękawic ochronnych podczas pracy. Należy również pamiętać o tym, żeby nie mieszać preparatu z innymi środkami czystości oraz kwasami. W wyniku zmieszania Chloraminu T z innymi środkami czystości może dojść do reakcji chemicznej, w wyniku której zacznie się ulatniać obecny w preparacie chlor.

przejdź do sklepu – SKLEP.BIOMUS.EU

Chloramin T występuję w opakowaniach:
1kg – 6kg

   ,,,,

E251, saletra chilijska, nitronartyt – „50 twarzy” azotanu sodu

Azotan sodu to nieorganiczny związek chemiczny należący do grupy azotanów, który możemy spotkać pod dwoma nazwami zwyczajowymi – jako saletra sodowa oraz saletra chilijska. Określenie saletra pochodzi z łaciny, gdzie oznacza sól skalną, dlatego tradycyjnie używane jest w stosunku do związków nieorganicznych będących solami skalnymi.

W przyrodzie azotan sodu występuje jako minerał o nazwie nitronatryt. Można go znaleźć w na suchych i gorących obszarach, gdyż powstaje w wyniku odparowania. W związku z powyższym występuje w skupieniach zbitych i ziarnistych, jak również tworzy naloty i wykwity. Rzadko występuje w czystej postaci. Najczęściej towarzyszą mu inne minerały, takie jak halit, anhydryt czy gips.

Największe złoża nitronatrytu znajdują się na pustyni Atacama w Chile, stąd też nazwa zwyczajowa saletra chilijska. Minerał można również znaleźć w Boliwii, Peru, Egipcie, Indiach, Kazachstanie oraz na terenie Stanów Zjednoczonych.

Właściwości saletry chilijskiej

Azotan sodu to substancja krystaliczna, która może być biała lub bezbarwna. Nie ma zapachu, za to charakteryzuje się specyficznym słono-gorzkawym smakiem. Dobrze rozpuszcza się w wodzie i jest higroskopijna. To znaczy, że przejawia zdolność do pochłaniania wody z otoczenia. Saletra chilijska wykazuje właściwości utleniające.

Zastosowanie

Azotan sodu ma bardzo szerokie zastosowanie. Jest składnikiem klejów oraz substancji uszczelniających. Bierze udział w produkcji materiałów wybuchowych, w tym nitrogliceryny, a w samym przemyśle pirotechnicznym jest wykorzystywany jako utleniacz, a więc substancja wzmagająca spalanie innych substancji. Azotan sodu jest składnikiem wielu rozpuszczalników. Sięgają po niego producenci farb i lakierów. Znalazł zastosowanie w przemyśle szklarskim i ceramicznym. Choć bardzo liczne i różnorodne, powyższe zastosowania saletry chilijskiej wcale nie należą do podstawowych. Jednym z podstawowych zastosowań azotanu sodu jest używanie go jako dodatku do żywności, który kryje się pod tajemniczym symbolem E251.

E251 w kuchni

Azotan sodu w żywności pełni rolę przede wszystkim substancji konserwującej, która zapobiega rozwojowi niebezpiecznej dla naszego zdrowia i życia bakterii jadu kiełbasianego. Azotany w mięsie pełnią jeszcze jedną funkcję, zapobiegają zmianie koloru przetworów mięsnych i nadają im przyjemną dla oka charakterystyczną różową barwę, którą znamy m.in. z parówek.

Skąd się bierze azotan sodu w warzywach?

Podczas gdy uwaga wszystkich zwrócona jest na konserwant E251 w rzeczywistości około 80% azotanów spożywanych wraz z dietą pochodzi z warzyw. Najwięcej znajdziemy go w warzywach korzeniowych, a więc marchwi, pietruszce czy burakach. Skąd się tam bierze? Z nawozów sztucznych, w których jest wykorzystywany jako środek wzbogacający glebę w azot niezbędny do wzrostu roślin.

przejdź do sklepu – SKLEP.BIOMUS.EU

Azotan sodu występuję w opakowaniach:
500g – 1kg – 5kg – 25kg

   ,,,,

C 10 H 14 N 2 O 8 Na 2 lub nieco prościej wersenian dwusodu

C10H14N2O8Na2 lub nieco prościej wersenian dwusodu

Wersenian dwusodu (wersenian disodowy) to organiczny związek chemiczny będący solą disodową kwasu wersenowego. Związek ma zdolność do tworzenia chelatów z różnowartościowymi metalami, przy czym – co bardzo ważne – niezależnie od wartości oznaczonego metalu zawsze wiąże tylko jeden atom. Ze względu na lepszą rozpuszczalność w wodzie wersenian dwusodu jest częściej stosowany w kompleksometrii niż wolny kwas wersenowy.

Wersenian dwusodu występuje w postaci bezbarwnego i bezwonnego ciała stałego nazywanego dihydratem. Dihydrat topnieje w temperaturze 248 °C, a jego rozpuszczalność w wodzie wyraża się stosunkiem 10,8 g na 100 ml przy temperaturze wody wynoszącej 22 °C.

Środek konserwujący w preparatach okulistycznych

Wersenian dwusodu należy obecnie do jednych z najczęściej stosowanych buforów w preparatach okulistycznych przeznaczonych do stosowania miejscowego. Związek ten zapewnia stabilność pH preparatu, tym samym zapewniając stabilność pH znajdującej się w nim substancji aktywnej.

Wersenian dwusodu jest znany ze swojego słabego działania przeciwko drobnoustrojom, przez co jest przez niektórych uważany za środek konserwujący. W niektórych krajach Unii Europejskiej jest nawet jako taki zarejestrowany. W praktyce okazuje się jednak, iż stosowanie w kroplach i żelach do oczu wyłącznie wersenianu sodu nie wpływa znacząco na trwałość preparatu. Stąd też wersenian disodowy jest często używany wraz z BAK, ponieważ jego właściwości kompleksowe zwiększają skuteczność przeciwbakteryjną BAK, jednocześnie przedłużając okres przydatności preparatu do użycia.

Toksyczność substancji konserwującej

W stężeniu 0,01% wersenian dwusodu jest o wiele mniej toksyczny niż inne klasyczne środki konserwujące. Nie jest to jednak środek całkowicie obojętny dla oka. Stosowanie preparatów zawierających wersenian dwusodu może powodować reakcje alergiczne. Warto również pamiętać o tym, że dodatek wersenianu disodu może zwiększać toksyczność substancji aktywnej, jeżeli ta ma charakter zasadowy.

przejdź do sklepu – SKLEP.BIOMUS.EU

Wersenian dwusodu występuję w opakowaniach:
100g – 250g – 500g – 1kg – 5kg – 25kg

   ,

Sól potasowa kwasu jodowego, a dla przyjaciół – jodek potasu

Jodek potasu jest nieorganicznym związkiem chemicznym występującym w postaci bezbarwnych kryształków charakteryzujących się wysoką rozpuszczalnością w wodzie. Z substancją tą większość z nas styka się na co dzień, gdyż niewielkie ilości jodku potasu dodaje się do soli kuchennej w celu jej jodowania. Jodowanie soli to jeden ze sposobów suplementacji jodu, która jest szczególnie istotna na obszarach, na których pierwiastek ten nie występuje lub występuje w niewielkich ilościach. Warto bowiem pamiętać o tym, że zbyt mała ilość jodu w organizmie zwiększa podatność na wiele chorób. To dlatego do niedawna, większość dzieci ze szkół podstawowych zlokalizowanych na południu kraju wyjeżdżała na tzw. Zieloną Szkołę właśnie nad morze. Wyjazdy te miały na celu przede wszystkim ekspozycję dzieci na dobroczynne oddziaływanie jodu, którego brakuje m.in. na Śląsku i w Zagłębiu.

Jodek potasu – nieoceniony medykament w domowej apteczce?

Jodek potasu ma liczne zastosowania medyczne. Możemy go znaleźć przede wszystkim w tzw. płynie Lugola, który stanowi roztwór jodu i jodku potasu. Pierwotnie płyn Lugola był podawany dzieciom w celu przeciwdziałania skutkom skażenia radioaktywnego. Dzisiaj to przede wszystkim preparat odkażający stosowany w dermatologii i wenerologii. Płyn Lugola ma działanie bakteriobójcze, a jego dostępność bez recepty sprawia, że jest częstym mieszkańcem domowych apteczek. Można go stosować w przypadku otarć, niewielkich ran i podrażnień skóry.

Jodek potasu jest również składnikiem jodyny – rozcieńczonego roztworu jodu w etanolu z dodatkiem jodku potasu. Jodyna jest substancją odkażającą. Stosuje się ją przede wszystkim do dezynfekcji ran oraz uzdatniania wody. Jako preparat stosowany w dermatologii i medycynie rodzinnej jodyna pełni funkcję podobną do płynu Lugola – przemywa się nią rany i obtarcia. Ma charakterystyczny żółtawo-brązowy kolor.

Sól potasowa kwasu jodowego to także częsty składnik maści stosowanych w leczeniu tępych urazów, nadwyrężonych mięśni i więzadeł, a także obrzęków limfatycznych. Maści z jodkiem potasu stanowią częsty medykament w terapii jodowej. Charakteryzują się działaniem przeciwzapalnym i przeciwobrzękowym.

W przypadku stanów zapalnych górnych dróg oddechowych jodek potasu podaje się doustnie. Działa wówczas jako środek wykrztuśny ułatwiając wydalanie zalegającej wydzieliny. Decydując się na stosowanie soli potasowej kwasu jodowego jako leku wykrztuśnego powinniśmy pamiętać o tym, żeby nie łączyć go z innymi lekami o podobnym działaniu.

Jodek potasu a działania niepożądane

Choć jodek potasu jest substancją ważną dla naszego organizmu jego przedawkowanie może się wiązać z występowaniem niepożądanych efektów ubocznych w postaci bolesnego obrzęku ślinianek, kataru, dyskomfortu ze strony układu pokarmowego, nudności i wymiotów, a także reakcji skórnych. Stosując leki zawierające jodek potasu, również te bez recepty należy przestrzegać zalecanego dawkowania, a w przypadku wystąpienia niepożądanych objawów wstrzymać przyjmowanie leku.

   ,

Siarka mielona – minerał piękności

Siarka jest pierwiastkiem chemicznym należącym do niemetali z bloku p w układzie okresowym pierwiastków. Posiada kilka odmian altropowych (O altropii mówi się, kiedy ten sam pierwiastek chemiczny występuje w tym samym stanie skupienia, ale w różnych odmianach, które różnią się od siebie właściwościami fizycznymi i chemicznymi). Do najważniejszych odmian altropowych siarki zalicza się:

  • siarkę rombową,
  • siarkę jednoskośną,
  • siarkę amorficzną.

W temperaturze pokojowej siarka jest mało aktywna. Topnieje w temperaturze 115,21 °C, a wrze w 444,61 °C. Standardowo występuje w postaci ciała stałego, i choć większości z nas kojarzy się przede wszystkim z kolorowymi „główkami” zapałek normalnie przyjmuje jasnożółtą barwę.

Siarka mielona

Siarka mielona to makroelement stanowiący składnik kości, mięśni, zębów, włosów, paznokci i skóry… Nic więc dziwnego w tym, że utrzymanie jej na odpowiednim poziomie jest dla organizmu człowieka bardzo ważne. Niedobory siaki mogą skutkować przykrymi dolegliwościami, których intuicyjnie z pewnością nie przypisalibyśmy właśnie temu makroelementowi. Jakie to dolegliwości? Wśród tych najczęstszych i najpowszechniej występujących wymienić warto:

  • nadmierne rogowacenie naskórka, szczególnie w miejscach wyjątkowo podatnych na tę dolegliwość, takich jak pięty, łokcie czy okolice kolan,
  • łamliwość i wypadanie włosów,
  • choroby paznokci i ich słabą kondycję,
  • złe samopoczucie,
  • kataraktę,
  • problemy ze zmianami trądzikowymi,
  • wysypki skórne.

Jak to możliwe? Poza tym, że siarka należy do budulców kości, mięśni, zębów, włosów, paznokci i skóry ma również działanie antyseptyczne i zmiękczające. Palikowana zewnętrznie dogrywa istotną rolę w hamowaniu procesów starzenia się skóry. Ponadto maseczki siarkowe działają oczyszczająco, antybakteryjnie, przeciwzapalnie, przeciwłojotokowo i przeciwgrzybicznie. Gotowe preparaty z siarką mieloną w składzie znajdują zastosowania kosmetyczne i medyczne. Wykorzystuje się je przy leczeniu łuszczycy, łojotoku oraz wielu innych chorób dermatologicznych.

Siarka mielona w kosmetyce XXI wieku

Siarkę mieloną możemy znaleźć w wielu gotowych kosmetykach dostępnych w drogeriach i aptekach. Preparaty są najczęściej ukierunkowane antybakteryjnie, przeciwzapalnie i przeciwłupieżowo. Siarkę mieloną można również spotkać w gotowych preparatach do oczyszczania skóry, w szczególności porów.

Obok gotowych zasypek, maści, mydeł leczniczych, szamponów i maseczek siarkę mieloną można kupić również w czystej postaci jako proszek do przygotowywania własnych produktów kosmetyczno-leczniczych. W tym celu proszek należy dodać odpowiednio do maseczki lub toniku (działanie oczyszczające i antybakteryjne), szamponu do włosów (działanie przeciwłupieżowe), czy nawet kąpieli. Oddana do kąpieli wraz z solą morską siarka mielona przyspiesza gojenie się wyprysków i zmian skórnych niezależnie od miejsca ich występowania.

Produkt dostępny w sklepie www.sklep.biomus.eu

Siarka mielona występuję w opakowaniach:
1kg – 5kg – 25kg

   ,,

Soda oczyszczona – nieorganiczny związek chemiczny o licznych zastosowaniach

Soda oczyszczona (węglowodan sodu) jest nieorganicznym związkiem chemicznym należącym do grupy wodorowęglanów. Przyjmuje postać białych jednoskośnych kryształków, które nie reagują z alkoholami i fenolami. Soda oczyszczona dobrze rozpuszcza się w wodzie. Wodny roztwór węglowodanu sodu ma odczyn słabo alkaliczny w związku z czym w wielu reakcjach zachowuje się jak słaba zasada.

Soda oczyszczona należy do grupy produktów niezastąpionych w gospodarstwie domowym. Czemu zawdzięcza swoją popularność?! Licznym zastosowaniom. Część z nich z pewnością znasz, o innych będziesz mógł przeczytać za chwilę.

Węglowodan sodu w praktyce

Węglowodan sodu to związek ekologiczny, biodegradowalny i w 100% bezpieczny. Z jego właściwości korzysta przemysł farmaceutyczny oraz kosmetyczny, a także wiele gospodarstw domowych, w których soda oczyszczona wykorzystywana jest nie tylko do domowych wypieków.

  • Środek do czyszczenia uporczywych zabrudzeń

Tłuszcz i spalenizna to prawdziwa zmora każdej kuchni. Żeby się ich pozbyć wystarczy użyć sody oczyszczonej. Można ją stosować wraz ze standardowym płynem do naczyń lub w kombinacji z octem. Zarówno w jednym, jak i w drugim przypadku pozwoli nam usunąć zanieczyszczenia z garnków i blach do pieczenia. Warto przy tym pamiętać, że soda oczyszczona potrzebuje czasu na działanie, dlatego po zastosowaniu środka czyszczone naczynie powinniśmy odstawić na jakiś czas, ok. 15 – 20 minut.

  • Doskonały pochłaniacz nieprzyjemnych zapachów

Lodówka i zmywarka często bywają źródłem nieprzyjemnych zapachów. Możemy sobie z nimi łatwo poradzić tworząc ekskluzywny pochłaniacz zapachów na bazie sody oczyszczonej. Potrzebny będzie nam do tego węglowodan sodu, woda i miseczka. Sodę należy rozpuścić w miseczce z wodą, a następnie wstawić do lodówki lub zmywarki. Tak przygotowany roztwór wchłonie nieprzyjemne zapachy.

  • Niezawodny dodatek spożywczy, z zalet którego możesz skorzystać w zaciszu własnej kuchni

Soda to popularny zamiennik proszku do pieczenia, który możemy spotkać w wielu przepisach. Mało kto wie jednak, że przy pomocy sody oczyszczonej możemy zmiękczyć twarde mięso, poprawić smak ryby lub sporządzić własny napój musujący. Z sodą powinni się również przeprosić miłośnicy omletów. Dodanie na każde trzy jaja zaledwie pół łyżeczki sody oczyszczonej pozwoli nam uzyskać puszyste i smaczne omlety.

  • Bezpieczny zamiennik chemicznych środków od odrdzewiania

Zamiast usuwać rdzę rżącymi detergentami możemy skorzystać z właściwości sody oczyszczonej i octu. Sodą posypujemy zardzewiałe miejsca, a następnie polewamy je octem. Kiedy mieszkanka przestanie „bulgotać” czyszczoną powierzchnię należy wyszorować szczotką.

  • Niezawodny wybielacz do tkanin i odplamiacz

W zależności od efektu, jaki chcemy uzyskać – usunięcie pojedynczej plamy czy też wybielenie całego prania – sodę oczyszczoną możemy zaaplikować bezpośrednio na plamę lub dodać do proszku do prania. W przypadku silnych i uporczywych zabrudzeń pastę z sody i wody należy wetrzeć w zabrudzone miejsce, a następnie wyprać całe ubranie. Tym sposobem możemy się pozbyć m.in. przebarwień powstających na t-shirtach i koszulach z antyperspirantu.

  • Lek na infekcje intymne

Soda oczyszczona to także niezwykle skuteczny i dyskretny lek, który pozwoli nam załagodzić pieczenie towarzyszące infekcjom dróg moczowych oraz innym infekcjom intymnym. W tym celu wystarczy zastąpić płyn do higieny intymnej roztworem sody i wody (dwie łyżki na jeden litr wody) i stosować regularnie podczas kąpieli.

   ,

Poznajemy olej wazelinowy

Poznajemy olej wazelinowy

Olej wazelinowy jest nazywany mineralnym olejem białym o czystości farmaceutycznej i medycznej. Jest substancją pozbawioną wody, siarki i metali ciężkich. Charakteryzuje się stabilnością chemiczną i biologiczną, jednocześnie wykazując bardzo dobrą stabilność na działanie światła. Olej wazelinowy nie ma smaku, ani zapachu, a jego barwa nie ulega zmianie podczas składowania. Co ciekawe oleje wazelinowe są obojętnie chemiczne, w związku z czym nie powodują żadnych podrażnień ani alergii. W parze z obojętnością chemiczną idzie brak właściwości odżywczych, nie oznacza to jednak, że olej wazelinowy nie wpływa korzystnie na organizm człowieka. Wyróżnia się doskonałymi parametrami ochronnymi i świetnie natłuszcza skórę. Sąd też jest popularnym składnikiem wielu produktów do pielęgnacji ciała oraz kosmetyków.

Ciekawostka
Zdolność oleju wazelinowego do utrzymywania ciepła jest powszechnie wykorzystywana w gabinetach kosmetycznych. Dzięki długotrwałemu utrzymywaniu ciepła olej pozwala skuteczniej wniknąć w głąb skóry składnikom odżywczym zawartym w kremach stosowanych podczas tzw. zabiegów parafinowych.

Normy czystości i nie tylko – charakterystyka olejów wazelinowych i parafinowych

Olej wazelinowy podobnie jak parafinowy powstaje w procesie rafinacji obróbki wodorowej pod wysokim ciśnieniem. W praktyce oznacza to, iż może on spełniać wymagania ostrzejsze niż wymagania kodeksu aptecznego w zakresie czystości substancji. Olej wazelinowy spełnia wymagania czystości według norm, takich jak m.in.:

  • FDA (Food and Drug Administration),

  • 21 CFR – Kodeks Przepisów Federalnych USA zakłada, że oleje wazelinowe mogą być stosowane zarówno jako powłoki ochronne, jak i środk do uwalniania z form przy produkcji żywności,

  • NSF (National Science Foundation) – zakładający incydentalny i bezpośredni kontakt olejów z żywnością.

Oczywiście norm czystości, jakim odpowiadają oleje wazelinowe i parafinowe jest znacznie więcej. Świadczy to o ich bezpieczeństwie, a zarazem obojętnym dla zdrowia człowieka działaniu.

Zastosowanie

Olej wazelinowy znajduje liczne zastosowania w różnych gałęziach przemysłu. W przemyśle chemicznym jest wykorzystywany jako plastyfikator do polistyrenu oraz jako jeden z wypełniaczy do elastomerów termoplastycznych. We wspomnianym już wcześniej przemyśle kosmetycznymi i farmaceutycznym olej wazelinowy jest wykorzystywany przede wszystkim do produkcji preparatów emulsyjnych, oliwek do ciała, produktów do makijażu oraz wspomnianych masek parafinowych. W przemyśle spożywczym olej wazelinowy jest wykorzystywany przede wszystkim jako środek uniemożliwiający przywieranie żywności do różnego rodzaju powierzchni – w branży mięsnej smaruje się nim nawlekarki i nastrzykiwarki, w branży piekarniczej dzielarki i krajalnice, a w branży opakowań noże, walce i etykieciarki.

Warto również wspomnieć o zastosowaniach oleju wazelinowego w przemyśle drzewnym i tekstylnym. W tym pierwszym jest wykorzystywany do konserwacji elementów drewnianych, w tym drugim do produkcji nici i tkanin oraz smarowania lamówek, bębnów i stabnówek.

   

(Super)kwas siarkowy

(Super)kwas siarkowy

Kwas siarkowy to nieorganiczny związek chemiczny należący do grupy tlenowych kwasów siarki, które ze względu na swoją moc nazywane są superkwasami. Przyjmuje postać bezbarwnej, oleistej cieczy o dużej higroskopijności. Ze względu na swoje zastosowanie bywa określany mianem „krwi przemysłu chemicznego”. Określenie to odnosi się do roli, jaką kwas siarkowy odgrywa w wielu kluczowych syntezach.

Przyjrzyjmy się mu nieco bliżej…

Otrzymywanie

Ze względu na ogromne zapotrzebowanie kwas siarkowy „produkuje” się obecnie na skalę przemysłową. Wykorzystywana jest do tego metoda kontaktowa, w ramach której utleniany jest dwutlenek siarki. Dwutlenek siarki wykorzystywany do otrzymywania kwasu siarkowego pochodzi głównie z procesów spalania siarki lub siarczków metali.

Proces otrzymywania kwasu siarkowego ma trzy etapy:

  1. Otrzymywanie dwutlenku siarki – dwutlenek siarki otrzymuje się głównie przez spalanie siarki lub siarkowodoru, innym sposobem uzyskania dwutlenku siarki jest tzw. prażenie siarczków lub siarczanów.

  2. Utlenianie dwutlenku siarki – proces polegający na przekształcaniu dwutlenku siarki w tritlenek siarki, proces przeprowadza się poprzez reakcję dwutlenku siarki z tlenem w obecności katalizatora.

  3. Absorbcja tritlenku siarki – proces absorpcji tritlenku siarki przeprowadza się w stężonym H2SO4 lub oleum, ponieważ w ten sposób unika się tworzenia trudnej do skondensowania mgły kwasu siarkowego.

Zastosowanie

Stale odwołujemy się do określenia „krew przemysłu”. Co to właściwie znaczy? Jakie są praktyczne zastosowania kawasu siarkowego w przemyśle?

Ogromną rolę kwas siarkowy odgrywa w przemyśle nawozowym. Jest związkiem wykorzystywanym do produkcji nawozów, takich jak: superfosfaty, fosforany i siarczan amonu. W przemyśle chemicznym wykorzystuje się go do produkcji innych kwasów. Przy udziale kwasu siarkowego powstaje m.in.: kwas solny, kwas azotowy i kwas fosforowy.

Kwas siarkowy ogrywa istotną rolę w rozwoju szerokorozumianej branży pirotechnicznej i materiałów wybuchowych. Nie do przecenienia jest jego udział w branży petrochemicznej, gdzie służy do osuszania olejów, nafty i parafiny. Jest obecny w górnictwie i hutnictwie, a jako elektrolit także w popularnych akumulatorach kwasowo-ołowiowych.

A oprócz tego…

Kwas siarkowy znajduje szerokie zastosowanie w branży detergentów i specjalistycznych środków czystości. Możemy go spotkać w przemyśle kosmetycznym, gdzie jest wykorzystywany do produkcji surowców i półproduktów… Kwas siarkowy służy m.in. do produkcji wody utlenionej oraz różnorodnych substancji zapachowych.

Nic więc dziwnego w tym, że nawet coraz ostrzejsze normy w zakresie ochrony środowiska naturalnego nie zagrażają pozycji kwasu siarkowego w przemyśle. Bez niego wiele procesów technologicznych byłoby nieopłacalnych lub wręcz niemożliwych do przeprowadzenia.

   

Kalafonia sosnowa

Kalafonia to miękka żywica pochodzenia naturalnego, która powstaje w wyniku oddestylowania z żywicy drzew iglastych terpentyny. Kalafonia sosnowa jest substancją kruchą i bardzo łamliwą. W postaci stałej może występować jako półprzezroczyste, szkliste bryłki. W zależności od pochodzenia kalafonia może różnić się barwą – od żółtej, przez ciemnoczerwoną, aż po ciemnobrązową. Charakteryzuje ją specyficzny żywiczny zapach. Kalafonia jest łatwotopliwa i łatwopalna. Dobrze rozpuszcza się w większości rozpuszczalników organicznych, przy czym nie rozpuszcza się w wodzie.

Skład

Przyglądając się składowi chemicznemu kalafonii łatwo zauważymy, iż w 90% składa się ona z mieszaniny dwóch izometrycznych kwasów żywicznych, kwasu abietynowego i pimarowego. Pozostałe 10% składu kalafonii stanowią pochodne tych dwóch kwasów oraz różnorodne zanieczyszczenia organiczne będące naturalną konsekwencją pochodzenia tej substancji.

Zastosowanie

Kalafonia może być stosowana bezpośrednio lub jako składnik i dodatek do różnych wyrobów. Bezpośrednie zastosowanie kalafonii to przede wszystkim:

  • alternatywa dla talku i magnezji – niegdyś kalafonia była ulubioną substancją szczypiornistów, którzy poprzez smarowanie nią dłoni zwiększali przyczepność piłki, co ułatwiało jej chwytanie i zwiększało pewność samego chwytu; w podobny sposób kalafonię wykorzystywali akrobaci uprawiający akrobatykę powietrzną uzyskując w tym samym lepszą przyczepność dłoni do sprzętu; ostatnią grupą „sportowców” korzystających z lepkości kalafonii byli tancerze, poprzez smarowanie kalafonią podeszw butów zwiększali ich przyczepność do podłoża, podobnie zwiększano przyczepność do podłoża baletek;
  • smar do instrumentów smyczkowych – kalafonię do dnia dzisiejszego używają muzycy grający na instrumentach smyczkowych, przede wszystkim skrzypcach; nacierając włosie smyczka kalafonią zwiększa się jego szorstkość, a tym samym przyczepność do strun, co znacząco wpływa na komfort gry i czystość uzyskiwanych dźwięków;
  • topnik – kalafonia to bardzo dobry topnik, który wykorzystuje się podczas lutowania stopem cynowo-ołowiowym.

Jak już wspomnieliśmy kalafonia sosnowa jest składnikiem wielu wyrobów, a także częstym dodatkiem do substancji o różnorodnym zastosowaniu. Jako składnik kalafonia występuje w:

  • farbach poligraficznych, gdzie pełni rolę spoiwa, które jednocześnie odpowiada za polepszenie właściwości mazistych farb,
  • lakierach,
  • tworzywach sztucznych,
  • laku,
  • gumie,
  • mydle,
  • lakierze przeznaczonym do zabezpieczania przed utlenianiem i ułatwiania lutowania płytek drukowanych wykonywanych metodą domową.

Jako dodatek kalafonia podnosi wartość spoiw kleików skrobiowych i mącznych. Zmieszana z olejkiem terpentynowym może stanowić substytut balsamu modrzewiowego, a rozpuszczona w alkoholu metylowym jest stosowana jako fiksatywa do zapraw nadmiernie chłonących. Kalafonię można również zmieszać z woskiem. Mieszanka ta stanowi składnik spoiwa enkaustycznego.

   ,

Reprezentant grupy łagodnych rozpuszczalników – alkohol izopropylowy i jego zastosowanie

Reprezentant grupy łagodnych rozpuszczalników – alkohol izopropylowy i jego zastosowanie

Izopropanol, czyli alkohol izopropylowy stanowi organiczny związek chemiczny należący do grupy alkoholi alifatycznych. Jest najprostszym alkoholem drugorzędowym, a zarazem jednym z reprezentantów grupy tzw. łagodnych rozpuszczalników. Gdzie znajduje zastosowanie?

Czym jest rozpuszczalnik?

Zanim przejdziemy do odpowiedzi na pytanie o aplikacje alkoholu izopropylowego zastanówmy się nad tym, czym właściwie są rozpuszczalniki. Rozpuszczalniki to grupa substancji zdolnych do wytworzenia roztworu po zmieszaniu z ciałem stałym, inną cieczą lub gazem. Jednocześnie rozpuszczalniki to substancje mające zdolność rozpuszczania innych substancji w taki sposób, który umożliwia usunięcie tych pierwszych z określonych powierzchni bez ich uszkodzenia.

Najbardziej znanym i popularnym rozpuszczalnikiem jest woda. Nieco mniej znanym, ale równie popularnym jeśli chodzi o zastosowania jest izopropanol, który często wykorzystuje się jako tańszy zamiennik etanolu lub metanolu.

Alkohol izopropylowy w praktyce

70% roztwór wodny alkoholu izopropylowego charakteryzuje się właściwościami antyseptycznymi, dzięki czemu może być wykorzystywany jako środek do odkażania ran. Ale odkażanie ran to nie jedyny moment, kiedy alkohol izopropylowy ma kontakt z naszą skórą. Możemy go bowiem spotkać w składzie całkiem szerokiego grona produktów do pielęgnacji ciała i w kosmetykach.

Izopropanol charakteryzuje się również obojętnością w stosunku do większości powszechnie używanych tworzyw sztucznych, co czyni go doskonałym środkiem czyszczącym. Jako taki środek znajduje zastosowanie w wielu aplikacjach technicznych, takich jak: czyszczenie urządzeń optycznych, czyszczenie głowic magnetycznych, oczyszczanie napędów dyskowych, czyszczenie rolek gumowych, czyszczenie urządzeń mechaniki precyzyjnej, usuwanie środków smarnych i tłuszczów wodoodpornych z różnych powierzchni. Warto przy tym zwrócić uwagę na fakt, iż alkohol izopropylowy znajduje zastosowanie także przy czyszczeniu delikatnych rzeczy.

Inne aplikacje

Izopropanol stosuje się w poligrafii i druku, a także przemyśle rafineryjnym. Jest częstym dodatkiem do paliw, który przeciwdziała wytrącaniu się w ujemnych temperaturach kryształków lodu z nagromadzonej w paliwach wody.

Bezpieczeństwo

O tym jak niegroźny dla naszego zdrowia i życia jest alkohol izopropylowy może świadczyć fakt, iż jest on częstym składnikiem kosmetyków i produktów do pielęgnacji ciała, a jego roztwór wodny stosuje się do dezynfekcji ran. I rzeczywiście, izopropanol należy do grupy rozpuszczalników łagodnych. Oznacza to, iż w kontakcie ze skórą nie powinien powodować żadnych przykrych lub niebezpiecznych objawów, choć zdarza się, iż w miejscach, w których skóra miała styczność z alkoholem dochodzi do miejscowego przesuszenia. Pracując z czystym alkoholem izopropylowym lub jego roztworem należy zachować standardowe środki ostrożności.

   

Askorbinian sodu – obca nazwa popularnej witaminy

Askorbinian sodu – obca nazwa popularnej witaminy

Askorbinian sodu jest organicznym związkiem chemicznym, który uzyskuje się poprzez fermentację glukozy oraz utlenianie. Związek posiada identyczny wzór chemiczny, jak witamina C, czym wzbudza powszechnie zainteresowanie wielu osób. Podczas gdy jedni upatrują w nim źródła witaminy C, drudzy zwracają uwagę na fakt, iż jest to produkt pochodzący z laboratorium chemicznego, w związku z czym nie może być zdrowy. Kto ma rację? Do czego wykorzystuje się dzisiaj askorbinian sodu i czy rzeczywiście różni się czymś od naturalnej witaminy C? Na te oraz wiele innych pytań dotyczących soli sodowej kwasu askorbinowego odpowiemy poniżej.

Właściwości fizyczne

Askorbinian sodu opisuje się wzorem chemicznym C6H7O6Na. Jest to Bezwonne ciało stałe koloru białego przyjmujące postać krystaliczną. Askorbinian sodu charakteryzuje się dobrą rozpuszczalnością w wodzie (ok. 620 g/l (20°C)). Związek topnieje w temperaturze 218°C.

Witamina C i jej suplementacja

Zróżnicowana i bogata w warzywa oraz owoce dieta powinna zaspokoić zapotrzebowanie organizmu na witaminę C. Zdarzają się jednak sytuacje, w których witamina C dostarczana organizmowi wraz z jedzeniem okazuje się niewystarczająca. Wówczas należy ją suplementować. Jednym z najlepszych znanych na rynku farmaceutycznym suplementem witaminy C jest askorbinian sodu. Preparat zawiera prawie 90% czystej witaminy C i tylko 10% sodu.

Kiedy wymagana jest suplementacja?

Powszechnie uważa się, że witaminę C należy suplementować w celach profilaktycznych w okresach zwiększonego narażenia na przeziębienia, a więc jesienią i zimą. Tymczasem o suplementacji witaminy C powinien pomyśleć każdy, kto:

  • boryka się z chorobami gorączkowymi,

  • boryka się z osłabieniem organizmu w okresie rekonwalescencji,

  • pracuje fizycznie lub uprawia sport,

  • cierpi na krwotoki,

  • doznał kontuzji lub złamania kości.

Dodatkowo o suplementacji witaminy C powinny pamiętać kobiety w ciąży i kobiety karmiące piersią, a także rodzice dzieci będących w okresie dorastania.

Właściwości askorbinianu sodu

Mimo iż askorbinian sodu powstaje w laboratorium chemicznym posiada wszystkie właściwości charakterystyczne dla naturalnej witaminy C. Oznacza to, iż jego regularne przyjmowanie pozwala wzmocnić układ odpornościowy, poprawia stan naczyń krwionośnych, wzmacnia kości i chrząstki, a także poprawą kondycję zębów, dziąseł i skóry. Regularna suplementacja witaminy C w postaci askorbinianu sodu ma zbawienny wpływ na układ nerwowy, zwiększa przyswajalność żelaza, w konsekwencji czego zmniejsza uczucie zmęczenia. Askorbinian sodu to także oręż w walce ze stresem oksydacyjnym.

Przeciwskazania do suplementacji

Witaminy C nie da się przedawkować. Jej nadmiar w organizmie nie powoduje żadnych skutków ubocznych, gdyż jest szybko wydalany. Mimo to osoby, które wykazują nadwrażliwość na witaminę C lub sód powinny zrezygnować z przyjmowania askorbinianu sodu. Dużych dawek preparatu nie zaleca się także osobom cierpiącym na kamicę dróg moczowych oraz pacjentom borykającym się z problemem nadmiernego wydalania szczawianów przez nerki.

   ,

Glukoza – cukier prosty o kluczowym znaczeniu dla organizmu

Glukoza – cukier prosty o kluczowym znaczeniu dla organizmu

Glukoza to cukier prosty przyjmujący postać białego drobnokrystalicznego ciała stałego o słodkim smaku i bardzo dobrej rozpuszczalności w wodzie. Glukoza jest niezbędna do prawidłowego funkcjonowania organizmu gdyż stanowi jego główne źródło energii. W przypadku osoby zdrowej za odpowiedni poziom glukozy we krwi odpowiada przede wszystkim właściwa dieta, a także hormon o nazwie insulina. Diabetycy (cukrzycy) nie są w stanie produkować insuliny, w związku z czym poziom glukozy w ich krwi nie jest samoczynnie regulowany przez organizm i musi być stale monitorowany.

Glukoza – występowanie

Jako cukier prosty glukoza jest obecna w naturze w dwóch formach. Formę wolną możemy spotkać we krwi i w owocach. Z formą złożoną w substancje złożone mamy do czynienia w przypadku węglowodanów. Organizm magazynuje glukozę w wątrobie, a kiedy jest jej za mało produkuje ją z aminokwasów stanowiących elementy składowe białek. Jak już wcześniej wspomnieliśmy, organizm nie zawsze jest w stanie samoczynnie regulować poziomi glukozy we krwi. Kiedy jest on za wysoki? Ze zbyt wysokim poziomem glukozy we krwi borykają się przede wszystkim diabetycy. Podobny problem mogą mieć osoby, u których stwierdzono zaburzenia tolerowania glukozy. Zbyt wysoki poziom glukozy jest wynikiem nowotworu trzustki lub może wskazywać na jej zapalenie. Dodatkowo zaburzenia związane z regulacją poziomu glukozy we krwi stanowią pochodną zaburzeń funkcjonowania przysadki mózgowej.

Glukoza – rodzaje

Standardowo glukoza występuję w postaci krystalicznej. W tej właśnie postaci stanowi doskonały zamiennik białego cukru, do którego jest z resztą o wiele zdrowsza. Jako drobnoziarnisty biały proszek glukoza znajduje zastosowanie w przemyśle spożywczym, farmaceutycznym oraz chemicznym. W czystej postaci można jej używać do słodzenia ciepłych napojów oraz jako dodatek do deserów.

Zastosowanie

Z medycznego punktu widzenia stosowanie glukozy ma na celu podniesienie cukru we krwi. Preparaty przeznaczone do tego celu są dostępne na rynku w różnych postaciach – jako glukoza w proszku, płynie, tabletkach, żelu oraz w saszetkach.

Glukoza w proszku jest przeznaczona do przyrządzenia roztworu doustnego. Z jej właściwości w sposób szczególny korzystają osoby uprawiające sporty wyczynowe, przede wszystkim te związane z długotrwałą i wzmożoną aktywnością fizyczną, np. maratony.

Glukoza w płynie jest bardzo często wykorzystywana przez miłośników gotowania. Można z niej zrobić gładką i łatwą do formowania masę cukrową. Doskonale nadaje się jako słodki dodatek do lodu oraz dodatek do polewy czekoladowej.

Glukoza w tabletkach to rozwiązanie dedykowane przede wszystkim diabetykom. Kiedy osoba chorująca na cukrzycę ma potrzebę spożyć coś słodkiego, lepiej żeby sięgnęła po czystą glukozę w tabletce niż glukozę w formie złączonej w substancję złożoną, jaką przyjmuje glukoza podana w postaci tradycyjnego cukierka.

Glukoza w żelu to jeden z najnowszych „sposobów” podawania glukozy, którą można spożyć bezpośrednio z saszetki bez uprzedniego rozpuszczania w wodzie. Produkty tego typu są obecne na rynku już od pewnego czasu, a z ich właściwości korzystają przede wszystkim sportowcy, gdyż spożycie czystej glukozy podczas wzmożonego wysiłku fizycznego dodaje energii i szybko regeneruje organizm.

   

Jabłczan magnezu – magnez w najlepszej postaci?

Jabłczan magnezu – magnez w najlepszej postaci?

Jabłczan magnezu – jak można wywnioskować na podstawie nazwy – stanowi połączenie magnezu i kwasu jabłkowego, który jest naturalnie obecny w ludzkim organizmie. Połączenie kwasu jabłkowego z magnezem niesie wiele korzyści – m.in. wzmacnia organizm i niweluje oznaki zmęczenia. Stąd też jest preparatem często stosowanym w terapii chronicznego zmęczenia.

Jako suplement diety jabłczan magnezu jest dostępny w postaci proszku oraz tabletek doustnych.

Przyswajalność

Magnez to jeden z najbardziej znanych, a zarazem najbardziej niezbędnych organizmowi człowieka pierwiastków. Odpowiada za prawidłową pracę układu sercowo-naczyniowego, układ kostny oraz dokrewny. Powszechnie uznaje się, że najlepiej przyswajalną formą magnezu jest właśnie jabłczan magnezu.

Połączenie magnezu i kwasu jabłkowego w postaci jabłczanu magnezu daje preparat o przyswajalności zdecydowanie wyższej niż przyswajalność magnezu w innych preparatach. Preparat ten jest jednocześnie suplementem o wzmocnionym działaniu, dzięki czemu przynosi jeszcze lepsze efekty niż obie substancje przyjmowane oddzielnie.

Działanie

Jabłczan magnezu łączy w sobie działanie magnezu i kwasu jabłkowego, co za tym idzie jest środkiem wszechstronnie oddziałującym na organizm:

  • reguluje ciśnienie krwi,

  • wspomaga prawidłową pracę serca w przypadkach zaburzenia rytmu serca,

  • pobudza komórki mięśniowe i działa na nie kojąco,

  • uwalnia mięśnie od skurczy, także podczas intensywnego i wzmożonego wysiłku fizycznego,

  • łagodzi migrenowe bóle głowy,

  • obniża poziom „złego” cholesterolu we krwi, jednocześnie podnosząc poziom „dobrego”,

  • zapobiega osteoporozie,

  • pomaga zasnąć osobom borykającym się z problemem bezsenności,

  • uspokaja i odpręża.

Skoncentrowane działanie magnezu

Magnez jest pierwiastkiem powszechnie znanym z tego, że skutecznie niweluje oznaki zmęczenia. Działa relaksująco i pozwala uspokoić nerwy. Działanie to jest dodatkowo wzmocnione połączeniem z kwasem jabłkowym, który dodatkowo dostarcza organizmowi energii. To dzięki temu jabłczan magnezu jest środkiem często stosowanym w leczeniu chronicznego zmęczenia, o czym zdążyliśmy już z resztą powiedzieć.

Czy można go przedawkować?

Suplementy diety na bazie jabłczanu magnezu rzadko powodują skutki uboczne. Nie oznacza to jednak, że preparatu nie można zwyczajnie przedawkować, bo zdarzają się takie przypadki. Przedawkowanie jabłczanu magnezu może prowadzić do wystąpienia biegunki, odczuwania mdłości oraz osłabienia siły mięśniowej. Osoby borykające się z niewydolnością nerek mogą dodatkowo napotkać problemy z wydaleniem związku z organizmu. W takich sytuacjach najlepiej wspomóc się środkami moczopędnymi.

   

Sól kuchenna, jakiej dotąd nie znałeś…

Sól kuchenna, jakiej dotąd nie znałeś…

Chlorek sodu to nieorganiczny związek chemiczny z grupy chlorków. W przyrodzie występuje m.in. jako halit – minerał tworzący pokłady soli kamiennej. Rozpuszczony znajduje się w wodzie morskiej oraz wodach mineralnych. Jest również obecny w płynach pozakomórkowych organizmów żywych. Chlorek sodu stanowi podstawowy składnik soli kuchennej, soli warzonej i soli drogowej. Dzisiaj skupimy się na tej pierwszej – soli kuchennej.

Sól kuchenna

Sól kuchenna to praktycznie czysty chlorek sodu. W sprzedaży dostępna jest na ogół w postaci nieoczyszczonej soli kamiennej oraz oczyszczonej soli warzonej. Jest popularną przyprawą i stosowanym od stuleci konserwantem. Do czego jeszcze można ją wykorzystać?!

#1. Ostrzałka do noży?

Oczywiście samym roztworem soli kuchennej noży nie naostrzymy, jeśli jednak włożymy je na około 30 minut do słabego roztworu soli kuchennej zdecydowanie ułatwi to proces ostrzenia.

#2. Środek przeciwko wilgoci?

Sól kuchenna doskonale pochłania wilgoć. To dlatego do solniczek często dodaje się kilka ziaren ryżu, żeby sól się nie zbryliła. Istnieje jednak wiele sytuacji, w których to samą sól można wykorzystać jako środek pochłaniający wilgoć.

#3. Domowy preparat do czyszczenia żelazka

W sklepach dostępne są „cudowne” sztyfty do czyszczenia przypalonej stopy żelazka. Tymczasem środek, który działa równie skutecznie zdecydowana większość nas ma w domu. Wystarczy, że na kartkę papieru lub gazetę wysypiemy sól kuchenną, a następnie „przeprasujemy” ją gorącym żelazkiem. Przywarta do jego stopy spalenizna zniknie.

#4. Wybielacz do firan

Nieskazitelną biel firan możesz powierzyć drogim detergentom lub osolonej wodzie. Jeśli chcesz, żeby Twoje firanki pięknie się prezentowały wystarczy po praniu zanurzyć je na kilka minut w osolonej wodzie. Efekt gwarantowany!

#5. Utrwalacz do kolorów

Denerwuje Cię, ze kolory po praniu szybko płowieją? Możesz temu zapobiec dodając do proszku do prania sól kuchenną.

#6. Pochłaniacz brzydkich zapachów?

Znowu zapomniałaś włożyć rękawiczek zanim sięgnęłaś po detergenty, a teraz ich zapach czujesz na dłoniach? Możesz się go pozbyć serwując sobie peeling z soli gruboziarnistej. Sól gruboziarnista skutecznie pochłania nieprzyjemne zapachy. Podobny efekt możemy uzyskać czyszcząc nią garnki i patelnie.

#7. Odplamiacz?

Pranie białych koszul potrafi spędzić sen z powiek, szczególnie kiedy brud na dobre rozgościł się na kołnierzyku i mankietach. Sposobem na wywabienie wtartego brudu i potu jest roztwór z 3 łyczek amoniaku i pół łyżeczki soli.

#8. Odświeżacz do dywanów

Masz wrażenie, że twój dywan zaczął nieprzyjemnie pachnieć? Kiedy domownicy pójdą spać posyp go solidną warstwą soli. Rano wystarczy, że zmieciesz sól miotełką, a dywan dokładnie odkurzysz. Nieprzyjemny zapach zniknie.

#9. Sposób na zimne stopy

Jeśli kiedykolwiek zdarzyło Ci się spać pod namiotem, z pewnością słyszałeś o sposobie na ciepły śpiwór – przed snem w nogi śpiwora wkłada się termofor z gorącą wodą. Jeśli zapowiada się naprawdę zimna noc, warto wsypać do środka trochę soli kuchennej. Dzięki tej prostej sztuczce woda w termoforze będzie ciepła znacznie dłużej.

   ,,

Saletra potasowa

Saletra potasowa czy indyjska to nazwy zwyczajowe nieorganicznego związku chemicznego z grupy azotanów, jakim jest azotan potasu. Azotan potasu występuje w niewielkich ilościach w przyrodzie. Przyjmuje postać minerału określonego mianem nitrokalitu występującego w krajach o suchym i gorącym klimacie. Można go spotkać m.in. w Chinach i Indiach, skąd sprowadzany był do Europy. To właśnie swojemu pochodzeniu saletra potasowa zawdzięcza jedną z nazw zwyczajowych „saletrę indyjską”.

Obecnie azotan potasu otrzymywany jest na skalę przemysłową w laboratoriach chemicznych, w których przeprowadza się reakcję podwójnej wymiany między azotanem sodu i chlorkiem potasu. Otrzymywana w ten sposób saletra przyjmuje postać bezbarwnego lub białego ciała stałego. Jest to ciało krystaliczne o temperaturze topnienia wynoszącej 334 °C.

Saletra potasowa – związek chemiczny o szerokim spektrum zastosowań

Obecnie powszechnie znana jako nawóz sztuczny, saletra indyjska posiada wyjątkowo szerokie spektrum zastosowań. Jako wspomniany powyżej nawóz jest wykorzystywana w sadownictwie i ogrodnictwie. To także popularny konserwant, który na liście składników dodawanych do żywności figuruje pod symbolem E252. Saletra potasowa wykorzystywana jest także do peklowania mięs. Swoje przysłowiowe „pięć minut” miała jednak na początku XX wieku, kiedy to azotan potasu był wykorzystywany do produkcji kwasu azotowego oraz jako składnik w procesie produkcji czarnego prochu. Do dziś saletra indyjska jest często wykorzystywana w branży pirotechnicznej. Swoją popularność zawdzięcza przede wszystkim możliwości uzyskania fotobłyskawic, których efekt zawdzięczamy mieszaninie saletry potasowej i metalowych pyłków.

Peklowanie mięs

Nawóz sztuczny i składnik materiałów pirotechnicznych raczej nie przekonuje w roli dodatku do żywności. Mimo to saletra potasowa jest środkiem tradycyjnie wykorzystywanym do konserwacji mięs. Można ją wykorzystać do peklowania wieprzowiny, cielęciny, wołowiny, a także innych gatunków mięs oraz wyrobów mięsnych.

Peklując mięsa w saletrze potasowej nie tylko przedłużamy ich trwałość, ale również poprawiamy ich kolor. Zaprawione w ten sposób mięsiwa stają się różowe. Dzieje się tak ze względu na dwuetapowy proces chemiczny, do którego dochodzi w wyniku kontaktu mięsa z saletrą potasową. Pierwszym etapem jest redukcja jonów azotanowych do azotynów. Dochodzi do niej w wyniku działania enzymów, które są naturalnym składnikiem każdego mięsa. Następnie wytworzone jony azotynowe wchodzą w reakcję z białkiem mięsnym. To właśnie reakcji jonów azotynowych z migolobiną przypisuje się różowy kolor mięsa, za który odpowiada powstająca w wyniku tej reakcji nitrozomioglobina. Bez niej świeży różowy kolor powinien zniknąć wraz z upływem czasu.

Świeży różowy kolor zakonserwowanego mięsa można uznać za efekt uboczny stosowania saletry jako środka peklującego. Tym, co decyduje o jej skuteczności jest przede wszystkim działanie bakteriobójcze, dzięki któremu saletra przeciwdziała powstawaniu niebezpiecznej dla zdrowia człowieka bakterii jadu kiełbasianego.

   ,

Bioetanol – najpopularniejsze biopaliwo

Bioetanol od pewnego czasu skupia na sobie światła jupiterów, co rusz wzniecając od nowa dyskusję na temat zalet i wad biopaliw płynnych. Czym są biopaliwa i jaką rolę odgrywa wśród nich bioetanol? Na to oraz wiele innych pytań dotyczących paliw odnawialnych pochodzących z surowców biologicznych odpowiemy zanim przejdziemy do charakterystyki samego bioetanolu.

Biopaliwa

Biopaliwa – jak już wcześniej wspomnieliśmy – to grupa paliw odnawialnych, do produkcji których wykorzystuje się surowce biologiczne. Należą do nich zarówno paliwa płynne, jak i gazowe. Do tych pierwszych należą m.in. biodiesel i bioetanol, podczas gdy te drugie reprezentuje metan. W literaturze przedmiotu spotykamy się z trzema sektorami zalet biopaliw:

  • ekonomicznymi,
  • środowiskowymi,
  • z zakresu bezpieczeństwa energetycznego.

Ich zwolennicy zwracają uwagę przede wszystkim na redukcję emisji gazów cieplarnianych, biodegradowalność samych paliw oraz produktów ubocznych ich spalania, poprawę wydajności pojazdów oraz rozwój rynku produktów rolnych, który przeżywał w ostatnim czasie pewien kryzys.

Bioetanol

Bioetanol to obecnie jedno z najczęściej używanych biopaliw na świecie. Do jego produkcji wykorzystuje się cukier lub skrobię zbóż, a więc składniki, które w procesie fermentacji mogą być przekształcone w alkohol. Wśród głównych surowców wykorzystywanych do produkcji bioetanolu wyróżnia się trzcinę cukrową (Brazylia) oraz ziarna kukurydzy (Stany Zjednoczone).

Produkcja bioetanolu

Bioetanol jest alkoholem etylowym o wzorze chemicznym C2H5OH, którego produkcja obejmuje trzy etapy. Pierwszym jest hydroliza cukrów wyższych do monomeru glukozy. Drugim jest fermentacja glukozy do etanolu i dwutlenku węgla. Trzecim proces termo-chemiczny, w ramach którego etanol poddawany jest procesowi destylacji w celu uzyskania etanolu absolutnego. W tym miejscu warto zwrócić uwagę na fakt, iż bioetanol można uzyskać także z lignocelilozowej biomasy. Wiąże się to jednak z koniecznością poddania surowca obróbce wstępnej. Jest to więc proces dłuższy i bardziej kosztowny niż produkcja ze wspomnianych wcześniej surowców.

Obecnie bioetanol jest produkowany przede wszystkim w Stanach Zjednoczonych, Brazylii i Chinach, a jego produkcja w skali globalnej stale rośnie. Wiąże się to m.in. z uniwersalnym charakterem tego biopaliwa, które może być używanie nie tylko jako paliwo do transportu, ale również surowiec w przemyśle chemicznym.

Podstawowe zalety bioetanolu

Bioetanol jest paliwem produkowanym z odnawialnych zasobów biologicznych. Jest bogaty w tlen, dzięki czemu umożliwia zmniejszenie emisji cząstek stałych przez silniki wysokoprężne. Wśród jego licznych zalet wyróżnia się przede wszystkim możliwość zmniejszenia emisji CO2, która może zostać obniżona poprzez zastąpienie paliw kopalnych biopaliwami oraz poprzez recycling CO2 uwalnianego podczas spalania biopaliwa. Zwolennicy ekologicznych paliw podkreślają, że popularyzacja bioetanolu to jeden z najlepszych sposobów na zapewnienie bezpieczeństwa energetycznego.

   ,,

O bromku potasu słów kilka…

O bromku potasu słów kilka…

…dosłownie kilka, bo substancja ta będąca nieorganicznym związkiem chemicznym z grupy bromków nie cieszy się szczególną popularnością w mass mediach. Sól kwasu bromowodorowego i potasu – tym właśnie jest bromek potasu – jest związkiem stosowanym w medycynie oraz spektroskopii IR. W medycynie bromek potasu służy za źródło jonu bromkowego oraz środek uspokajający, w spektroskopii IR do wytwarzania elementów optycznych i jako środek dla próbek. Co ciekawe, bromek potasu wykorzystuje się również do produkcji światłoczułych emulsji fotograficznych.

Właściwości

Bromek potasu występuje w postaci ciała stałego o gęstości równej 2,74g/cm2. Sól kwasu bromowodorowego i potasu charakteryzuje się dobrą rozpuszczalnością w wodzie (67,8 g/100 g) i innych rozpuszczalnikach, przy jednoczesnej słabej rozpuszczalności w etanolu. Bromek potasu topnieje w temperaturze 734 °C, podczas gdy jego temperatura wrzenia wynosi 1435 °C.

Spektroskopia IR

Spektroskopia IR to rodzaj spektroskopii, w której wykorzystuje się promieniowanie podczerwone. Osobom, które po raz pierwszy spotkały się z terminem spektroskopia już spieszymy z wyjaśnieniem.

Spektroskopia to dziedzina nauki zajmująca się powstawaniem oraz interpretacją widm (tj. obrazów promieniowania, które są rozłożone na poszczególne częstotliwości i długości fal), które uzyskuje się poprzez oddziaływanie różnych rodzajów promieniowania na materię.

Wróćmy jednak do tematu głównego poniższego artykułu, którym jest przecież bromek potasu…

Działanie fizjologiczne

Sól kwasu bromowodorowego i potasu wykazuje podobne działanie na organizm człowieka, co inne bromki stosowane w medycynie. Przede wszystkim jest to lekkie działanie uspokajające, które zawdzięczamy zastępowaniem jonów chlorkowych w neuronach przez jony bromkowe. Taka „podmianka” prowadzi do hiperpolaryzacji błony neuronalnej*, a w konsekwencji do zahamowania niektórych czynności ośrodkowego układu nerwowego. To z kolei prowadzi do uspokojenia i wyciszenia. Nic więc dziwnego w tym, że bromek potasu znalazł zastosowanie jako środek uspokajający.

*Jak wskazuje na to przedrostek hiper- hiperpolaryzacja to stand nadmiernej polaryzacji, w tym przypadku błony komórkowej, który występuje jako następstwo zwiększenia elektroujemności wewnątrz komórki. Stan ten jest stosunkowo krótkotrwały.

   

Grafit – minerał o wielu twarzach?

Grafit – minerał o wielu twarzach?

Grafit to pospolity i szeroko rozpowszechniony minerał należący do grupy pierwiastków rodzimych. To alotropowa odmiana węgla o licznych zastosowaniach i dużej popularności w przemyśle. Mimo swojej pospolitości grafit w przyrodzie jest rzadko spotykany w postaci dobrze wykształconych kryształów. Znacznie częściej występuje w postaci agregatów łuseczkowatych lub blaszkowatych, a nawet zbitej masy o szaroczarnej barwie.

Grafit jest odporny na działanie wysokiej temperatury. Bardzo dobrze przewodzi prąd elektryczny i ciepło. Jest minerałem raczej kruchym, który można kroić. Jest nieprzezroczysty, a w dotyku raczej tłusty. Kontakt z nim pozostawia brudne ślady, tak na dłoniach, jak i innych powierzchniach.

Gdzie można znaleźć grafit?

Na terenie Polski grafit występuje przede wszystkim w postaci łupków grafitowych, które możemy znaleźć w okolicach Stronia Śląskiego. Może on również przyjąć postać wkładki skał grafitowych. Takie skały napotyka się w okolicach Strzelina, Dzierżoniowa, Wałbrzycha i Bystrzycy Kłodzkiej. Grafit jest również składnikiem wielu skał metamorficznych, jako taki występuje m.in. w łupkach krystalicznych w Tatrach Zachodnich.

Największe złoża grafitu znajdują się na Sri Lance, podczas gdy najpiękniejsze kryształy grafitu wydobyto w Sterling Hill w New Jersey. Grafit występuje również na Madagaskarze, na terytorium Rosji oraz w Kanadzie, Meksyku i Niemczech.

Grafit w przemyśle

Kiedy mówimy o zastosowaniach grafitu w przemyśle powinniśmy pamiętać o tym, że materiały grafitowe stosowane w przemyśle nigdy nie posiadają w całkowicie wykształconej struktury, co oznacza, że nie są kryształami grafitu. Materiały te najczęściej stanowią formę przejściową między węglem amorficznym a w pełni wykształconym kryształem grafitu. To sprawia, że ich właściwości fizyczne, a także ich jakość są różne i zależą od czynników, takich jak stopień grafityzacji minerału, jego struktura wewnętrzna oraz zawartość zanieczyszczeń. Im mniejsza zawartość zanieczyszczeń, tym lepsza jakość materiału, a zarazem wyższa jego wartość.

Przemysłowe odmiany grafitu

Grafit jest substancją powszechnie znaną, z którą mamy styczność od wczesnego dzieciństwa, choćby za sprawą używania okółków. W aplikacjach przemysłowych możemy spotkać trzy odmiany grafitu. To grafit naturalny, grafit syntetyczny i grafit ekspandowany.

Grafit naturalny jest substancją pochodzenia organicznego, która powstała w wyniku metamorfizmu skał bogatych w związki organiczne. Złoża grafitu – o czym zdążyliśmy już wspomnieć – występują w dużym rozproszeniu.

Grafit syntetyczny to substancja wytwarzana w procesie przemysłowym. Przyjmuje postać wyrobów kształtowanych z materiałów o wysokiej zawartości węgla, takich jak koks naftowy i antracyt.

Grafit ekspandowany to miękki i elastyczny materiał, który powstaje w wyniku eksfoliacji kryształów grafitu. Uzyskiwany podczas tego procesu materiał może przybierać różną postać – profili, przędzy lub foli.

   

Kwas salicylowy

Kwas salicylowy

Kwas salicylowy to organiczny związek chemiczny należący do grupy aromatycznych hydroksykwasów karboksylowych. Po raz pierwszy kwas salicylowy został otrzymany poprzez wyodrębnienie z kory wierzby. Jego produkcja na skalę przemysłową nastąpiła w wyniku przypadku. W 1859 roku Herman Kolbeg próbował otrzymać indygo w wyniku syntezy chemicznej, ale zamiast pożądanego barwnika otrzymał kwas salicylowy. Temu zaskakującemu odkryciu przypisuje się początki chemicznego przemysłu farmaceutycznego, gdyż wcześniej żadnego leku nie wytwarzano na skalę przemysłową na drodze syntezy chemicznej.

Właściwości

Wydzielony syntetycznie kwas salicylowy występuje w postaci białego, krystalicznego proszku lub bezbarwnych igiełek. Słabo rozpuszcza się w wodzie, za to bardzo dobrze w etanolu. Działa drażniąco na skórę i oczy, a w dużych ilościach może być nawet toksyczny. Mimo to, znalazł szerokie zastosowanie nie tylko w farmakologii, ale również kosmetyce. Dlaczego?

Kwas salicylowy ma właściwości antybakteryjne, antygrzybiczne i przeciwzapalne. To właśnie dzięki nim stał się związkiem powszechnie wykorzystywanym przy produkcji preparatów antyseptycznych oraz w kosmetyce. O tym, że kwas salicylowy znajduje się w składzie danego kosmetyku świadczy napis Salicylid Acid.

Niesteroidowy lek przeciwzapalny

Kwas salicylowy jest niesteroidowym lekiem przeciwzapalnym o właściwościach przeciwgorączkowych, przeciwzapalnych i przeciwbólowych. Tego typu leki są najczęściej dostępne bez recepty, co zwiększa ich popularność wśród pacjentów. Obecnie pochodne kwasu salicylowego nie są już tak chętnie wykorzystywane przez koncerny farmaceutyczne do produkcji leków (NLPZ). Dzisiaj najczęściej stosuje się do ich produkcji pochodne kwasu propionowego, a więc znany wszystkim ibuprofen, naproksen, flurbiprofen czy ketoprofen. Nie zmienia to jednak faktu, iż kwas salicylowy oraz preparaty na jego bazie są wciąż obecne w farmakologii. Stosowane miejscowo preparaty na bazie kwasu salicylowego działają odkażająco, przeciwzapalnie i przeciwbólowo. Dostępne są w sprzedaży w postaci płynów, plastrów, maści oraz różnego rodzaju żelu. Kwas salicylowy często występuje w towarzystwie innych substancji leczniczych, dlatego możemy go znaleźć m.in. w preparatach przeznaczonych do leczenia topowego zapalenia skóry, łojotkowego zapalenia skóry, łuszczycy oraz wielu innych zmian skórnych o podłożu chorobowym.

Kwas salicylowy w kosmetykach

Jak już wiemy, o obecności kwasu salicylowego w kosmetykach świadczy napis Salicylid Acid. Czemu zawdzięcza swoją popularność w przemyśle kosmetologicznym? Istotnymi zaletami kwasu salicylowego są jego właściwości przeciwzapalne, przeciwbakteryjne i przeciwgrzybiczne. Nie bez znaczenia jest również jego rozpuszczalność w tłuszczach, dzięki której kosmetyki na bazie kwasu salicylowego są w szczególności polecane osobom borykającym się z problemami skóry trądzikowej, a także każdemu, kto chce się pozbyć zaskórników. Kwas salicylowy doskonale przenika przez warstwę sebum na skórze i wnika w głąb mieszków włosowo-łojowych. Tam, w mieszkach włosowo-łojowych działa bakteriobójczo i łagodząco, przy okazji usuwając ze skóry nadmiar tłuszczu i zanieczyszczeń.

   

Jedna z trzech… – lecytyna słonecznikowa

Jedna z trzech… – lecytyna słonecznikowa

Lecytyna jest mieszanką wielu związków o charakterze lipidowym. W jej składzie można znaleźć fosfolipidy, glikolipidy, węglowodany, trójglicerydy i oczywiście wodę. Lecytyna jest składnikiem praktycznie każdej komórki naszego organizmu, w związku z czym, kiedy organizm nie jest w stanie wytworzyć jej w odpowiedniej ilości należy ją dostarczyć z zewnątrz. Gdzie wówczas powinniśmy szukać lecytyny?

Występowanie

W postaci suplementu diety lecytynę z pewnością znajdziemy w aptece, gdzie możemy ją kupić bez recepty. Zanim jednak sięgniemy po tabletki warto sprawdzić, w jakich produktach spożywczych występuje. A jest ich całkiem sporo… Bogata w lecytynę jest soja. Na jej braki nie narzeka też rzepak. Możemy ją znaleźć w żółtkach jaj, wątrobie, pieczywie pełnoziarnistym i orzechach.

Trzy rodzaje lecytyny

Starając się być precyzyjnymi powinniśmy zauważyć, iż istnieją trzy rodzaje lecytyny – sojowa, słonecznikowa i rzepakowa. Lecytyna słonecznikowa jest szczególnie bogata w fosfatydyloinozytol oraz fosfatydyloetanolaminę. Stanowi bardzo dobre źródło nienasyconych kwasów tłuszczowych. Jej spożycie w sposób szczególny poleca się w stanach zwiększonego obciążenia fizycznego i psychicznego. Lecytyna rzepakowa jest natomiast bogata w kwasy omega-3, co odróżnia ją od lecytyny słonecznikowej i sojowej, w której znajdziemy przede wszystkim kwasy tłuszczowe omega-6.

Zastosowanie

Lecytyna pobudza układ nerwowy, a co za tym idzie poprawia koncentrację i wspiera procesy pamięciowe, dlatego jej suplementację często poleca się osobom pracującym umysłowo. Z tego samego powodu powinna się również znaleźć w diecie osób starszych, u których zaczęły się pojawiać problemy z pamięcią, koncentracją i przyswajaniem informacji. Lecytyna jest odpowiedzialna za budowę komórek i tkanek w mózgu. Jej regularne stosowanie poprawia nie tylko procesy myślowe i poznawcze, ale niweluje skutki uboczne depresji. Ten wyjątkowy związek ogrywa również bardzo ważną rolę w procesie trawienia tłuszczów. Dzięki niej nie odkładają się one w nieodpowiednich miejscach. Jej prawidłowemu poziomowi w organizmie zawdzięczamy brak kamieni żółciowych oraz zabezpieczenie wątroby przed marskością.

Czy lecytynę należy suplementować bez względu na dietę?

Do prawidłowego funkcjonowania organizm potrzebuje około 6 gram lecytyny na dobę, choć zalecana codzienna dawka wynosi co najmniej od 2 do 2,5 grama. Suplementacja lecytyny jest konieczna w okresach wzmożonej aktywności fizycznej i umysłowej, gdyż wówczas trudno zaspokoić zapotrzebowanie organizmu na lecytynę wyłącznie za pośrednictwem diety. Nie oznacza to jednak, iż lecytynę należy suplementować stale. Może się bowiem okazać, iż w okresach standardowej aktywności przy jednoczesnym zachowaniu zdrowej diety jej dodatkowa suplementacja nie będzie konieczna.

   

Czy szczaw jest głównym źródłem kwasu szczawiowego?

Czy szczaw jest głównym źródłem kwasu szczawiowego?

Kwas szczawiowy to kwas pochodzenia organicznego, który możemy znaleźć w wielu spożywanych na co dzień produktach. Mimo swojego organicznego pochodzenia, kwas szczawiowy przyjmowany w zbyt dużych dawkach jest powszechnie uważany za szkodliwy. Jego nadmierne spożycie może prowadzić do zatrucia, a w skrajnych przypadkach także do śmierci. Poniżej publikujemy całą prawdę na temat kwasu szczawiowego, który – wbrew temu co sugeruje jego nazwa – w największych ilościach występuje nie w szczawiu, a w szpinaki i botwinie.

Uwaga!!!
W prawdzie kwas szczawiowy spożywany w zbyt dużych ilościach jest niebezpieczny, jednak nie ma powodów do paniki. Przeciętnie spożywamy ok. 150 gramów kwasu szczawiowego dziennie, podczas gdy za zabójczą przyjmuje się dawkę sto razy większą (1500g).

Skoro nie szczaw, to co jest źródłem kwasu szczawiowego?

Jak już wspomnieliśmy, największe ilości kwasu szczawiowego zawiera szpinak (600mg na 100g) i botwina (700mg na 100g). Kwas szczawiowy jest również obecny w burakach ćwikłowych i orzechach. Ma go w swoim składzie także rabarbar. I choć w 100g rabarbaru znajduje się go tylko 500mg to właśnie nadmierne spożycie rabarbaru uważa się za najbardziej szkodliwe, jeśli chodzi o zatrucie kwasem szczawiowym. Największa ilość kwasu gromadzi się w liściach, znacznie mniej jest go w łodygach, które są częstym dodatkiem do letnich ciast drożdżowych i kompotów.

Gdzie jeszcze można znaleźć kwas szczawiowy?

szczaw

✓

szpinak

✓

soja

✓

mocna kawa

✓

czarna liściasta herbata (długo parzona)

✓

kakao

✓

czekolada

✓

Właściwości kwasu szczawiowego

Kwas szczawiowy wykazuje właściwości, które określa się mianem powinowactwa do metali. Oznacza to, iż spożywany w dużych ilościach może prowadzić do niedoborów metali w organizmie. Co ciekawe, jedno z głównych źródeł kwasu szczawiowego było przez lata postrzegane jako bogate źródło żelaza, choć w rzeczywistości ze względu na obecność omawianego kwasu organizm człowieka jest w stanie przyswoić zaledwie 5% zawartych w tej roślinie zasobów tego pierwiastka. O czym mowa? Oczywiście o szpinaku, do jedzenia którego – właśnie w imię przyswajania żelaza – przez długie lata zmuszano niejedno dziecko.

Kwas szczawiowy w przemyśle

Mimo, iż nadmierne spożycie kwasu szczawiowego może być niebezpieczne, substancja ta i tak jest powszechnie wykorzystywana w przemyśle spożywczym. Kwas szczawiowy przejawia właściwości redukujące, jednocześnie tworząc związki chemiczne zwane chelatami. To dzięki temu zapobiega brązowieniu warzyw i owoców, co sprzyja ich długoterminowemu przechowywaniu. Warto w tym miejscu przypomnieć, iż przeciętna dzienna dawka kwasu szczawiowego spożywana przez osobę, która nie unika produktów go zawierających jest sto razy niższa od dawki śmiertelnej.

Kwas szczawiowy znajduje zastosowanie w wielu gałęziach przemysłu. Wykorzystuje się go w procesie barwienia i farbowania tkanin, a także podczas obróbki skóry – do garbowania i wybielania. Kwas szczawiowy jest również przydatny do oczyszczania powierzchni metali, drewna i innych surowców. Skutecznie usuwa rdzę i nadaje się do polerowania. Oczywiście kwas szczawiowy wykorzystywany w przemyśle nie jest substancją pochodzenia organicznego. Na potrzeby przemysłowe pozyskuje się go metodami chemicznymi.

Czy warto mieć kwas szczawiowy w domu? W prawdzie nie jest to dodatek spożywczy, który powinien znaleźć się w każdej kuchni. Nie zmienia to jednak faktu, iż również w gospodarstwie domowym kwas szczawiowy może znaleźć zastosowanie. Szczególnie dobrze sprawdza się jako odplamiacz, który świetnie radzi sobie z plamami z rdzy i atramentu.

   

Praktyczne spojrzenie na kwas masłowy

Praktyczne spojrzenie na kwas masłowy

Kwas masłowy, nazywany również kwasem butanowym, jest organicznym związkiem chemicznym należącym do grupy kwasów karboksylowych, a więc krótkołańcuchowych nasyconych kwasów tłuszczowych. W niewielkich stężeniach kwas masłowy nadaje potrawom lekko gorzki smak, w którym można wyczuć zauważalną nutę słodyczy. W większych stężeniach daje wyraźnie o sobie znać zapachem, który powszechnie kojarzony jest z wymiocinami*. W dużych stężeniach kwas masłowy ma ostry i trudny do zniesienia zapach zjełczałego tłuszczu. To właśnie specyficzny zapach oraz stosunkowo słaba trwałość substancji sprawia, że kwas butanowy nie jest wykorzystywany w badaniach klinicznych w czystej postaci. W farmakologii stosuje się przede wszystkim sole kwasu masłowego, ale o tym za chwilę.

*W praktyce okazuje się, że to skojarzenie wcale nie jest tak odległe, jak mogłoby się wydawać. Za charakterystyczny zapach dziecięcych wymiocin małych dzieci karmionych przede wszystkim mlekiem odpowiada właśnie kwas mlekowy, który wytwarza się w naszym organizmie m.in. podczas trawienia produktów mlecznych.

Zastosowanie kwasu masłowego

Kwas masłowy jest powszechnie stosowany w produkcji środków zapachowych, barwników oraz leków. Co zaskakujące, estry kwasu masłowego często mają przyjemny dla ludzi zapach, w związku z czym są stosowane w przemyśle spożywczym podczas produkcji esencji zapachowych. Zapach ananasa otrzymuje się z maślanu butylu.

Kwas butanowy w farmakologii

Jak już wcześniej wspomnieliśmy kwas masłowy nie jest wykorzystywany w badaniach klinicznych w czystej postaci. Mimo to, przeprowadzone dotychczas badania pozwoliły stwierdzić, iż kwas masłowy ma wiele właściwości prozdrowotnych. Największy wpływ wywiera na pracę jelit:

  • ma pozytywny wpływ na mikroflorę jelit,

  • odpowiada za odbudowę błony śluzowej,

  • łagodzi objawy zespołu jelita drażliwego,

a przy okazji wspomaga przemianę materii i łagodzi bóle brzucha. Ponadto wykazano, iż kwas masłowy hamuje rozwój komórek rakowych, jednocześnie sprzyjając lepszej przyswajalności składników mineralnych.

Remedium na problemy z otyłością?

Naukowcy wciąż prowadzą badania nad wpływem kwasu masłowego na leczenie otyłości i cukrzycy, dlatego na tę chwilę możemy bazować wyłącznie na wynikach badań przeprowadzonych na myszach. Zacznijmy od początku…

Badania wykazały, że osoby borykające się z nadwagą i otyłością mają odmienny skład flory bakteryjnej jelit. Podobnie różnice zaobserwowano u pacjentów z cukrzycą typu 2. To właśnie flora jelit naprowadziła naukowców na kwas masłowy, który zaczęto testować na myszach. U myszy, u których zastosowano dietę wysokotłuszczową wzbogaconą w maślan zaobserwowano zahamowanie insulinooporności (schorzenie odpowiedzialne za otyłość oraz problemy z utratą nadprogramowych kilogramów). Wraz z zahamowaniem insulinooporności zmniejszyła się również waga myszy. To daje nadzieję wielu chorym, którzy w wyniku wystąpienia insulinooporności bezskutecznie walczą z dodatkowymi kilogramami.

   

Azotyn sodu bez tajemnic

Azotyn sodu bez tajemnic

Mianem azotynu sodu (azotan(III) sodu) określamy nieorganiczny związek chemiczny będący solą kwasu azotowego i sodu. W temperaturze pokojowej azotyn sodu przyjmuje postać białej lub żółtawej substancji stałej charakteryzującej się dobrą rozpuszczalnością w wodzie. Będąc solą słabego kwasu i mocnej zasady azotyn sodu ulega hydrolizie anionowej dając roztwór o odczynie zasadowym.

Azotan(III) sodu jest stosowany jako substrat przy produkcji barwników oraz jako dodatek konserwujący do żywności. Obecność tego drugiego w spożywanych produktach spożywczych możemy rozpoznać po symbolu E250.

Niebezpieczny E250 w żywności?

Azotyn sodu nie jest substancją obojętną dla ludzkiego organizmu. Podczas obróbki mięsa zakonserwowanego z użyciem nadmiaru tej substancji azotyn sodu może reagować z produktami rozkładu aminokwasów tworząc przy tym nitrozoaminy o właściwościach rakotwórczych. Mimo to jest to konserwant często dodawany do żywności. Dlaczego? Azotyn sodu zapobiega psuciu się produktów spożywczych, jednocześnie chroniąc osoby je spożywające przed występującymi w nich patogenami. I tak, okazuje się bardzo skuteczny w walce z bakteriami Clostridium botulinum, której toksyny są odpowiedzialne za wywoływanie zatrucia jadem kiełbasianym. Co ciekawe, azotyn sodu nie wykazuje działania bakteriobójczego w przypadku bakterii, takich jak Salmonella i Escherichia Coli.

Inne działanie

Właściwości bakteriobójcze to nie jedyny powód, dla którego azotyn sodu jest konserwantem tak chętnie wykorzystywanym w przemyśle mięsnym. Należy pamiętać o tym, że odgrywa istotną rolę w utrzymaniu prawidłowej barwy mięsa i nadawaniu smaku, a hamując utlenianie się lipidów spowalnia proces jełczenia produktów wysokotłuszczowych. Stosuje się go przede wszystkim podczas peklowania mięsa, ale również do konserwacji wyrobów mięsnych poddawanych obróbce termicznej i surowych (niepoddawanych żadnej formie obróbki termicznej).

Azotyn sodu w innych gałęziach przemysłu

Gdzie jeszcze można spotkać azotyn sodu? W paszach dla zwierzą… A także, w przemyśle garbarskim, przemyśle gumowym oraz jako środek porotwórczy przy produkcji tworzyw sztucznych. Azotyn sodu pochłania dym i zapachy, dlatego możemy się na niego natknąć w pojemnikach na śmieci, dywanach i lodówkach. To także środek antykorozyjny, składnik do wyrobu farmaceutyków i pestycydów rolniczych oraz polecany dodatek do betonu i gipsu, który odpowiada za podnoszenie wytrzymałości tych spoiw.

   

W niezbędniku konserwatora zabytków – paraloid

W niezbędniku konserwatora zabytków – paraloid

Paraloid to żywica akrylowa na bazie metakrylanu etylu oraz akrylanu metylu. W sprzedaży dostępna jest w postaci 100-procentowego granulatu oraz 50-procentowego roztworu w toluenie. Charakteryzuje się dobrą przyczepnością oraz współpracą z różnymi powierzchniami, dzięki czemu znajduje powszechne zastosowanie m.in. jako środek konsolidacyjny i zabezpieczający drewno. Paraloid szczególnie poleca się w przypadku drewna osłabionego i spróchniałego.

Właściwości

Paraloid w większości stosowany jest w postaci roztworu lub mieszaniny, dlatego warto wiedzieć w jakich związkach chemicznych się rozpuszcza, a w jakich niekoniecznie… Prawda jest taka, że paraloid rozpuszcza się w wielu cieczach organicznych. Na liście takich cieczy znajdziemy m.in.: węglowodory aromatyczne, chlorowcopochodne węglowodorów alifatycznych i aromatycznych, a także estry, ketony i etery. Powstające z rozpuszczenia paraloidu w tych cieczach roztwory charakteryzują się niedużą lepkością.

Paraloid nie rozpuszcza się w węglowodorach alifatycznych, co oznacza, że na próżno będziemy się starać rozpuścić go w benzynie lakowej czy terpentynie, choć ta druga w sposób praktycznie naturalny kojarzy się nam z malarstwem. W wysokoprocentowym alkoholu (96%) omawiana żywca akrylowa rozpuszcza się powoli, a uzyskany w ten sposób roztwór nie jest klarowny.

Mieszaniny

Jak już wspomnieliśmy paraloid znajduje zastosowanie przede wszystkim w postaci roztworu lub mieszaniny. Paraloid miesza się z żywicami winylowymi, estrami celulozy, wybranymi żywicami silikonowymi oraz typowymi zmiękczaczami.

Zastosowanie w konserwacji zabytków

Ze względu na swoje właściwości – przed wszystkim odporność na działanie światła – paraloid jest uważany za jedną z najlepszych żywic termoplastycznych, jakimi dysponuje aktualnie środowisko specjalizujące się w ochronie zabytków. Z tego też powodu znajduje wiele zastosowań. Stosuje się go do otrzymywania werniksów ochronnych i farb polimerowych. Werniks to szlachetny lakier, który stosuje się do celów artystycznych. Najprostsza postać werniksu to roztwór naturalnej lub syntetycznej twardej żywicy w olejku lotnym, alkoholu lub innym rozpuszczalniki. W zależności od przeznaczenia werniksy mogą mieć różny skład. Te posiadające w swoim składzie paraloid odpowiadają za zabezpieczenie powłoki malarskiej przed zanieczyszczeniami oraz szkodliwym działaniem czynników zewnętrznych, jak chociażby światła. Paraloid wykorzystuje się również do utrwalania malowideł ściennych i strukturalnego wzmacniania materiałów porowatych.

   ,

Mazeina – od typowych zastosowań, po zaskakujące właściwości

Mazeina
– od typowych zastosowań, po zaskakujące właściwości

Tajemnicza mazeina to nic innego, jak skrobia kukurydziana – biały proszek o neutralnym zapachu, który w odróżnieniu od mąki kukurydzianej uzyskuje się nie z ziaren kukurydzy, a z jej białych pręcików. Skrobia kukurydziana jest produktem bezglutenowym o właściwościach zagęszczających, dlatego znajduje wiele zastosowań w kuchni i poza nią.

Właściwości

Mazeina jest źródłem węglowodanów. Zawiera minimalne ilości błonnika pokarmowego i można w niej znaleźć śladowe ilości witamin oraz składników mineralnych, które de facto tylko w niewielkim stopniu pokrywają dzienne zapotrzebowanie osoby dorosłej. Co to oznacza? Tylko tyle, że poza właściwościami technologicznymi – wspomnianym wcześniej działaniem zagęszczającym – skrobia kukurydziana nie ma żadnych walorów zdrowotnych. Wśród jej nielicznych zalet w tym aspekcie można za to wskazać fakt, iż jest produktem bezglutenowym.

Mazeina w Twojej kuchni

Zagęszczające działanie mazeiny jest na szeroką skalę wykorzystywane przez przemysł spożywczy. Nie oznacza to jednak, że czysta skrobia kukurydziana nie znajdzie zastosowania również w Twojej kuchni. Wszystko zależy od tego, jakie potrawy i desery przyrządzasz. Mazeina znajduje zastosowanie przede wszystkim jako zagęstnik do zup, gulaszów i sosów, które po dodaniu skrobi kukurydzianej zyskują na konsystencji oraz walorze estetycznym. W tym aspekcie mazeina często zastępuje skrobię kukurydzianą (tzw. mąkę ziemniaczaną). To także powszechnie stosowany dodatek do wypieków i deserów, szczególnie w diecie bezglutenowej. Dzięki zastosowaniu skrobi kukurydzianej wypieki bezglutenowe zyskują odpowiednią teksturę i wilgotność.

Zastosowania gospodarcze

Nawet jeśli nie jesteśmy miłośnikami gotowania mazeina może się okazać bardzo przydatna w naszym gospodarstwie domowym. Dlaczego? Podobnie jak talk skrobia kukurydziana może być wykorzystywana do czyszczenia powierzchni z tłustych plam. Usuwa również plamy z krwi i żywności. Doskonale sprawdza się jako środek czyszczący do mycia garnków, patelni, zastawy stołowej, a nawet urządzeń kuchennych. Dodana do prania zmiękczy je z powodzeniem zastępując drogie płyny do płukania o drażniących zapachach.

A w domowej apteczce i kosmetyczce…

…maziena może zastąpić środek na ukąszenia owadów oraz popularny Pantenol, który zwykliśmy stosować w przypadku oparzeń słonecznych. Do obydwu aplikacji używamy pastę ze skrobi kukurydzianej i wody. Jako środek na ukąszenia owadów mazeina łagodzi świąd, jako specyfik na oparzenia słoneczne zmniejsza ból i efekt pieczenia. Sucha mazeina – podobnie jak talk – może z powodzeniem zastąpić suchy szampon, z którego pomocą szybko odświeżymy włosy przed wyjściem.

Skrobia kukurydziana to funkcjonalny produkt, który warto mieć w kuchni lub domowej apteczce. Z powodzeniem zastępuje wiele drogich specyfików, a jej główną zaletą jest obojętność dla zdrowia. Nie uczula i nie powoduje podrażnień skórnych.

   ,

NITRO RC 01 – rozcieńczalnik lepszy od innych?

NITRO RC 01
– rozcieńczalnik lepszy od innych?

Zanim skupimy się na właściwościach NITRO RC 01 odpowiemy na pytanie czym właściwie jest rozcieńczalnik i do czego służy i czym równi się od rozpuszczalnika.

Rozpuszczalniki i rozcieńczalniki to substancje często mylone. Gors osób uważa, że mają takie same właściwości i mogą być użytkowane zamiennie. Często faktycznie to, czy użyjemy rozpuszczalnika, czy dedykowanego rozcieńczalnika nie będzie miało większego znaczenia. Są jednak sytuacje, w których powinniśmy dokonać świadomego i przemyślanego wyboru, gdyż zastosowana substancja ma ogromny wpływ na jakość wyrobu gotowego.

Rozpuszczalnik to ciecz o właściwościach umożliwiających tworzenie roztworu po zmieszaniu z ciałem stałym, inną cieczą lub gazem. Najbardziej znanym i rozpowszechnionym rozpuszczalnikiem jest woda, niestety nie zawsze okazuje się ona trafnym wyborem. Większość rozpuszczalników to ciecze będące związkami chemicznymi o małej lepkości i stosunkowo niskiej temperaturze wrzenia. Fakt, iż charakteryzują się one małą lepkością sprawia, że mogą dość łatwo penetrować rozpuszczaną substancję tworząc spójną konsystencję produktu wynikowego. Niska temperatura wrzenia też nie jest tu bez znaczenia gdyż umożliwia oddestylowanie roztworu i odparowanie rozpuszczalnika.

Rozcieńczalnik to związek chemiczny powstający w wyniku zmieszania z sobą różnych rozpuszczalników lub rozpuszczalników i rozcieńczaczy. W przeciwieństwie do czystych rozpuszczalników rozcieńczalniki wykorzystuje się przede wszystkim do rozcieńczania wyrobów lakierowanych i nadawania im odpowiedniej lepkości, rzadziej do usuwania farb i lakierów oraz tłustych plam po smarach i olejach.

NITRO RC 01

NITRO RC 01 jest bezbarwną niskolepką cieczą o gęstości od 0,870 do 0,880 kg/L. Rozcieńczalnik NITRO RC 01 jest mieszaniną związków organicznych, która charakteryzuje się niską zawartością siarki. Zdecydowanie polepsza rozlewność lakieru, jednocześnie nie powodując zmiany koloru rozcieńczanego wyrobu.

NITRO RC 01 jest identyfikowany jako wyrób wysokiej jakości, który spełni oczekiwania nawet najbardziej wymagającego klienta. To rozcieńczalnik przeznaczony do rozcieńczania wyrobów nitrocelulozowych, a także farb, lakierów, klejów oraz mas uszczelniających. Ze względu na swoje właściwości może być stosowany do czyszczenia pędzli oraz innych narzędzi i elementów zabrudzonych podczas malowania.

Zastosowanie

NITRO RC 01 znajduje zastosowanie przede wszystkim jako rozcieńczalnik, w drugiej kolejności jako zmywacz do lakieru. Stosując produkt do rozcieńczania należy postępować zgodnie z instrukcjami produktu rozcieńczanego. To bardzo ważne, gdyż różne substancje mogą wymagać aplikacji innych ilości rozcieńczalnika. Dla pewność najlepiej przeprowadzić próbę na małej ilości produktu i sprawdzić, jak produkt rozcieńczany i rozcieńczalnik współpracują z sobą.

Stosując NITRO RC 01 jako zmywacz do lakieru postępujemy identycznie, jak w przypadku tradycyjnego rozpuszczalnika. Zabrudzone lakierem elementy zanurzamy w rozcieńczalniku lub przecieramy je zwilżoną rozcieńczalnikiem szmatką, aż do momentu uzyskania oczekiwanego efektu.

   ,

Ziemia okrzemkowa

Ziemia okrzemkowa

Ziemia okrzemkowa nazywana również diatomitową występuje w dwóch odmianach. Pierwsza jest przeznaczona do kontaktu z żywnością, druga to odmiana przemysłowa. Różnią się one przede wszystkim składem. Ziemia okrzemkowa przeznaczona do spożycia zawiera gros mikroelementów o dobroczynnym wpływie na ludzi organizm. Mamy tutaj krzem, wapno, sód, magnez, żelazo i tylko niewielkie ilości tytanu, boru, miedzi cyrkonu i manganu.

Odmiana przemysłowa

Odmiana przemysłowa ziemi okrzemkowej wykorzystywana jest przede wszystkim jako filtr, środek bakteriobójczy, a także środek odwadniający i izolacyjny. Można ją więc znaleźć w składzie licznych kosmetyków, proszków, środków ochrony roślin, filtrów wody oraz środków insektobójczych.

Odmiana spożywcza

Odmiana spożywcza ziemi diatomitowej – jak już wspomnieliśmy – ma liczne właściwości prozdrowotne, które zawdzięcza swojemu bogatemu składowi. Ten zaś jest uzależniony od cech geologicznych złoża wydobycia. Niezależnie do różnic w składzie ziemia okrzemkowa jest powszechnie uznawana za środek wspierający organizm w walce z toksynami, infekcjami i szkodliwym cholesterolem. Nic więc dziwnego, że jest częstym dodatkiem do produktów spożywczych dla ludzi, a także zwierząt domowych. Na rynku spotkać można także suplementy diety zawierające ziemie okrzemkową. Ich stosowanie ma podnosić odporność organizmu jednocześnie wspierając oczyszczanie organizmu z toksyn, złogów zalegających w jelitach i pasożytów.

Dobroczynny wpływ na ludzki organizm

Oczyszczanie organizmu z toksyn, pasożytów i złogów stało się w ostatnim czasie niezwykle popularne. Co drugi środek dietetyczny czy suplement diety ma za zadanie pomóc nam w pozbyciu się szkodliwych substancji z organizmu. Czy to naprawdę działa i jak sprawdza się w tej roli ziemia okrzemkowa?

Pierwsza różnica jaką powinniśmy zauważyć po pewnym czasie stosowania preparatów na bazie ziemi okrzemkowej to redukcja przykrego zapachu z ust, którego główną przyczyną są pasożyty. Powinniśmy również zauważyć ogólną poprawę samopoczucia i sił witalnych, gdyż ziemia okrzemkowa przyspiesza oczyszczanie krwi i działa jak przeciwutleniacz. Dodatkowo zmniejsza poziom złego cholesterolu, co przyczynia się do poprawy funkcjonowania całego układu krwionośnego. Jeśli wierzyć plotką, ziemia okrzemkowa wspiera również syntezę kolagenu, co przekłada się m.in. na wzmocnienie stawów. Przypisuje się jej również mineralizację kośćca, choć to działanie nie jest jeszcze do końca potwierdzone. Mimo to wiele osób decyduje się na przyjmowanie preparatów z ziemią diatomitowej w profilaktyce osteoporozy.

Przeciwskazania

Wszystkie dotąd przeprowadzone testy i badania wskazują na to, że przeciwskazania do spożywania ziemi okrzemkowej i/lub suplementów na jej bazie są nieliczne. Standardowo po ziemię okrzemkową nie powinny sięgać kobiety w ciąży i matki karmiące, a także dzieci poniżej 12. roku życia. Sproszkowanej postaci diatomitu nie powinny też przyjmować osoby borykające się z chorobami płuc oraz górnych dróg oddechowych (np. astmą). Jednocześnie ziemia okrzemkowa pozostaje obojętna w stosunku do chorób, które już występują w organizmie, co oznacza że nie jest katalizatorem ich dalszego rozwoju, ale i nie stwierdzono jej działania leczniczego.

   

Terpentyna balsamiczna – na sklepowej półce z rozpuszczalnikami i zmywaczami

Terpentyna balsamiczna
– na sklepowej półce z rozpuszczalnikami i zmywaczami

Terpentyna jest rodzajem naturalnego rozpuszczalnika, który znajduje zastosowanie w szerokiej gamie wyrobów na bazie olejów. Powszechnie kojarzona z malarstwem oraz produktami dekoracyjnymi do wnętrz może się okazać przydatna w wielu aplikacjach. Jakich?

W dzisiejszym artykule zapraszamy na sklepową półkę z rozpuszczalnikami i zmywaczami, gdzie – obok terpentyny balsamicznej – możemy znaleźć jeszcze dwie odmiany tego popularnego rozpuszczalnika, a więc terpentynę bezzapachową i olejek terpentynowy (terpentyna oczyszczona).

Terpentyna balsamiczna

Terpentyna balsamiczna to ekstrakt z żywicy drzew iglastych o intensywnym zapachu i lekko żółtawym zabarwieniu. Wbrew swojemu naturalnemu pochodzeniu terpentyna balsamiczna jest silnym rozpuszczalnikiem, i jako taka jest toksyczna. Przy dłuższym stosowaniu, szczególnie w przypadku niewietrzonych pomieszczeń może powodować bóle i zawroty głowy, a nadużywana nawet uszkodzenia płuc, nerek, wątroby i ośrodkowego układu nerwowego. Dlatego przy jej użytkowaniu należy zachować umiar i zawsze pamiętać o wietrzeniu miejsca pracy, niezależnie od tego czy korzysta się z niej w pracowni malarskiej czy wykańczanym wnętrzu mieszkalnym.

Terpentyna bezzapachowa

Terpentyna bezzapachowa – jak sama nazwa wskazuje – jest substancją niskoaromatyczną, praktycznie pozbawioną zapachu. W odróżnieniu od terpentyny balsamicznej pochodzi nie z żywicy, ale z ropy naftowej. Ujmując to nieco bardziej precyzyjnie, jest benzyną lakierniczą powstającą w wyniku destylacji ropy naftowej. Mimo, iż jest to rozpuszczalnik niskoaromatyczny wciąż pozostaje toksyczny i szkodliwy dla zdrowia, dlatego mimo iż, nie czujemy jej zapachu podczas pracy terpentyna bezzapachowa również powinna być stosowana w dobrze wentylowanych pomieszczeniach. Należy również uważać przy kontakcie rozpuszczalnika ze skórą, może powodować przesuszanie się skóry i jej pękanie.

Terpentyna oczyszczona (olejek terpentynowy)

Terpentyna oczyszczona to produkt powstający w wyniku destylacji terpentyny balsamicznej. Olejek jest bezbarwny i charakteryzuje się sosnowym zapachem. Jest o wiele lepszym rozpuszczalnikiem niż terpentyna balsamiczna, ale trudniej go kupić i trzeba za niego więcej zapłacić. Warto również pamiętać o tym, że substancja przejawia tendencje do polimeryzacji i utleniania się, dlatego należy ją przechowywać w szczelnie zamkniętych pojemnikach z ciemnego szkła, najlepiej w miejscach bez dostępu do promieniowania słonecznego. Opary terpentyny oczyszczonej są również szkodliwe dla zdrowia.

Terpentyna balsamiczna – zastosowanie

W malarstwie terpentyna balsamiczna – podobnie jak pozostałe jej odmiany – jest stosowana przede wszystkim do rozcieńczania lakierów i farb. To samo zastosowanie ma w przypadku prac remontowo-wykończeniowych. Jako dobry rozpuszczalnik nadaje się również do czyszczenia różnych powierzchni z plam olejnych, żywicznych oraz tłustych innego pochodzenia. Terpentyną można myć metalowe części ze smaru i oleju, dlatego można się na nią natknąć w niejednym garażu lub warsztacie samochodowym. Właściwości terpentyny szczególnie cenią osoby odpowiedzialne za renowację i konserwację starych mebli, a także renowację i konserwację obrazów.

   ,

Bałtyk na wynos – jod krystaliczny i jego właściwości

Bałtyk na wynos – jod krystaliczny i jego właściwości

Jod jest pierwiastkiem chemicznym należącym do grupy fluorowców. Swoją nazwę zawdzięcza pojęciu starogreckiemu, które w tłumaczeniu oznacza „fioletowy”. W temperaturze pokojowej jod występuje w postaci stałej. Jest to niebisko-czarna – zdaniem niektórych raczej szara – substancja krystaliczna, która po podgrzaniu emituje fioletowe opary o charakterystycznej, drażniącej woni. Jod słabo rozpuszcza się w wodzie, za to bardzo dobrze w wodnym roztworze jodku potasu* oraz alkoholach, a także chloroformie i innych rozpuszczalnikach organicznych.

*Jod jest bardzo trudno rozpuszczalny w wodzie, ale obecność jodku potasu będącego w tym układzie solubilizatorem pozwala otrzymać roztwór jodu o pożądanym stężeniu. Roztwór ten nazywamy Płynem Lugola od nazwiska lekarza, który go opracował w 1829 roku. Płyn Lugola jest wciąż dostępny w aptekach. Ma działanie odkażające i stosuje się go w leczeniu pewnych schorzeń tarczycy. W postaci rozcieńczonej służy jako płyn do płukania gardła, który dzięki właściwościom antyseptycznym skutecznie zwalcza infekcje.

Jod został odkryty przez Bernarda Courtois`a w 1812 roku. Rok później jego właściwości dokładnie przepadał francuski chemik Joseph Louis Gay-Lussac, który nadał pierwiastkowi obecną nazwę. Jod był kością niezgody między chemikami, o ile jego istnienie potwierdzili Charles Desormes i Nicholasa Clémenta, o tyle do pierwszego wyodrębnienia pierwiastka rościł sobie prawa działający niezależnie Humphry Davy. Ostatecznie w pozycjach naukowych dotyczących historii odkrycia jodu możemy się natknąć na nazwiska wszystkich panów, niezależnie od tego, który rzeczywiście wyodrębnił ów wyjątkowy pierwiastek jako pierwszy.

W poszukiwaniu jodu…

Dziś jod krystaliczny możemy kupić w każdym dobrym sklepie z odczynnikami chemicznymi. Zastanówmy się jednak, gdzie możemy go spotkać „w naturze”? Jak już wielokrotnie stwierdziliśmy jod jest pierwiastkiem słabo rozpuszczalnym w wodzie, co w pewnym sensie przekłada się na jego rozpowszechnienie w przyrodzie, które – co tu dużo mówić – nie jest zbyt imponujące. Większe ilości jodu możemy znaleźć w wodzie morskiej (stąd w Polsce pierwiastek kojarzony jest głównie z turnusami zdrowotnymi nad Morzem Bałtyckim) i solankach. Co zaskakuje wielu Polaków, jod jest również spotykany w Chile, gdzie towarzyszy pokładom saletry potasowej. Na co dzień większość nas przyjmuje jod wraz z pożywieniem, gdyż jest on obecny w produktach spożywczych, takich jak mleko, jaja, warzywa czy ryby. Oczywiście nie wszystkich i nie zawsze w identycznym stężeniu, wszystko zależy od tego, czy produkty te pochodzą z terenów, na których jod występuje w glebie i wodzie.

Zastosowania

Wspomnieliśmy już o Płynie Lugola. O ile w razie infekcji możemy sięgnąć po inny antyseptyk do płukania gardła, o tyle niedoborów jodu w organizmie nie możemy zastąpić innymi mikroelementami. Niedobór jodu w organizmie może upośledzić funkcje rozrodcze, utrudniać utrzymanie ciąży, powodować niewydolność tarczycy, a w konsekwencji hamować funkcje wielu narządów i procesów życiowych organizmu. W przypadku dzieci niedobory jodu przejawiają się w zmniejszonej zdolności uczenia się, spowolnionym wzroście i rozwoju fizycznym w okresie pokwitania. W skrajnych przypadkach niedobór jodu u dzieci może prowadzić do występowania wrodzonego kretynizmu, jak nazywa się wrodzony zespół niedoboru jodu przejawiający się niedorozwojem umysłowym ciężkiego stopnia powstałym w wyniku wrodzonej niedoczynności tarczycy.

   ,

E202 kontra pleśń i drożdże – właściwości i zastosowanie sorbinianu potasu

E202 kontra pleśń i drożdże
– właściwości i zastosowanie sorbinianu potasu

Sól potasowa kwasu sorbowego, znana również pod nieco krótszą nazwą sorbinian potasu to substancja przyjmująca postać białego krystalicznego proszku lub granulek, która nie ma ani smaku, ani zapachu. W przemyśle spożywczym sorbinian potasu jest wykorzystywany jako środek konserwujący. W składzie wielu produktów spożywczych widnieje pod tajemniczym symbolem E202. Czysty kwas sorbowy (E200) również wykorzystuje się w konserwowaniu produktów spożywczych, jednak ze względu na jego lekko cierpki smak i wyczuwalny zapach oraz słabą rozpuszczalność w wodzie i alkoholu producenci żywności zdecydowanie chętniej sięgają po sól potasową tegoż kwasu. Sól potasowa kwasu sorbowego poza brakiem smaku i zapachu charakteryzuje się dobrą rozpuszczalnością w wodzie oraz rozpuszczalnikach organicznych.

Otrzymywanie

Sorbinian uzyskuje się w wyniku reakcji kwasu sorbowego z wodorotlenkiem potasu, przy czym sam kwas sorbowy można uzyskać z naturalnego źródła, jakim są owoce jarzębiny. Niestety pozyskiwanie kwasu sorbowego z owoców jarzębiny na skalę przemysłową jest nieopłacalne i do produkcji dodatku do żywności E202 wykorzystuje się syntezę chemiczną.

Zastosowanie

Sorbinian potasu jest odpowiedzialny przede wszystkim za hamowanie rozwoju pleśni i drożdży w żywności. Jego konserwujące działanie jest uzależnione do pH danego produktu – im niższe, tym wyższa aktywność związku. Sól potasowa kwasu sorbowego okazuje się najskuteczniejsza w przypadku produktów o pH do 4,4. Jednak jej użycie okazuje się opłacalne również w przypadku produktów charakteryzujących się wyższym pH aż do wartości równej 6. Jako pochodna nienasyconego kwasu tłuszczowego E202 może ulegać utlenianiu, dlatego w produktach łączy się go najczęściej z przeciwutleniaczami, których zadaniem jest zapobieganie zmiany jego właściwości.

Ze względu na swoje właściwości sorbininan potasu jest wykorzystywany przede wszystkim w przemyśle spożywczym, ale również w przemyśle kosmetycznym.

Sól potasowa kwasu sorbowego w żywności

W przemyśle spożywczym sorbinian potasu jest wykorzystywany przede wszystkim do konserwowania produktów, takich jak sery, margaryny, jogurty, suszone i wędzone mięso, wypieki, napoje, a także alkohole. W przypadku alkoholi sól potasow kwasu sorbowego odpowiada za hamowanie tzw. „dzikiej fermentacji”. Zjawisko „dzikiej fermentacji” zachodzi w sytuacji, kiedy po rozlaniu wina do butelek drożdże nadal przetwarzają cukier do dwutlenki węgla i alkoholu. Dzieje się tak przede wszystkim w przypadku win słodkich i musujących, a także w przypadku mocnego cydru. Sorbininian potasu jest dodawany również do niektórych win stołowych, w przypadku których trudno jest uzyskać klarowność trunku bez zastosowania substancji wspomagających.

Sorbinian potasu w przemyśle kosmetycznym

Wraz z innymi konserwantami sorbinian potasu jest również wykorzystywany w farmaceutykach i kosmetykach, a także niektórych ziołowych suplementach diety. W branży kosmetycznej wykorzystuje się go przede wszystkim jako środek zapobiegający rozwojowi drobnoustrojów. Można go znaleźć w produktach przeznaczonych do makijażu twarzy i oczu, a także produktach do pielęgnacji skóry, preparatach do włosów i do kąpieli. To, co decyduje o popularności soli potasowej kwasu sorbowego w przemyśle kosmetycznym to fakt, iż produkty posiadające w swoim składzie ten związek nie wywołują podrażnień skóry, oczu ani błon śluzowych i mogą być bezpiecznie stosowane przez długi czas.

   ,,

Olej parafinowy w medycynie niekonwencjonalnej

Olej parafinowy w medycynie niekonwencjonalnej

Olej parafinowy – jak wskazuje jego nazwa – stanowi ciekłą postać parafiny. Otrzymuje się go w wyniku destylacji ropy naftowej. Charakteryzuje się brakiem koloru, zapachu i smaku. Z chemicznego punktu widzenia stanowi mieszaninę alkanów, które nie mieszają się z wodą i etanolem, ale rozpuszczają w terpentynie i eterze.

Zastosowanie

Olej parafinowy jest surowcem powszechnie stosowanym w przemyśle farmaceutycznym i kosmetyce, a nawet w przemyśle spożywczym. Przemysł farmaceutyczny wykorzystuje właściwości oleju parafinowego do produkcji maści ochronnych, w kosmetyce ta sama substancja jest częstym składnikiem kremów, balsamów i mleczek do ciała, co zawdzięcza dobroczynnemu wpływowi na skórę – zmiękcza ją i wygładza, jednocześnie zapobiegając jej nadmiernemu przesuszaniu. Przemysł spożywczy wykorzystuje właściwości oleju podczas konserwacji serów. Na co dzień czysty olej parafinowy jest wykorzystywany w salonach kosmetycznych i SPA. Stanowi popularną bazę dla zabiegów regeneracyjnych i nawilżających na dłonie i stopy.

Domowe SPA z olejem parafinowym

W aptece lub dobrej drogerii możemy znaleźć specjalnie opracowane oleje parafinowe kosmetyczne, nierzadko również w postaci parafin zapachowych. W celu przygotowania regenerującej i nawilżającej kąpieli musimy podgrzać parafinę, a następnie zanurzyć w niej dłonie lub stopy, które po kilkukrotnym zanurzeniu należy zabezpieczyć odpowiednim okładem. Okład najlepiej przygotować z foliowych rękawiczek/skarpetek (mogą też być woreczki śniadaniowe), które następnie wraz z kończyną wkładamy do bawełnianych rękawiczek/skarpetek i pozostawiamy na 20 do 30 minut. Po takim zabiegu skóra staję się gładka, dobrze nawilżona i aksamitna w dotyku. Domowy zabieg parafinowy przyniesie rezultat także w przypadku bardzo szorstkiej i przesuszonej skóry.

Inne zastosowania kąpieli parafinowych

Warto wiedzieć również o tym, że kąpiele parafinowe poprawiają stan zniszczonych, rozdwajających się i łamliwych paznokci. Dlatego też zabieg wykonywany na dłonie lub stopy ma podwójne działanie. Obok poprawy kondycji skóry kąpiele parafinowe działają również rozluźniająco. Skutecznie rozluźniają napięte mięśnie i koją bolące stawy.

Zabiegi lecznicze

Olej parafinowy znajduje zastosowanie w zabiegach leczniczych. W Polsce zabiegi takie oferuje kilka uzdrowisk, a o partycypacji pacjenta w tych zabiegach decyduje lekarz. Wśród najbardziej popularnych wskazań do zabiegów wyróżnia się:

  • przewlekłe choroby małych stawów (rąk i stóp),

  • przykurcze,

  • urazy więzadeł i torebek stawowych,

  • zrosty pooperacyjne i blizny,

  • porażenia nerwów obwodowych.

Jak to działa?

Parafina – niezależnie do tego czy w postaci oleju czy rozpuszczona – długo utrzymuje ciepło i powoli oddaje je otoczeniu. Podczas stygnięcia co najmniej dziesięciokrotnie zmniejsza swoją objętość, dzięki czemu wywiera na ciału ucisk i pobudza krążenie. To wszystko razem wraz z podniesieniem temperatury skóry do 400C sprawia, że zabiegi na bazie oleju parafinowego przyspieszają przemianę materii, a co za tym idzie ułatwiają wydalanie z tkane szkodliwych produktów wyzwalanych przez zmiany zapalne, jednocześnie poprawiając ruchomość stawów.

  • przewlekłe choroby małych stawów (rąk i stóp),

  • przykurcze,

  • urazy więzadeł i torebek stawowych,

  • zrosty pooperacyjne i blizny,

  • porażenia nerwów obwodowych.

   ,

Cukier owocowy? – ABC wiedzy o fruktozie

Cukier owocowy?
– ABC wiedzy o fruktozie

Łaciński fructus to nic innego, jak organiczny związek chemiczny należący do grupy ketoz. Mowa oczywiście o fruktozie, która stanie wolnym występuje przede wszystkim w owocach, miodzie, nektarze kwiatów i – tu ciekawostka – spermie ssaków. Reszty fruktozy znaleźć można w disacharydach, oligosacharydach i polisacharydach, a mówiąc nieco bardziej zrozumiałe w sacharozie, rafinozie i insulinie.

W temperaturze pokojowej fruktoza do złudzenia przypomina tradycyjny biały cukier, gdyż jest białą substancją krystaliczną. Topnieje w temperaturze około 100 °C i charakteryzuje się dobrą rozpuszczalnością w wodzie. Co do smaku… Fruktoza jest cukrem, co samo przez się oznacza, że jest słodka. W praktyce okazuje się nieco słodsza od sacharozy (tradycyjnego cukru) i zdecydowanie słodsza od glukozy. W wyniku fermentacji fruktoza ulega przemianie do etanolu, co czyni owoce doskonałym surowcem do produkcji wina.

Z biologicznego punktu widzenia fruktoza jest cukrem znacznie wolniej przyswajanym przez organizm niż sacharoza i glukoza. Spożywana w nadmiernych ilościach może powodować biegunkę oraz bóle żołądkowo-jelitowe. Poza tym podnosi poziom cholesterolu we krwi. A wracając do wspomnianej wcześniej spermy ssaków… Tam znajduje się, gdyż jest głównym substratem energetycznym plemników w procesie oddychania beztlenowego.

Zastosowanie

Fruktoza znajduje zastosowanie przede wszystkim w przemyśle spożywczym, gdzie – w zależności od aplikacji – może być stosowana jako środek słodzący lub konserwujący. Fruktoza charakteryzuje się stosunkowo wysoką higroskopijnością, co umożliwia przedłużenie okresu przydatności do spożycia w przypadku wyrobów piekarskich, ta sama cecha fruktozy przeciwdziała przedwczesnemu wysychaniu i krystalizacji produktów cukierniczych. Fruktozie zawdzięczamy również gładką konsystencję lodów.

Fruktoza odgrywa szczególną rolę w diecie diabetyków. Jako że jej metabolizm zachodzi bez udziału insuliny, osobom cierpiącym na cukrzycę skutecznie zastępuje tradycyjny cukier (sacharozę). Dzięki czemu nie muszą one, aż tak drastycznie rezygnować z dosładzania ciepłych napojów czy przyrządzanych w domu posiłków.

W przemyśle przetwórczym fruktoza jest używana pod postacią syropów cukrowych. Najczęściej spotykanym jest wysokofruktozowy syrop kukurydziany, drugim co do częstotliwości występowania w przeróżnych produktach spożywczych jest syrop glukozowo-fruktozowy. Fruktoza znajduje także zastosowanie w przemyśle farmaceutycznym, gdzie pełni rolę substratu.

Czy fruktoza to dobry zamiennik białego cukru?

Wydawać by się mogło, że substancja co najmniej o połowę słodsza od cukru, która podczas trawienia nie stymuluje wytwarzania insuliny to doskonała alternatywa dla sacharozy. Można jej używać mniej, jednocześnie nie rezygnując ze słodkiej kawy czy herbaty w trakcie diety. W rzeczywistości metabolizm fruktozy jest o wiele bardziej złożony i nie do końca sprzyja zdrowiu. Tzw. szlak metaboliczny fruktozy w organizmie wiedzie przede wszystkim przez wątrobę, gdzie fruktoza jest przekształcana w tłuszcz. Jej nadmierne spożycie może więc prowadzić do wielu nieprzyjemnych konsekwencji zdrowotnych.

   ,

Przyjaciel każdej kobiety – olej rycynowy

Przyjaciel każdej kobiety – olej rycynowy

Olej rycynowy jest produktem roślinnym otrzymywanym z nasion rącznika pospolitego. Olej wyciska się na zimno i wygotowuje z wodą, co umożliwia rozkład toksycznej rycyny do postaci, w której jest ona bezpieczna dla organizmu. Olej rycynowy składa się przede wszystkim z glicerydu 18-węglowego kwasu rycynolowego (80% składu), a także glicerydów innych kwasów, takich jak gliceryd kwasu oleinowego (7%), linolowego (3%), palmitynowego (2%) i stearynowego (1%).

Olej rycynowy, często nazywany również olejem rącznikowym ma postać gęstej cieczy o białym lub jasnożółtym zabarwieniu. Niemal w ogóle nie rozpuszcza się w wodzie i zamarza w stosunkowo niskiej temperaturze, bo zaledwie przy minus 240C.

Jakie regularne stosowanie oleju rycynowego wpływa na nasz organizm? Dlaczego buteleczkę oleju rącznikowego zawsze warto mieć w domu? Kto nie powinien stosować oleju rycynowego mimo jego dobroczynnych właściwości? Odpowiedzi na te oraz wiele innych pytań dotyczących stosowania oleju rycynowego znajdziecie poniżej.

Właściwości lecznicze

Większość kobiet kojarzy kosmetyczne zastosowania oleju rycynowego, jednak zanim do nich przejdziemy, omówimy jego właściwości lecznicze. Mało kto wie, że olej rycynowy może być bezpiecznym lekiem na zaparcia. Powszechnie uważa się, że jego stosowanie może wywołać problemy jelitowe, i tak rzeczywiście jest. Jednak stosowany doraźnie w przypadku pojedynczych incydentów nie powinien wywołać skutków ubocznych. Wystarczy przyjąć 1 do 2 łyżek stołowych oleju.

Olej rycynowy ma także właściwości przeciwbólowe. Stosowany zewnętrznie na ognisko bólu pomaga uporać się z bólami głowy, krzyża, a nawet brzucha. Wystarczy podgrzać olej i zamoczyć w nim gazę lub cienki ręcznik. Tak przygotowany okład przykładamy do bolącego miejsca i pozostawiamy do wystygnięcia.

Właściwości kosmetyczne

Olej rycynowy jest orężem w walce o zdrowe i mocne włosy, rzęsy i brwi. Regenerujące właściwości oleju doskonale wpływają na włosy, które po kuracji stają się bardziej lśniące, grubsze i miękkie. Warto przy tym pamiętać, że rycyna zamyka łuski włosa. To czyni olej rycynowy nieocenionym remedium w walce z rozdwajającymi się końcówkami i nadmiernie puszącymi się włosami. Kuracje z oleju odżywiają i stymulują cebulki włosów, dzięki czemu regularne stosowanie oleju rycynowego jako odżywki pozwala znacząco zwiększyć naturalny przyrost włosów w stosunkowo krótkim czasie. Dotyczy to nie tyko włosów na głowie, ale również brwi i rzęs.

Mało kto wie, że olej rycynowy można również wykorzystać do mycia twarzy. Można nim myć twarz rano i wieczorem, a nawet zmywać makijaż. Jak to możliwe? Olej rycynowy usuwa tłuszcze. Doskonale oczyszcza twarz z sebum oraz niezmywalnych wodą silikonów, które wchodzą w skład wielu kosmetyków do makijażu. Olej rycynowy można stosować niezależnie lub w postaci mieszanki z innymi olejami. Bardzo popularne jest połączenie oleju rycynowego z olejem lnianym lub olejem z pestek winogron. Po oczyszczeniu twarzy olej oraz zebrane przezeń zanieczyszczenia usuwa się poprzez wytarcie ręcznikiem namoczonym w ciepłej wodzie.

Przeciwskazania

Obok uczuleń i reakcji alergicznych, z oleju rycynowego nie mogą korzystać kobiety w trakcie miesiączki, a także kobiety w ciąży i karmiące piersią. Stosowanie oleju jest również niewskazane w przypadku dzieci.

   

Sól drogowa – jak zabezpieczyć samochód przed zimą?

Sól drogowa – jak zabezpieczyć samochód przed zimą?

Sól drogowa nie cieszy się najlepszym PR… Ma negatywny wpływ na środowisko naturalne, dobarwia i niszczy obuwie – także to wykonane ze skóry naturalnej – przyspiesza degradację betonowych elementów infrastruktury drogowej i odciska rdzawe piętno na podwoziach oraz karoseriach naszych samochodów. Mimo to w okresie zimowym okazuje się nieocenionym sprzymierzeńcem cywilizacji w walce ze śniegiem oraz wodą zamarzającą na chodnikach i ulicach.

W dzisiejszym artykule podpowiadamy, jak zabezpieczyć samochód przed solą drogową tak, aby zimą okazała się naszym przyjacielem, a nie wrogiem.

Właściwości

Na początek garść faktów dotyczących właściwości soli drogowej. Sól drogowa jest artykułem przemysłowym, który w co najmniej 90% składa się z czystego chlorku sodu. Jest to produkt stosowany jako środek do rozmrażania i zwalczania śliskości na drogach, chodnikach oraz innych ciągach komunikacyjnych narażonych na zamarzanie. Na rynku sól drogowa dostępna jest w postaci nieoczyszczonej soli kamiennej. Jej skład reguluje norma PN-86/C-84081/02. Zgodnie z powyższą normą sól drogowa powinna zawierać:

  • minimum 90% chlorku sodu NaCl,

  • maksymalnie 8% substancji nierozpuszczalnych w wodzie,

  • maksymalnie 3% wody,

  • 20mg/kg żelazocyjanku potasowego, który dodaje się w celu zapobiegania zbrylaniu się soli.

Chlorek sodu a samochód

Chlorek sodu charakteryzuje się właściwościami higroskopijnymi. Oznacza to, że wchłania wodę. Osiadając na metalowych częściach samochodu – karoserii, podwoziu, felgach – może więc przyspieszyć ich korodowanie. Jak temu przeciwdziałać?

Jednym ze sposobów jest regularne mycie samochodu. Większość z nas przeczekuje zimę i myje samochód dopiero podczas cieplejszych wiosennych dni. To duży błąd. W prawdzie umycie samochodu przy ujemnej temperaturze nie jest łatwe, jednak nawet podczas srogiej zimy zdarzają się cieplejsze dni, które możemy wykorzystać na umycie auta. Ważnym jest, żeby podczas mycia spłukiwać sól nie tylko z karoserii, ale przede wszystkim z podwozia oraz wnęk nadkoli. Myjąc samochód zimą musimy również pamiętać o zabezpieczeniu uszczelek wazeliną techniczną lub innym przeznaczonym do tego celu preparatem.

Ważne jest również regularne uzupełnianie ewentualnych braków w lakierze. Niezabezpieczone mogą się przeobrazić w ogniska korozji i spowodować poważne zniszczenia metalowych elementów. Mniejsze ubytki możemy zabezpieczyć zimą przy użyciu lakierów zaprawowych, które dobieramy pod konkretny numer lakieru samochodowego. Oczywiście wiosną zaprawki takie należy poddać lakierowaniu, chyba że ubytki były naprawdę minimalne, a sama zaprawka nie powoduje defektu estetycznego.

Szykując się do sezonu zimowego warto również rozważyć glinkowanie i woskowanie karoserii. Zabieg glinkowania usuwa z karoserii uporczywe zabrudzenia, jednocześnie wygładzając jej powierzchnię. Tak oczyszczona i wygładzona powierzchnia to doskonała baza pod woskowanie, które z kolei stanowi pewnego rodzaju zabezpieczenie przed szkodliwym działaniem soli drogowej.

   ,,,

Papierek lakmusowy – dlaczego coraz częściej gości w naszych domach?

Płynne złoto Maroka
– co warto wiedzieć na temat oleju arganowego?

Papierek lakmusowy należy do rodziny papierków wskaźnikowych. Papierkami wskaźnikowymi nazywamy wskaźniki przyjmujące postać cienkich pasków bibuły nasączonej roztworem substancji chemicznej będącej indykatorem. Po nasączeniu papierki są suszone i w takiej postaci – suchego paska bibuły – trafiają do sprzedaży. Papierki wskaźnikowe wykorzystuje się do wykrywania różnych substancji. Najczęściej stosowane są papierki uniwersalne, które pozwalają określić pH danego roztworu. Tę samą rolę pełnią papierki lakmusowe.

Papierki lakmusowe to bibułki nasączone roztworem lakmusu będącego naturalnym wskaźnikiem pH. W roztworach o odczynie kwasowym lakmus przyjmuje barwę czerwoną, natomiast w przypadku roztworów o odczynach obojętnych i zasadowych zabarwia się na niebiesko. W przemyśle chemicznym papierki lakmusowe są coraz rzadziej stosowane, gdyż pH roztworów oznacza się obecnie przy użyciu papierków uniwersalnych, coraz częściej można je za to znaleźć w domowych apteczkach. Dlaczego?

Papierki lakmusowe a badanie pH moczu

Papierek lakmusowy możemy wykorzystać do mierzenia poziomu kwasów i zasad, a co za tym idzie do określenia poziomu zakwaszenia naszego organizmu poprzez określenie pH moczu. Bezpośrednie ustalenie pH w komórce lub we krwi jest niezwykle trudne, dlatego lekarze oraz dietetycy coraz częściej zalecają swoim pacjentom obserwowanie ogólnej sytuacji metabolicznej organizmu poprzez regularne wykonywania pomiarów pH z wykorzystaniem właśnie papierków lakmusowych. Na ich korzyć przemawia łatwość obsługi oraz niski koszt zakupu – za 100 sztuk musimy zapłacić niecałe 14 złotych.

Zanim omówimy wykorzystanie papierka lakmusowego w praktyce poświęcimy chwilę na sprawdzenie, dlaczego zakwaszenie organizmu jest tak niepożądane. Zacznijmy od tego, że domowe sprawdzanie pH moczu pozwoli nam w stosunkowo łatwy i niedrogi sposób ustalić, czy nie cierpimy z powodu przewlekłego zakwaszenia organizmu, które obecnie można by dopisać do listy chorób cywilizacyjnych. Nadmiar kwasów w organizmie zatruwa go, jednocześnie obciąża wątrobę i nerki, upośledza proces metabolizmu komórkowego, wypłukuje minerały istotne dla kości, zębów, paznokci i włosów oraz szeregu ważnych funkcji organizmu. Osoby cierpiące na przewlekłe zakwaszenie organizmu skarżą się na brak energii, odczuwanie bólu, problemy z koncentracją, ogólne osłabienie organizmu.

Skoro już wiemy, dlaczego zakwaszenie organizmu jest zjawiskiem niepożądanym sprawdźmy, jak sprawdzić pH za pomocą papierka lakmusowego, który możemy kupić w każdym sklepie z odczynnikami chemicznymi, dobrej drogerii oraz rosnącej liczbie aptek.

Badanie pH przy użyciu papierka lakmusowego

Podczas oznaczania pH moczu bardzo ważna jest praca na świeżym roztworze, który należy zebrać do naczynia. Następnie odrywamy jeden z papierków i zanurzamy pole wskaźnika w roztworze na około 1 sekundę. Po wyjęciu wskaźnika z roztworu pole zmieni swój kolor. Kolor widoczny w polu wskaźnika należy porównać ze skalą kolorów w ciągu 2 minut od wykonanego pomiaru. Po tym czasie wynik może być nieprawidłowych. Dla idealnego określenia indywidualnego profilu kwasowo-zasadowego organizmu powinno się wykonać około 7 pomiarów w ciągu dnia, które po wpisaniu do specjalnego diagramu pozwolą na określenie poziomu zakwaszenia organizmu. Diagramy przeznaczone do oceny poziomu zakwaszenia organizmu dostępne są online.

   ,,

Płynne złoto Maroka – co warto wiedzieć na temat oleju arganowego?

Płynne złoto Maroka
– co warto wiedzieć na temat oleju arganowego?

Olej arganowy jest tłuszczem jadalnym pozyskiwanym z nasion arganii żelaznej. Argania żelazna znana również jako drzewo arganowe jest gatunkiem drzewa występującym wyłącznie w regionie Sus w południowym Maroku. W postaci zdziczałej także w Hiszpanii. Tradycyjnie ciemny olej z czerwonawym zabarwieniem pozyskiwano przez mielenie w ręcznych żarnach ziaren owoców drzewa arganowego do oleistej pasty, z której następnie ręcznie wyciskano olej. Metoda ręczna pozwalała na uzyskanie 1 litra oleju z 30-35 kilogramów owoców, do czego wymagała średnio 8 godzin pracy. Dzisiaj olej wytwarza się głównie maszynowo, a w okresie owocowania drzewa arganowe są szczególnie chronione przed kozami. Dlaczego?

Ziarna drzewa arganowego są kozim przysmakiem. Dopóki olej produkowano przede wszystkim metodami ręcznymi kozy miały nieograniczony dostęp do drzew w okresie owocowania, gdyż nasiona pozyskiwane z ich odchodów łatwiej było rozłupać. Dzisiaj, kiedy nasion nie trzeba już rozłupywać ręcznie te zjedzone przez kozy uważa się za nienadające się do użytku, dlatego nad bezpieczeństwem drzew czuwają grupy specjalnie zatrudnianych w tym celu strażników. Ręczna produkcja oleju arganowego jest wciąż wykonywana na wsiach, gdzie zajmują się nią głównie kobiety.

Kiedy warto sięgać po płynne złoto Maroka?

Lista dobroczynnych właściwości oleju arganowego nieustannie się wydłuża sprawiając, że po płynne złoto z Maroka sięga coraz większa liczba osób borykających się z różnorodnymi dolegliwościami.

Medycyna

Wśród stricte prozdrowotnych aplikacji oleju arganowego możemy wymienić co najmniej 15 wskazań do jego stosowania. Jakie z nich są największym zaskoczeniem? Spożywanie oleju arganowego wspomaga leczenie niepłodności u mężczyzn. W swojej diecie powinny go również uwzględnić osoby aktywne fizycznie, gdyż olej arganowy pozytywnie wpływa na jakość mięśni, jednocześnie łagodzi bóle stawów i ma działanie przeciwzapalne. To także doskonały dodatek spożywczy w sezonie jesienno-zimowym, gdyż wzmacnia układ odpornościowy. Na uwagę zasługuje także wpływ oleju na układ krwionośny – olej arganowy zmniejsza ryzyko chorób serca, korzystnie wpływa na krążenie krwi, obniża poziom złego cholesterolu i hamuje rozwój miażdżycy. Podobno zmniejsza także ryzyko zachorowalności na nowotwory.

Kosmetyka

Lista pielęgnacyjnych i upiększających właściwości oleju arganowego jest naprawdę imponująca. To doskonałe remedium na starzenie się skóry – poprawia jej elastyczność i napięcie, jednocześnie redukując zmarszczki i opóźniając proces starzenia się skóry. Ale działanie antyaging to zaledwie początek… Płynne złoto Maroka posiada liczne właściwości antybakteryjne i przeciwgrzybiczne, dzięki czemu skutecznie łagodzi objawy podrażnień skórnych, poparzeń, otarć i alergii, jednocześnie zmniejszając stany zapalne i redukując przebarwienia oraz blizny. W tym miejscu warto wspomnieć, że olej arganowy pomaga w leczeniu łuszczycy skóry, egzemy i ospy wietrznej, a także wzmacnia włosy i przeciwdziała ich nadmiernemu wypadaniu.

Zastosowań i wskazań do aplikacji oleju arganowego jest o wiele więcej. My skupiliśmy się tylko na tych najpopularniejszych, a i tak zrobiła się z tego całkiem pokaźna lista.

   ,,

Tymol – lek z bożej apteki?

Tymol – lek z bożej apteki?

Tymol to leczniczy związek aktywny naturalnego pochodzenia, który możemy znaleźć w wielu ziołach z domowego zielnika. Występuje m.in. w tymianku, oregano, cząbrze, kminku koptyjskim, a także ziołach takich jak macierzanka czy lebiodka. Jest to związek charakteryzujący się bardzo silnymi właściwościami przeciwbakteryjnymi, przeciwgrzybicznymi i antybakteryjnymi. Nic więc dziwnego w tym, że jest powszechnie polecany jako produkt wspomagający naturalną pielęgnację zdrowia i urody.

Historia tymolu…

…sięga czasów starożytnych. W Egipcie ekstrakt tymolowy pozyskiwany z ziela tymianku był preparatem używanym do mumifikowania zwłok. W postaci krystalicznej tymol został wyekstrahowany w 1719 roku, a jego w pełni syntetyczna wersja powstała najprawdopodobniej w 1853 roku w laboratorium chemika M. Lallemanda. Obecnie czysty tymol dostępny w sprzedaży występuje w postaci bezbarwnych kryształków, które mają nieco piekący smak i macierzankowy aromat. Jest on również obecny w wielu olejkach eterycznych. Ze względu na nierozpuszczalność w wodzie najlepszym sposobem na korzystanie z dobroczynnych właściwości ekstraktu jest stosowanie olejków oraz nalewek ziołowych.

Właściwości związku aktywnego…

…jakim jest tymol mogą być w pełni wykorzystywane dzięki synergicznemu działaniu omawianego związku z innymi podobnymi związkami, takimi jak karwakrol, kwas rozmarynowy czy eugenol. A jakie właściwości posiada ów wyjątkowy związek?

Tymol doskonale radzi sobie z infekcjami górnych dróg oddechowych. Ma działanie wykrztuśne, przeciwkaszlowe i odkażające. To także środek wspomagający detoksykację organizmu poprzez aktywowanie wydzielania moczu. Tymol działa rozkurczowo i przeciwbólowo, odkaża, konserwuje, zapobiega namnażaniu się bakterii i wirusów. Nic więc dziwnego w tym, że doskonale radzi sobie z łagodzeniem stanów zapalnych. To także środek wspomagający pracę układu trawienia – pobudza wydzielanie soków trawiennych i enzymów jelitowych.

Dlaczego warto mieć tymol zawsze pod ręką?

Choć zastosowania tymolu zmieniały się na przestrzeni wieków, niektóre z nich są wciąż spotykane, podczas gdy o innych zapomniano. Dzisiaj tymol i preparaty na jego bazie są wykorzystywane przede wszystkim:

  1. Jako lek na przeziębienie, zapalenie oskrzeli, astmę oraz inne infekcje górnych dróg oddechowych. Zastosowanie to związek zawdzięcza doskonałym właściwościom wykrztuśnym oraz stymulowaniu układu odpornościowego.

  2. Jako wspomagacz procesów trawiennych, a jednocześnie środek łagodzący różnorodne problemy jelitowe i zwalczający bakterie, drobnoustroje, pleśnie i grzyby.

  3. Jako płyn do płukania jamy ustnej o działaniu antyseptycznym, który zmniejsza skłonności do osadzania się płytki nazębnej, jednocześnie zmniejszając ryzyko występowania ubytków próchniczych i zapalenia dziąseł.

  4. Jako środek przeciwdziałający chorobom serca i układu krwionośnego. Działanie to zawdzięcza zapobieganiu powstawania płytki nazębnej, poprawie profilu lipidowego, zapobieganiu utleniania cholesterolu i uszkodzeniom molekularnym. 

   

Nawóz wiosenny… – charakterystyka siarczanu żelaza

Nawóz wiosenny…
– charakterystyka siarczanu żelaza

Siarczan żelaza jest nieorganicznym związkiem chemicznym będącym solą żelaza i kwasu siarkowego. Otrzymuje się go zwykle w wyniku bezpośredniego działania rozcieńczonego kwasu siarkowego na metaliczne żelazo. Do sprzedaży trafia najczęściej w postaci białych, bezwonnych kryształów.

Siarczan żelaza jest powszechnie znanym nawozem oraz środkiem ogrodniczym przeznaczonym do walki z mchem. Niewielu jego użytkowników wie, że znajduje on zastosowania także w medycynie i farmakologii. Jest to preparat powszechnie stosowany do leczenia niedokrwistości spowodowanej niedoborem żelaza. Jako lek siarczan żelaza występuje w postaci kropel doustnych, które podaje się najczęściej zmieszane z sokiem lub wodą. Można je też przyjmować w posiłku. Co ciekawe, wodny roztwór siarczanu żelaza poleca się pić przez słomkę, żeby zapobiec ewentualnym przebarwieniom zębów.

Siarczan żelaza na trawniku

Wróćmy jednak do jednego z najpopularniejszych zastosowań kryształków siarczanu wapnia, które dla wielu ogrodników stanowią amunicję w walce z ekspansywnymi mchami porastającymi trawniki. Czy siarczan żelaza to rzeczywiście sposób na piękny i wolny od mchu trawnik?

Siarczan żelaza jest związkiem silnie wysuszającym, mech rośliną słynącą z zamiłowania do wilgoci. Ta zależność sprawia, że już kilka dni po zastosowaniu siarczanu żelaza na trawniku rosnący tam mech powinien przebarwić się na czarno, to samo spotka trawę. Nie powinniśmy się tym jednak martwić, po kilku kolejnych dniach trawa wróci do swojego naturalnego koloru, mech nie. Czarny mech już się nie odrodzi, ale musimy go zebrać z trawnika metodami mechanicznymi i wyrzucić. Nie nadaje się on bowiem do kompostowania. Warto również pamiętać o tym, że preparat jest szkodliwy dla zwierząt, dlatego przez co najmniej tydzień po aplikacji nasi pupile nie powinni korzystać z trawnika.

Aplikacja na sucho i na morko

Preparat przeznaczony do walki z mchem jest dostępny w sprzedaży w postaci pylistego proszku, który ziarnistością przypomina puder. Można go stosować bezpośrednio rozsypując po powierzchni trawnika w stosunku od 2 do 4 kilogramów na każde 100m2 trawy lub przygotować roztwór przeznaczony do oprysku. Stężenie roztworu przeznaczonego do oprysku powinno mieścić się w granicach od 3 do 5%. Wydajność takiego roztworu to około 1 litr na każde 5m2.

Wskazania

Zabiegi z wykorzystaniem siarczanu żelaza najlepiej wykonywać wczesną wiosną. Roztwór działa już w temperaturach od 00C. Najlepsze efekty uzyskuje się stosując preparat jeszcze przed wiosennym nawożeniem trawnika, ale już po jego pierwszym skoszeniu. Siarczan żelaza można stosować także w okresie wegetacyjnym, a więc od kwietnia do czerwca, przy czym należy pamiętać o tym, żeby stosowanie preparatu było poprzedzone koszeniem trawy, a w kilkanaście dni po zabiegu trawnik został odpowiednio „dokarmiony” przy użyciu nawozu dostosowanego do bieżącego etapu wegetacji trawy.

Uwaga na odbarwienia!

Sięgając po siarczan żelaza należy pamiętać o tym, że jest to substancja szczególnie niełaskawa dla kostki brukowej, powierzchni betonowych oraz innych porowatych i nasiąkliwych powierzchni z kamieni naturalnych i sztucznych. Podczas aplikacji siarczan żelaza barwi te powierzchnie na charakterystyczny rdzawy odcień, a zabarwienia są praktycznie nie do usunięcia.

Inne zastosowania

Monohydrat siarczanu żelaza jest stosowany jako wypełniacz w produkcji granulowanych nawozów wieloskładnikowych.

   

ABC kwasu azotowego

ABC kwasu azotowego

Kwas azotowy jest jednym z najsilniejszych kwasów tlenowych. Jest to nieorganiczny związek chemiczny występujący w postaci bezbarwnej cieczy. Obecnie na skalę przemysłową kwas azotowy otrzymuje się wyłącznie metodą Ostwalda. Wcześniej uzyskiwano go poprzez ogrzewanie saletry potasowej z kwasem siarkowym, a Henry Cavendish przedstawił metodę uzyskiwania kwasu z powietrza. Metoda Cavendish’a okazała się mało ekonomiczna, dlatego na przestrzeni lat była udoskonalana tak, aby umożliwić produkcję przemysłową. Przemysłowy wariant uzyskiwania kwasu azotowego z powietrza opracował Ignacy Mościcki. Pierwsza fabryka wykorzystująca metodę Mościckiego powstała w 1910 roku w Szwajcarii.

Właściwości

Jak już wspominaliśmy kwas azotowy przyjmuje postać bezbarwnej cieczy i w takiej formie dostępny jest w sprzedaży. Podczas dłuższego przechowywania kwas azotowy przejawia tendencje do ulegania częściowemu rozkładowi, któremu towarzyszy zabarwianie się cieczy na żółto lub brązowo. Żeby spowolnić proces rozkładu kwasu przy dłuższym przechowywaniu zaleca się jego składowanie w chłodnych miejscach bez dostępu światła. Podwyższona temperatura i światło są katalizatorami procesu rozkładu. W reakcji z powietrzem kwas dymi, co jest spowodowane wydzielaniem się tlenku azotu.

Ze względu na silne właściwości żrące kwas azotowy należy przechowywać w specjalnych kwasoodpornych pojemnikach, z dala od metali i materiałów palnych. Pomieszczenie, w którym przechowywany jest kwas powinno mieć odpowiednią wentylację. Jest to szczególnie ważne ze względu na zagrożenia, jakie wiążą się z wydychaniem oparów kwasu. Mogą one wywołać stany zapalne dróg oddechowych, a w konsekwencji prowadzić do obrzęku płuc i odoskrzelowego zapalenia płuc.

Z kwasem azotowym należy się obchodzić nader ostrożnie. W kontakcie ze skórą substancja wywołuje martwicę lub zwęglenie tkanki, a po dostaniu się do układu pokarmowego może spowodować śmiertelną perforację ścian żołądka lub jelit.

Zastosowanie

Kwas azotowy jest substancją niezwykle niebezpieczną, ale i użyteczną. Znajduje zastosowanie w wielu dziedzinach przemysłu. Wykorzystuje się go m.in. do otrzymywania barwników i lakierów. Uczestniczy w produkcji tworzyw sztucznych i materiałów wybuchowych. Jako składnik nawozów sztucznych znajduje zastosowanie w rolnictwie, z jego właściwości korzysta także przemysł farmaceutyczny oraz wszelkie przedsiębiorstwa, które ze względu na swoją działalność korzystają z silnie żrących środków do czyszczenia metalowych powierzchni lub samego surowca.

   

Cudowny środek dietetyczny – właściwości i zastosowanie gumy guar

Cudowny środek dietetyczny
– właściwości i zastosowanie gumy guar

Guma guar jest substancją pochodzenia naturalnego. Pozyskuje się ją z nasion Cyamopsis Tetragonoloba – rośliny występującej głównie na terenie Indii i Pakistanu, a także Ameryki i Australii. Guma guar jest szeroko stosowanym w przemyśle spożywczym emulgatorem, zagęszczaczem i substancją stabilizującą. Jako dodatek spożywczy kryje się pod symbolem E412 i jest powszechnie uważana za substancję bezpieczną dla zdrowia, chociaż normy spożywania jej w pokarmach nie zostały ściśle określone.

Głównym składnikiem gumy guar jest galaktomannan. Ludzki układ pokarmowy nie jest w stanie strawić tej substancji, stąd jej spożycie nie dostarcza organizmowi żadnych kalorii. Niestrawiony galaktomannan opuszcza układ pokarmowy wraz z kałem. To właśnie „bezkaloryczności” galaktomannanu guma guar zawdzięcza swoją popularność jako środek dietetyczny i suplement diety dedykowany osobom chcących zgubić zbędne kilogramy. Jej właściwości są również wykorzystywane w przemyśle kosmetycznym i farmaceutycznym.

Właściwości

Guma guar doskonale rozpuszcza się w wodzie umożliwiając wytwarzanie roztworów o bardzo dużej lepkości. Dlatego też jest uważana za jeden z najlepszych i najczęściej używanych zagęstników w przemyśle spożywczym. Wykorzystuje się ją także do żelowania różnych substancji. Wpływ jaki guma guar wywiera na organizm można porównać do działania rozpuszczalnego błonnik pokarmowego – ma lekkie działanie przeczyszczające i wzmaga uczucie sytości.

Guma guar w przemyśle kosmetycznym

Wiemy już jak ważną rolę guma guar odgrywa w przemyśle spożywczym, w którym jako dodatek trafia do szeregu naprawdę różnorodnych produktów – od wyrobów cukierniczych i pieczywa, przez przetwory mięsne, aż po dodatki takie jak musztarda i majonez. Obce może nam być natomiast zastosowanie gumy guar w przemyśle kosmetycznym, który wykorzystuje przede wszystkim właściwości zagęszczające omawianej substancji. I tak, guma guar używana jest do produkcji szamponów, którym obok gęstości samego szamponu zapewnia także odpowiednią konsystencję piany. Podobną rolę pełni jako dodatek do kremów i past do zębów.

Guma guar w przemyśle farmaceutycznym

W przypadku różnorakich maści guma guar pełni tę samą funkcję, co w przypadku kremów drogeryjnych – gwarantuje ich odpowiednią konsystencję i zabezpiecza produkt przed rozwarstwianiem się na poszczególne składniki. Ale znaleźć ją możemy nie tylko w maściach. Do leków gumę guar dodaje się w celu podniesienia ich wytrzymałości lub spowolnienia procesu uwalniania się leku w organizmie. Spowalniając uwalnianie leku guma guar sprawia, że dane lekarstwo może działać znacznie dłużej, nawet cały dzień.

A kiedy gumy guar jest za dużo…

Jak już wspomnieliśmy guma guar jest uznawana za substancję bezpieczną dla zdrowia. Nie określono jednak norm jej dziennego spożycia, co może doprowadzić do pewnych nadużyć, szczególnie w przypadku osób stosujących gumę jako suplement diety ograniczający łaknienie. Badania dowodzą, iż spożywana w nadmiernych ilościach guma guar może być przyczyną dyskomfortu w obrębie jamy brzusznej, a co za tym idzie przyczyniać się do występowania nudności, biegunki oraz wzdęć.